Obiektywy do aparatów fotograficznych

• Roberta Piorewicza
• November 16,2022

W cyfrach o małych matrycach przesłony f/11 i mniejsze przydałyby się ze względu na głębię ostrości w trybie makro.

Transkrypt

1 Opis funkcji i wskazówki dotyczące: Olympus C740UZ r O wszystkim po trochu, czyli dobre rady Wujka Zbysia... Minimum specyfikacji technicznej: Zakres ogniskowych i przysłon dla Olympus C740UZ: Standard AF: (60cm )W; (2m - )T Macro Mode: (7cm - 60cm)W; (1,2m 2m)T Super Macro Mode: (3cm - 7cm) bez optycznego zoomu Zakres przysłon: F 2,8 8,0 dla W oraz F 3,7 8,0 dla T (w trybie P;A) Długość ogniskowej: 6,3 do 63mm (odpowiednik obiektywu 38 do 380 w aparacie 35mm) "Diagonal / Width / Height" are the dimensions of the sensors image producing area. Rzeczywiście z danych EXIF zdjęcia można odczytać, że dla Wmax FL= 6,3mm, ponieważ wtedy EFL = 38mm, stąd współczynnik ekwiwalentnej ogniskowej 38/6,3 = 6,03, a z kolei przekątną matrycy można obliczyć z przekątnej formatu 35mm 43,27/6,03 = 7,18 oraz średnicę krążka rozproszenia 7,18/1440=0, Dane powyższe zostaną wykorzystane w treści poniżej. Uwagi ogólne i określenia: Dlaczego aparat ma wartości przysłon, tylko do F 8? Element światłoczuły czyli matryca w aparacie cyfrowym ma mniejsze rozmiary niż klatka w aparacie klasycznym. W konsekwencji również ogniskowe obiektywów w aparatach cyfrowych są krótsze, a to pociąga za sobą mniejsze fizyczne rozmiary otworu przysłony. Tak, więc otwór przysłony 5.6 w aparacie cyfrowym jest mniejszy niż w aparacie klasycznym (przy ogniskowych odpowiadających temu samemu kątowi widzenia aparatu). Dalej, zjawiska dyfrakcyjne zależą od długości fali światła i rozmiarów otworu przysłony obiektywu. Dla przyrządów optycznych bardzo ważną sprawą jest ich rozdzielczość spektralna, tzn. zdolność rozróżnienia dwóch bliskich długości fali. Na pytanie jak mało mogą się różnić dwie długości fali by odpowiadające im, lekko przesunięte prążki główne, nie zlewały się i żeby można było je ciągle jeszcze rozróżnić odpowiada kryterium Rayleigha. Dwa prążki główne, odpowiadające różnym długościom fali 1 i 2 można rozróżnić, gdy maksimum pierwszego przypada nie bliżej niż na pierwsze minimum drugiego. Zdolność rozdzielczą aparatu możemy wyliczyć z tzw. kryterium Rayleigha. Jest to kryterium, a nie prawo. Oto kryterium w pełnej postaci: gdzie r oznacza promień krążka dyfrakcji, który jeszcze jesteśmy w stanie rozpoznać jako pojedynczy punkt, (Lambda) jest długością fali rozpraszanego światła, a A jest wielkością przysłony [apertury (f-stop)]. (Posługując się dyskiem Airy`ego otrzymamy wartość średnicy krążka dyfrakcji: d air = 2,44* * A ) Długości fal są takie: Obliczmy krążek dyfrakcji w zakresie niebieskiej części widma ( =440nm) np. dla przysłony 2.8 otrzymamy promień mm a dla światła czerwonego ( =700nm) otrzymamy promień mm. Rozpiętość widma jest duża, dlatego wyniki są przybliżone i szacunkowe. Oko ludzkie jest najbardziej czułe w obszarach zieleni, dlatego do dalszej analizy przyjmiemy średnią wartość z tego zakresu. Dla światła zielonego ( =550nm) krążek dyfrakcji dla przysłony 2.8 będzie miał promień mm, dla przysłony mm (dla światła czerwonego będzie już ), a dla przysłony 11.0 byłoby to już mm. Widać, że przy mniejszej średnicy otworu, zjawiska dyfrakcyjne są silniejsze. Gdyby więc cyfrówki miały przysłony np. 22 to zdjęcia byłyby nieostre ponieważ obraz rozmyłby się na skutek dyfrakcji. Stąd limit na otwór przysłony dla cyfrówek rzędu max F11. Przysłona spełnia dwie funkcje: limituje ilość światła padającego na element światłoczuły oraz reguluje głębię ostrości.

2 Głębia ostrości zależy od stosunku wielkości przysłony do rozmiarów elementu światłoczułego oraz wielkości ogniskowej. Okazuje się, że dla przysłony np. 5.6 głębia ostrości dla aparatów cyfrowych jest znacznie większa niż dla aparatów analogowych. Problem stanowią duże przysłony. Chodzi o to, że nawet dla przysłony 2.8 może się okazać, że głębia ostrości jest znacznie większa niż byśmy tego potrzebowali. Oto przykład porównania osiąganej głębię ostrości w aparatach cyfrowych o małych matrycach i aparatów małoobrazkowych dla stosowanych zwykle przesłon: f/5,6; f/8 lub f/32. Mały obrazek, ogniskowa 50 mm, F/8, ostrość na 2 m, głębia ostrości od 1.6 m do 2.7 m. Mały obrazek, ogniskowa 50 mm, F/32, ostrość na 2 m, głębia ostrości od 1.15 m do 11 m. C740UZ, ogniskowa 8,29mm [ekwiwalent ogniskowej 50 mm dla małego obrazka], F/5,6, ostrość na 2 m: głębia ostrości od 1.1 m do 11 m, tak więc Olympus C740UZ przy F/5,6 ma podobną głębię ostrości, jak mały obrazek przy F/32!. Wynika to z ogólnie znanej zasady ( Wrotniak ): Zasada N razy F Głębia ostrości aparatu cyfrowego (z obiektywem o współczynniku "ekwiwalentnej ogniskowej" N przy danej wartości przysłony F) jest taka sama, jak głębia ostrości aparatu małoobrazkowego 35mm przy przysłonie zamkniętej do wartości F przemnożonej przez N (współczynnik krotności). W cyfrach o małych matrycach przesłony f/11 i mniejsze przydałyby się ze względu na głębię ostrości w trybie makro. Określenie: Głębia ostrości to pewien zakres przestrzeni, który na zdjęciu widzimy jako ostry fragment. Każde zdjęcie składa się z pojedynczych punktów, zwanych - krążkami rozmycia. Im owe krążki są większe, tym ostrość zdjęcia jest mniejsza. Jeśli, więc ustawimy ostrość na dany obiekt i wykonamy zdjęcie, to na odbitce ten właśnie obiekt, będzie składał się z najmniejszych krążków rozmycia, będąc tym samym najostrzejszy. Pozostałe elementy zdjęcia, znajdujące się w rzeczywistości, bliżej lub dalej od głównego obiektu, odwzorują się na nim, jako złożone z krążków o coraz większej średnicy, a więc będą coraz mniej ostre. Oko ludzkie nie jest doskonałe, odróżnia jako oddzielne obiekty, których kąt widzenia różni się o więcej niż ok. 1'' (minuta kątowa). Wielkość dopuszczalnej średnicy krążka rozmycia (rozproszenia) zależy od formatu negatywu i przewidywanej wielkości odbitki. Jeśli chcemy mieć odbitkę ostrą to rozmiar krążka rozmycia na odbitce nie powinien być większy niż 0.1mm (bo taka jest najmniejsza wielkość szczegółów rozróżnialnych gołym okiem). Mamy format negatywu 24*36mm i przewidujemy format odbitki np. 10*15cm, powiększenie pozytyw/negatyw wynosi 15cm/36mm=150/36=4,17, zatem dopuszczalna średnica krążka rozmycia na negatywie wynosi 0.1mm/4,17~0.02mm. Najczęściej podawana wartość średnicy krążka rozmycia dla 35mm aparatów analogowych formatu 24x36mm (przekątna 43,27mm) jest równa 0,03mm jako równowartość ułamka 1/1440 przekątnej klatki (wg Carl Zeiss, Camera Lens News 1, 1997 od 43/1000 do 43/1500 inna reguła przyjmuje za dopuszczalną 1/2000 przekątnej negatywu - około mm dla filmu 35mm; jest to wartość przyjęta przez Rollei i Schneidera). ( W niektórych źródłach podaje się, że w normalnych warunkach gołym okiem można rozróżnić najmniejszą wielkość szczegółów o wymiarach 1/6 mm, co w ułamku dziesiętnym jest równe 0,1667mm. Chcąc uzyskać j/w powiększenie 4,17 razy, otrzymamy dopuszczalny krążek rozproszenia 0,1667/4,17 = 0,04= 43/1075. Przy okazji można określić, że rozdzielczość R max = 1 / 0.04 = 25 ln/mm (linii na milimetr) to akceptowalnie ostre zdjęcie małoobrazkowe lub teoretyczna osiągalna rozdzielczość formatu małoobrazkowego. Specjaliści z firmy Leica twierdzą jednak, że człowiek w dobrych warunkach rozróżnia 8 linii na milimetr. W cyfrowych aparatach kompaktowych matryce są bardzo małe, dla przykładu Olympus C740UZ ma matrycę 1/2,5 (2048 x 1536px) o wymiarach powierzchni czynnej 5,76x4,29 i przekątnej 7,182mm, stąd rozmiar krążka rozmycia 7,182mm / 1440 = 0,00498 ~ 0,005=5μm. Podobnie jak w fotografii analogowej, dopuszczalna średnica krążka rozmycia zależy również od tego jak fotograficzny obraz będzie powiększany w druku lub, z jakiej odległości będzie oglądany. Obraz tworzony przez obiektyw na filmie lub matrycy musi być poddany powiększeniu dla oglądania. Dla powyższego przykładu chcąc wydrukować klatkę z filmu 35mm, musieliśmy zastosować powiększenie ok. 15cm/36mm=150/36 ~ 4 razy, natomiast, aby uzyskać taki sam wydruk z aparatu C740UZ musimy obraz powiększyć ok. 150/5,76 ~ 26 razy, dlatego dopuszczalna wielkość krążka rozmycia będzie niemal dokładnie 6 razy mniejsza, czyli 0,005. (Zwróćmy uwagę, że w obliczeniach powyżej dla światła zielonego ( =550nm) i dla przysłony F8 otrzymano promień krążka dyfrakcji mm, a dla światła czerwonego już ) Można również przyjąć, że dopuszczalny krążek rozmycia dla aparatu cyfrowego jest tyle razy mniejszy, ile wynosi równoważny ekwiwalent ogniskowej cyfry w stosunku do kamery 35mm. Współczynnik ekwiwalentu ogniskowej EFL dla Olympus C740UZ wynosi: (stosunek przekątnych) 43,27mm/7,182mm = 6,03, stąd krążek rozmycia 0,03/6,032 = 0,00498 ~ 0,005. Wynika z tego, że obraz z Oly740UZ musi być 6 razy ostrzejszy niż z kamery 35mm, aby osiągnąć ten sam format odbitki.

3 Ponieważ producenci stosują w różnych modelach aparatów, matryce o różnych rozmiarach, doprowadzili do istnego galimatiasu odnośnie rozpoznawania ogniskowych określonego obiektywu. Aby ułatwić zadanie użytkownikom, przeliczają to, na tradycyjny format, ale na samym obiektywie widnieje, tak jak w C740UZ, tylko informacja o faktycznej ogniskowej. Poniższa tabela (i Rys.), pozwala znając rozmiar matrycy w aparacie, określić dla jego obiektywu, odpowiednik ogniskowej w formacie 35mm. Wielu fotoamatorów używających aparaty cyfrowe nie uświadamia sobie tego, że każdy aparat cyfrowy, który daje bezpośredni podgląd na wyświetlaczu LCD, ma cały czas odsłoniętą matrycę, podatną przez to na szok fotonowy (wypalanie dziurki w papierze słońcem przez lupę). Aby tego uniknąć, nie należy ustawiać ostrości prosto w słońce, gdy musimy mieć słońce w kadrze - nie przedłużać kadrowania ponad niezbędne minimum.

4 Najbezpieczniejszy sposób, to maksymalnie przymknąć przysłonę, ustawić ostrość poza słońcem i szybkie przekomponowanie zdjęcia. Jeśli dopadną Nas wątpliwości, czy któryś z pikseli matrycy nie uległ uszkodzeniu, skorzystamy z programu Dead Pixel. Program wykrywa martwe i gorące piksele. Aby przetestować aparat, zakrywamy szczelnie obiektyw, ustawiamy najdłuższy, możliwy czas otwarcia migawki, poczym stosując różne czułości ISO, wykonujemy zdjęcia (bezwzględnie przy wyłączonej redukcji szumów Noise Reduction!). Ustawianie ostrości: w aparacie C740UZ autofokus jest pasywny, ponieważ wykorzystuje jedynie światło zastane. Pasywny autofokus jest w porównaniu z aktywnym dokładniejszy, ale do ustawienia ostrości potrzebuje pewnego kontrastu na fotografowanych obiektach, układ optyczny się przesuwa, a układy elektroniczne starają się ustalić, w którym momencie tego ruchu obraz był najbardziej kontrastowy, czyli ma najbardziej wyraziste krawędzie. Może to być problemem na przykład przy fotografowaniu we mgle lub przy niedostatecznym oświetleniu. W takiej sytuacji nie ma innej możliwości jak przejść na ręczne ustawianie ostrości. (Problem ustawienia ostrości przy niedostatecznym oświetleniu rozwiązuje szereg producentów lustrzanek przez zastosowanie podświetlających źródeł światła. To źródło aktywuje się w momencie, gdy czujnik autofokusa nie znajdzie dostatecznego kontrastu.) Cyfrowy pomiar ESP odpowiada za określenie ekspozycji, system iesp (intelligent Electro Selective Pattern) odszukuje najlepszy punkt do ustawiania ostrości przez ocenę kontrastu, procesor analizuje obraz z matrycy i mierzy kontrast pomiędzy sąsiadującymi punktami wybranego obszaru, na ogół na czujnikach liniowych reagujących na linie pionowe, typowo są to paski 100 lub 200 pikseli na matrycy. Miarą kontrastu jest różnica jasności punktów obrazu i elektronika szuka punktu z największą różnicą jasności (natężenia światła padającego na piksel). Można powiedzieć tak, przy braku ostrości sąsiednie piksele będą miały podobny poziom jasności (odcień szarości), podczas gdy przy dokładnym ustawieniu ostrości zmiana ich jasności będzie skokowa. Procesor analizuje odczyty z każdego piksela i tak reguluje silniczkiem układ soczewek w obiektywie, by kontrast ten był największy. Zatem im bardziej kontrastowy obraz, tym szybciej aparat złapie ostrość. Dlatego nie należy celować obiektywem w środek jednokolorowych płaszczyzn na jakimś drobnym i mało kontrastowym detalu ostrości nie uzyskamy pomimo różnych zabiegów, w takich przypadkach autofokus może działać nieprawidłowo. W takich sytuacjach należy ustawić ostrość na kontrastowy obiekt (jaskrawy wzorek) znajdujący się w tej samej odległości, co obiekt, który ma być ostry na zdjęciu (zastosować blokadę ostrości), a następnie przekomponować ujęcie i dopiero wykonać zdjęcie. Bezwzględna większość nieostrych zdjęć jest uzyskana przy fotografowaniu w ekstremalnych warunkach pełny zoom i półmrok (lub mgła). W im gorszych warunkach oświetleniowych będziemy się starali fotografować tym mniejsza jest dokładność ustawienia ostrości. Korzystając z pomiaru SPOT ostrość ustawiana jest tylko środkowym czujnikiem. Zawsze mamy pewność, że aparat ostrzy tam, gdzie chcemy!. Warte ciągłego używania, szczególnie przy zdjęciach macro. Dodatkową pomocą może być informacja, że inteligencja C740UZ lepiej sobie radzi, gdy w kadrze są linie pionowe i ukośne, a nie poziome. Jeśli obiekt nie ma linii pionowych przytrzymujemy aparat w pozycji pionowej, ustawiamy ostrość, korzystamy z funkcji blokady ostrości, poczym ustawiamy aparat ponownie w pozycji poziomej i wykonujemy zdjęcie. Najczęstsze przypadki, kiedy nie można ustawić ostrości lub ostrość jest ustawiana błędnie: zielony punkt na wyświetlaczu miga: obiekty o wyjątkowo małym kontraście, z wyjątkowo jasnym polem w centrum kadru, obiekty bez pionowych linii (np. skierujmy obiektyw aparatu na parapet okna), zielony punkt świeci światłem ciągłym: pokrywające się obiekty w różnej odległości, szybko poruszające się obiekty, obiekty które mają być ostre nie znajdują się w środku kadru.

5 Często pomimo stosowania tych trików aparat nie radzi sobie z oceną odległości. Trudności sprawiają zwłaszcza zdjęcia wieczorne lub nocne i mgła. Dzieje się tak, ponieważ analizowany jest obraz z matrycy, który odczytywany jest 30 razy na sek. Jeśli jasność sceny spadnie poniżej 1/30 sek., kontrast rejestrowanego obrazu stanie się zbyt mały, aby układ AF dał sobie radę. Z tego powodu wspomagamy elektronikę C740 przyczepiając do obudowy, np. znacznik laserowy. Wąski promień czerwonego światła powoduje powstanie wystarczającego kontrastu nawet na jednolitej powierzchni. (Ten gadżet kupiłem w sklepie wszystko za 5zł, zasilany jest trzema pastylkami, ma postać breloczka, dodatkowo ma nakręcane nasadki, które wyświetlają wzorki np. z "motylkiem". Uwaga: Nie wolno celować laserem w oczy fotografowanej osoby.) - Jeśli fotografujemy w jasny dzień, warto przymknąć przysłonę (wybierając max wartość otworu względnego f8). Wzrośnie wówczas głębia ostrości, czyli zwiększy się obszar, w którym wszystkie obiekty będą wyraźne. - Aparat szybciej zmierzy odległość, gdy sami wybierzemy punkt pomiarowy. Jeśli zatem zależy nam na szybkości wyłączamy wielopolowy pomiar ostrości, przełączając na pomiar punktowy-spot oraz MF. - Istnieje rzadko używany sposób, aby zdążyć z ujęciem: funkcja zdjęć seryjnych. Przy włączonej funkcji zdjęć seryjnych wciskamy spust migawki o chwilę wcześniej, niż zaplanowano. Pierwsze zdjęcie będzie miało opóźnienie jak zawsze, ale następne zostaną wykonane znacznie szybciej. Wzrasta, więc prawdopodobieństwo, że przynajmniej jedno ze zdjęć uchwyci właściwy moment. - Jeśli nie trzeba nie używajmy najkrótszej ogniskowej unikniemy zniekształceń beczkowatych. W praktyce, jeśli obiektyw cofnie się maksymalnie na Wide ( dobije do końca ), staram się trochę wydłużyć ogniskową nie tracąc na jasności F Gdy aparat czasem nie łapie ostrości pomaga leciutkie poruszenie dźwignią zoomu. - Dużą zaletą aparatu jest zasilanie - używamy akumulatorków 4x Ni-MH i mamy komfort psychiczny, gdy mamy w kieszeni rezerwowe akumulatorki, "paluszki" R6 są wątpliwym źródłem rezerwowym. - Błędną jest informacja, że z jednego kpl. akumulatorków można wykonać kilkaset zdjęć. Chyba przyjmując, że uruchamiamy aparat, kadrujemy - pstryk i wyłączamy. Będąc ambitniejszym fotografem - kadrujemy z różnych ujęć, kręcimy czasem, przysłoną, podglądamy już wykonane zdjęcia na LCD, a w tym czasie aparat pożera energię!. Pamiętajmy że po dwóch tygodniach leżakowania aparatu z bateriami, samo rozładowaniu ulega ok. 10 do 15% energii ogniw Ni-MH!!. Ponieważ czołowa soczewka obiektywu umieszczona jest prawie na równi z tubusem, bardzo łatwo o jej przytarcie. Najlepsze wyjście to tulejka CLA-4 do mocowania konwerterów i wkręcone dobre neutralne szkło ochronne - Multicoated Protector lub (wielopowłokowy) filtr UV (powoduje on zmniejszenie rozdzielczości obiektywu od 1 do 10%) i na to ewent. dekielek. Chroni znakomicie, pozwalając jednocześnie użyć innych filtrów, jak i na zamocowanie soczewek makro. Jest wada tego rozwiązania - przy fotografowaniu z użyciem wbudowanej lampy błyskowej i krótkich ogniskowych W, tulejka przysłania część błysku i w lewa dolna część zdjęcia wychodzi przyciemniona - pojawia się cień tulejki. Rozwiązaniem tego problemu jest wysunięcie obiektywu (zwiększenie ogniskowej do ok. 60mm), przy zdjęciach Macro z fleszem jest cień w zakresie odległości przedmiotowej od 7cm z CLA-4 i bez, ale dla 60cm zauważalny już tylko z CLA-4. Optyka C740UZ - czasami, na granicy dużych kontrastów (np. drobna gałązka na tle jasnego nieba), wokół obiektu pojawia się aberracja chromatyczna (fioletowo-zielona otoczka), widoczna zwłaszcza w dużym powiększeniu x 6 8, jedyna rada to robić zdjęcia pod odpowiednim kątem padania światła i przymknięcie przysłony na max tj. F 8, ale czasami i to nie wystarcza, wówczas pomaga tylko program graficzny. Trzeba również pamiętać, że każdy obiektyw ma swoją optymalną wielkość przysłony, powyżej niej i poniżej jego zdolność rozdzielcza maleje - testy (i obliczenia), wykazują że dla C740UZ jest to f5,6. C740UZ posiada Elektroniczny wizjer EVF (czasem aparaty takie nazywa się lustrzankami hybrydowymi). Nie występuje tu błąd paralaksy, (gdy oko patrzy pod innym kątem niż obiektyw), obraz widziany przez fotografującego odpowiada w 100% temu, co zostanie utrwalone na matrycy. Obraz prezentowany w wizjerze nie pochodzi bezpośrednio z obiektywu, ale jest przekazywany z matrycy, przez co jest bezwładny. Ze względu na oszczędność energii akumulatorków, zalecane generalne stosowanie zamiast wyświetlacza LCD. Gwint statywowy producent umieścił w środku ciężkości aparatu, ale poza osią obiektywu. Jest to dokuczliwe przy kadrowaniu ze statywu zdjęć makro. Wówczas w momencie "jeżdżenia" góra - dół, lub na boki (kadr pionowy lub poziomy) zmienia się odległość obiektywu od kadrowanego obiektu i trzeba ciągle korygować ostrość. Przy zdjęciach panoramicznych i aparatem zamocowanym na statywie wystąpi zjawisko paralaksy.

6 Zdolność rozdzielcza - zdolność układu fotograficznego (obiektywu i matrycy) do rozróżnienia określonej liczby linii na 1 mm obrazu, przy optymalnym czasie ekspozycji. Do określenia jakości obiektywu + matrycy, korzysta się ze specjalnych tablic z wzorami wypełnionymi równoległymi liniami, rozmieszczonymi w odstępach o równej im szerokości. Kolejne kwadraty zawierają coraz cieńsze linie, stąd łatwo ocenić, przy jakiej szerokości linii i odstępów są one jeszcze widoczne. W aparatach cyfrowych maksymalna liczba linii jest, mniejsza od liczby piksli mieszczących się na milimetrze. Wynika to z wad optycznych matryc i obiektywów. W aparatach cyfrowych odwzorowanie linii węższej niż 2 piksele jest w praktyce problematyczne. Widoczne będą tylko fragmenty idealnie równoległe do szeregów piksli na matrycy aparatu, i to te, które trafiły na kolumny lub wiersze piksli, bo czarne pasy i białe pola mają równe szerokości. Niestety, zdjęcia fragmentów tablicy, na których mamy linie ułożone pod złośliwymi kątami, pokazują, że 3 piksele na linę to minimum, jakie możemy uzyskać bez pojawienia się mory, (gdy linie biegną nierównolegle do linii piksli na matrycy). Ponieważ aparat C740UZ zapisuje obrazy w rozmiarze 2048 x 1536 pikseli, możemy, więc realistycznie założyć, że dobrą rozdzielczość (obiektyw + matryca) otrzymamy, gdy na jedną linię przypada minimum do 3 pikseli. Pytanie: dlaczego dla rozróżnienia pary linii potrzeba trzech pikseli? Odpowiedź: Mowa o pewnej fundamentalnej stałej, która jest wykorzystywana w różnych obszarach. Kell znalazł wartość tej stałej metodą doświadczalną w 1933r. Razem z grupą innych inżynierów, Kell badał zdolność rozdzielczą czarno-białego obrazu rozdzielonego na linie horyzontalne. Stwierdził, że dla określenia zdolności rozdzielczej trzeba ilość linii pomnożyć przez 0,7. Ten współczynnik poprawkowy w telewizji nosi nazwę współczynnika Kella (Kell-factor). Ale 0,7 to 2/3, czyli Kell stwierdził, że dla rozróżnienia pary linii niezbędne są trzy linie. Z tą stałą możemy spotkać się również w procesie poligraficznym. Wydawnictwa żądają, aby obrazy dostarczać z rozdzielczością (w dpi) półtora razy (3/2) większej, od liniatury (w lpi). wzór stąd: - osiągana rozdzielczość pozioma wyniesie 2048/3 = 683 linii, a pionowa 1536/3 = 512 linii, czyli przy założeniu min. 3 pikseli na linię: max. osiągana rozdzielczość sumaryczna od 683 x 512 = linii lub ( pikseli) co nie równa się rozdzielczości matrycy 2048x1536 = pikseli.

7 Wyniki testu rozdzielczości wg planszy wzorcowej ISO dla C740UZ w testach wykonanych przez: wykazały rozdzielczość od 600 do 1000linii. (LPH - 9 linii czarnych i 8 białych przy poziomie 10 podobnie LPV) wygasanie tarczy wzorów koło 1150 linii. [Widać aliasing, jaggies: gdy na matrycę z naprzemiennie ułożonych elementów rzucimy obraz o jednorodnym wzorze pojawia się wzór zwany interferencyjnym lub potocznie morą - drobne wzory gęstych naprzemiennych linii lub np. tkaniny ustawione skośnie względem matrycy światłoczułej sprawiają, że na obrazie pojawiają się jasne i ciemne pasy, (których w rzeczywistości nie ma), gdy poruszamy obiektywem przy ogniskowaniu, na skutek złudzenia optycznego mamy wrażenie, że wzór faluje kolorami (ten fenomen wraz z przygotowanym odpowiednio gęstym wzorem kreskowym można wykorzystać do dokładnego manualnego ustawiania ostrości w zdjęciach macro). Uwaga: z powyższych danych wypływa następujący wniosek aparat posiadający większą matrycę umożliwia uzyskanie większej ilości szczegółów na milimetrze zdjęcia (zarejestrowane zostaną mniejsze przedmioty). Określenia związane z rozdzielczością: Artefakty Fałszywe elementy pojawiające się na zdjęciu nie obecne w rzeczywistym obrazie. Źródłem artefaktów może być wysoki stopień kompresji JPG lub nałożenie się regularnej struktury obrazu (linie równoległe, kratownice) na regularną strukturę układu CCD. Aliasing - (ang. jaggies, schodkowanie, postrzępienie) jest to widoczny na ekranie lub wydruku efekt schodkowania linii w wyniku zbyt niskiej rozdzielczości. Schodki są spowodowane odwzorowywaniem linii ukośnych lub krzywych na prostokątnej matrycy pikseli i stają się widoczne, gdy rozdzielczość jest za mała w stosunku do wymagań wyświetlanego obrazu. Antialiasing - jest techniką optycznej redukcji efektu schodkowania w grafice komputerowej, zmniejszającą wielkość zakłóceń i schodkowania kształtów skośnych i krzywych linii. Polega za zastępowaniu "schodków" przez wstawianie pikseli o różnych stopniach szarości lub barwy. Dzięki temu widoczne kontury znaku ulegają wygładzeniu, tak, jakby znak był wyświetlany przy znacznie wyższej rozdzielczości. Dotychczas na forach podawano równanie na rozdzielczość systemu (obiektyw + matryca) jako: Wtedy dla wyzyskania w pełni rozdzielczości matrycy, obiektyw powinien mieć około 3-4 razy większą rozdzielczość od matrycy. Gdyby obiektyw miał rozdzielczość ok. 50 lp/mm i matryca ok. 50 lp/mm to sumaryczna rozdzielczość (obiektyw + matryca) wyniosła by ok. 35 lp/mm. Jednakże równanie w/w nie jest dokładne, wg. dla MTF 10% należy stosować: Gdy obiektyw ma rozdzielczość 50 lp/mm i matryca 50 lp/mm otrzymamy R s = 25 lp/mm. Jak już wspomniano w oparciu o kryterium Rayleigha można wykazać, że wskutek dyfrakcji (ugięcia) światła na krawędziach blaszek przysłony maksymalna możliwa zdolność rozdzielcza obiektywu r z przysłoną F dla światła o długości fali wynosi: Spróbujmy, więc obliczyć teoretyczną rozdzielczość obiektywu: Rozdzielczość wyrażaną w liczbie linii na milimetr (lp/mm) można obliczyć jako odwrotność promienia r: lp/mm=1/r. Rozdzielczością będzie najmniejsza odległość, w jakiej możemy odróżnić obrazy osobnych punktów. Przekształcając podane powyżej kryterium Rayleigha otrzymamy: R o = / ( F * ) R o rozdzielczość optyczna soczewki wyrażona w linie / milimetr F liczba przesłony długość fali jako średnią długość fali w widmie widzialnym światła zielonego przyjmiemy 550nm

8 lub po dalszym przekształceniu: R o = 1496 / F e lub często spotykane dla fali 512nm R o = 1600/ F e Przy czym podana we wzorze przysłona to przysłona efektywna tj. przy danej skali odwzorowania większa niż to, co na obiektywie: F e = F(1+M) przy skali odwzorowania 1: 1 będzie ona o dwa stopnie większa, dla F4 będzie F e =8. Jest to istotne przy analizie rozdzielczości obiektywu w makrofotografii gdzie stosujemy duże przysłony dla uzyskania większej głębi ostrości, dla f8.0 i dla M = 1 F e = 16, czyli rozdzielczość zmaleje do 2375 dpi. Gdzie: dpi = ln/mm * cal = 135 * 25,4 = 3422 Z tabeli wynika, że przy przesłonie 8 rozdzielczość obiektywu to już ponad 4700dpi, a wiec przekracza możliwości rejestracji matrycy CCD (LPH=LPV=(2048px/2,8px/ln)/5,76mm=~130 ln/mm). Rozdzielczość optyczna obiektywu ma wpływ nie tylko na ostrość rejestrowanego obrazu. Rzeczywistość nie składa się tylko z linii czarno-białych. Wiele bardzo istotnych detali, charakteryzuje się bardzo małym kontrastem (np. faktura skóry). Jeśli więc rozdzielczość obiektywu dla obiektów o małym kontraście jest niewielka zostaną one wyfiltrowane z obrazu, zanim dotrą do matrycy. Z tego powodu żadne algorytmy wyostrzające, nie będą w stanie ich wydobyć.( Pixel size und diffraction ) Rozdzielczość matrycy możemy obliczyć z twierdzenia Nyquista. W trakcie procesu próbkowania realizowanego przy wykorzystaniu dowolnego przetwornika należy zapewnić spełnienie tzw. kryterium Nyquista. Orzeka ono, że sygnał o szerokości N Hz wymaga do jego przesłania medium transmisyjnego o szerokości pasma co najmniej N/2 Hz. Nyquist wykazał również, że jeśli sygnał zostaje poddany próbkowaniu, częstotliwość próbkowania musi być co najmniej dwukrotnie większa od największej częstotliwości zawartej w sygnale. Jest to niezbędne do zapewnienia, aby sygnał oryginalny mógł zostać odtworzony z próbek. Rys 1a Z rys. 1a wynika, że po pewnym wygładzeniu, sygnał oryginalny może zostać odtworzony przez połączenie ze sobą szczytowych wartości próbek. Rys 1b Sygnał z rys. 1b jest próbkowany ze zbyt małą częstotliwością stąd odtworzony sygnał ma kształt sinusoidy o mniejszej częstotliwości. Zjawisko to określane jest angielskim terminem aliasing. Powyższe kryterium odniesione do fotografii oznacza, że piksel matrycy CCD powinien posiadać rozmiary liniowe dwa razy mniejsze niż średnica krążka (dyfrakcji) Airy (2*r) uzyskiwanego na wyjściu obiektywu. Proces rejestracji prowadzony w tych warunkach określany jest mianem próbkowania krytycznego, dla podkreślenia faktu, że dowolnie małe powiększenie wielkości piksela doprowadzi do utraty części obserwowanych szczegółów, czyli tzw. niedopróbkowania. Efekt ten jest niekiedy wprowadzany celowo np., kiedy wymaga się objęcia kadrem większego obszaru. Jeśli natomiast parametr dysku Airy przyjmuje wartości większe niż łączny rozmiar dwóch pikseli matrycy występuje zjawisko nadpróbkowania. W przypadku rejestracji jasnych obiektów gwarantuje ono, że żaden szczegół nie zostanie pominięty nawet, jeśli niektóre komórki rejestrujące nie funkcjonują poprawnie, ale gdy natężenie światła jest ekstremalnie niskie prowadzi do nieefektywnego rozproszenia cennej energii pomiędzy wiele pikseli. Niekorzystne efekty sprawiają, że średnica rzeczywistego krążka dyfrakcyjnego staje się wielokrotnie większa niż idealna, matematycznie wyznaczony krążek Airy ego. Najwyższą teoretyczną częstotliwością, którą matryca może rozróżnić, jest częstotliwość Nyquista, równa 0,5/rozmiar piksela =~ 1 / 2*0,0028 =178 Hz/mm [lub inaczej wyliczona (2048px/2px/ln)/5,76mm=~178 ln/mm)]. Ale, realistycznie możemy założyć, że dobrą rozdzielczość (obiektyw + matryca) otrzymamy, gdy na jedną linię przypadnie minimum do 3 piksele (Kell-factor dla rozróżnienia pary linii niezbędne są trzy linie), stąd osiągana rozdzielczość pozioma wyniesie 2048/3 = 683 linii, a pionowa 1536/3 = 512 linii, czyli max. osiągana rozdzielczość sumaryczna od 683 x 512 = linii lub ( pikseli) co nie równa się rozdzielczości matrycy 2048x1536 = pikseli.

9 Najwyższą częstotliwość obrazu można również wyliczyć z: f =1 / 2*r gdzie: r j/w promień krążka dyfrakcji, stąd dla F8 i =550nm otrzymamy 1 / 2*0,0054= 92 Hz/mm; dla F2.8; =550nm mamy 1 / 2*0.0019=263 Wg.: ( Pixel size und diffraction) Dla optymalnej jakości (kiedy ekstremalna głębia ostrości nie jest wymagana), apertura powinna być ustawiona przynajmniej o jeden stopień większa, niż apertura gdy kryterium Rayleigha jest równe częstotliwości Nyquista: A R=N =3,2 * rozmiar piksela (μm) Np. dla 740UZ wymiar piksela ~2,8mikrona A R=N =3,2*2,8 = F 8,96, dlatego apertura powinna być ustawiona na F5,6 lub większą ( A R=N = 1/1,22*0,5*0,512μm*rozmiar piksela μm) Wymiar piksela matrycy C740UZ (a dokładniej średnica soczewki!) = 5,76mm/2048 = 0,0028 = 2,8mikrona;lub 4,29/1536=0,0028 Wartość przysłony (Apertura, f-stop number, f / # ) Apertura - F-stop - zakres otwarcia przesłony obiektywu, rozwartość układu optycznego decydująca o zdolności rozdzielczej układów optycznych i jasności dawanych przez nie obrazów; Jest to ogniskowa obiektywu podzielona przez widoczną średnicę przysłony widzianej z przodu (od strony przedmiotowej) obiektywu:a = f-stop = f /D D = średnica soczewki (apertury) f długość ogniskowej. Przysłona umieszczona wewnątrz obiektywu C740UZ jest mechaniczną pięcio listkową przysłoną irysową, regulującą wielkość otworu, przez który światło wpada do aparatu, pozwalając na regulację ilości światła. Nachodzące na siebie blaszki tworzą otwór, który możemy zmniejszyć (zwiększając liczbę przysłony) lub zwiększyć (zmniejszając l. p.). Przysłona oferuje stopnie głównego szeregu 2,8 4-5,6 8, ale zmiany można wprowadzać skokowo o wartość powiększoną o ok. 1/6 poprzedniej działki, (np. 2,8/6=0,47; 2,8+0,47~3,2) w zakresie: F/2.8, F/3.2, F/3.5, F/4.0, F/4.5, F/5.0, F/5.6, F/6.3, F/7.0, F/8.0 za pomocą kursorów sterowania, jej wartość pojawia się na wyświetlaczu. Kolejne skoki wg. głównej skali przysłony powodują 2-krotną zmianę natężenia wpadającego światła. Np. przysłona F/8 oznacza, że średnica przysłony jest osiem razy mniejsza od ogniskowej obiektywu. Im niższa liczba F, tym więcej światła dociera do matrycy. W miarę przymykania przysłony (używanie małej przysłony -dużej wartości F) wartości niektórych aberracji (wad optycznych) obiektywu zmniejszają się, ale zmniejsza się też wskutek dyfrakcji światła jakość obrazu. Zasada powyższa przestaje obowiązywać, gdy obiektyw nastawiony jest na bardzo bliski przedmiot czyli w makrofotografii (wtedy zaczyna obowiązywać F/# = F e = F(1+M) efektywna wartość przysłony obiektywu). Otwór względny Ponieważ ilość światła przechodzącego przez obiektyw zależy również od jego ogniskowej, łączna jasność układu przysłona-ogniskowa określana jest jako otwór względny. Zmienia się on wraz ze zmianą ogniskowej obiektywu, co doskonale widać, gdy obserwujemy jednocześnie wyświetlacz aparatu. W typowym zoomie w miarę wydłużania ogniskowej otwór względny będzie się zmniejszał (chociaż fizycznie otwór przysłony pozostanie ten sam), a czas ekspozycji zwiększał. Wyliczenie prawdziwego otworu przysłony: wartość otworu względnego to stosunek średnicy otworu przysłony do ogniskowej obiektywu. Zakładając w C740UZ, że przy długości ogniskowej 50mm (50/6,03=8,29mm) ustawiono przysłonę F4, to jej prześwit wyniesie (8,29/4=2,07)mm. (Przy obliczeniach w aparatach cyfrowych należy używać prawdziwej ogniskowej, a nie ekwiwalentnej). Typowe wartości otworu

10 względnego są tak dobrane, by przymknięcie przysłony o jeden stopień powodowało dwukrotne zmniejszenie ilości światła wpadającego przez obiektyw. (obecnie spotykamy następujące wartości przysłon głównego szeregu 1; 1,4; 2; 2,8; 4; 5,6; 8; 11 jak widać stopnie przysłony są ułożone w szereg wielokrotności pierwiastka kwadratowego z 2, czyli 1x 2= 1,4; 1,4x 2~2; 2x 2=2,8 itd Zatem przejście z F2,8 na F4 oznacza konieczność dwukrotnego wydłużenia czasu ekspozycji. Dla naszego C740UZ największym możliwym otworem względnym dla ogniskowej 6,3mm jest F2,8, natomiast dla ogniskowej 63mm wartość ta rośnie do F3,7. Apertura kątowa jest to kąt α pomiędzy skrajnymi promieniami stożkowej wiązki światła wchodzącej do układu optycznego. Apertura numeryczna parametr soczewki mówiący o jej zdolności do ogniskowania światła, jest równa n * sin(α /2), iloczynowi sinusa połowy kąta zakreślonego od ogniska do brzegów soczewki i współczynnika załamania; n jest współczynnikiem załamania ośrodka, w którym znajduje się obserwowany przedmiot (źródło światła); zdolność rozdzielcza przyrządów jest proporcjonalna do apertury numerycznej, a jasność otrzymanego obrazu do jej kwadratu. Aperturę zwiększa się przez umieszczenie przedmiotu w cieczy o dużym współczynniku załamania np. dla oleju n = 1,51. Dla powietrza n = 1; dla α = 90 o, sin(α /2) = 0,7071 Przeliczenie N.A. (apertury numerycznej) na stopnie przesłony f N.A. = 1 / (2*f) f = 1 / (2*N.A.) Pole widzenia obiektywu Jeżeli za X podstawimy przekątną obrazu (ok. 43 mm dla obrazka 24x36), to pole widzenia PW będzie równe: PW = 2*arctg[X/(2*f*(M+1))] Dla dalekich obiektów M możemy przyjąć za równe zero, wtedy wzór redukuje się do: PW = 2*arctg(X/2f) (czyli PW jest miarą łukową kąta którego tg jest równy X/2f ) Przykład: dla obiektywu C740UZ i ogniskowej 50mm mamy: 50mm/6,03 = 8,29 i X = 7,182 (przekątna matrycy) PW = ~47 stopnia, natomiast dla ogniskowej 100mm otrzymamy, PW~24 stopnie. Przykładowy rysunek Kąt 47 stopni przyjęto uważać za naturalny, odpowiadający mniej więcej kątowi widzenia naszego oka. Odbitki Fotohobby - dyskusja z moderatorem Ostatnio w wielu nawet autorytatywnych artykułach powtarza się, że dobrej jakości zdjęcie otrzymuje się po przeliczeniu pixeli aparatu na format zdjęcia w 300dpi. Otóż - 300dpi to wartość przyjęta w poligrafii, dla druku o jakości odpowiedniej dla czasopism gdzie zdjęcia ogląda się z odległości 50 cm czytając czasopismo. Nie ma to żadnego związku z fotografią w ogólnym pojęciu. Wydawcy żądają do publikacji plików o takiej rozdzielczości, ale wykonując normalne powiększenia w celu prezentacji w galerii, te 300 dpi nie ma żadnego sensu. Kto nie zna podstaw teorii powtarza slogany - takie ograniczenia nie istnieją. Z 4 Megapixli można uzyskać bardzo przyzwoite zdjęcie 30x40, albo 50x70 - bo takich zdjęć nie ogląda się z 50 cm. Jeżeli jakieś zdjęcie z pliku cyfrowego wygląda przy formacie 13x18 lepiej niż z negatywu (ostrość, widoczność szczegółów itp.), to będzie lepiej wyglądało przy każdym innym, dowolnie większym formacie! Powiększając zdjęcie z negatywu lub z pliku cyfrowego żadne inne, tajemnicze zjawiska nie zachodzą! Jest tylko jedna, drobna różnica - obraz cyfrowy składa się z pixeli równej wielkości i równo poukładanych. Powiększenie bez interpolacji powoduje powstanie widocznej siatki kwadratowych pikseli proporcjonalnie do powiększenia, ale dlatego właśnie stosuje się interpolacje - wypełnianie brakujących miejsc pikselami o pośrednich wartościach i następuje wygładzenie obrazu. Nawet nie trzeba grzebać w Photoshopie - wszystkie nowoczesne digilaby robią interpolacje automatycznie podczas naświetlania. (Dlatego zdjęcia z digilabu lepiej się prezentują niż z drukarki!) Powiększenie w formacie np. 30x40 z dobrego 6cio megapikselowego aparatu np. Canona 10D da znacznie lepszy obraz, niż wykonane z średniej klasy negatywu małoobrazkowego, wywołanego w typowej, średniej jakości chemii i powiększone średniej klasy labem z zakurzonym i niezbyt dobrze wyostrzonym obiektywem.

11 Odbitka zrobiona w digilabie ma od dpi. Zakładając super efekty w laboratorium na papierze stosujemy około 300pkt/25,4mm (cal) czyli 11.8 pkt/mm, czyli jakość max przy odbitce 1:1 to 12linii/mm. Odbitka 9 x 13cm jest ok. 3,6 razy większa niż klatka negatywu 24mmx36mm, czyli potrzebna jest rozdzielczość od 6 do12 ln/mm x 4 = 24-48ln/mm, natomiast, aby uzyskać taki sam wydruk z aparatu cyfrowego musimy obraz powiększyć ok. 22 razy czyli potrzeba od 132 do 264 ln/mm. Ale dla takiego formatu wystarcza już 100 ln/mm. Korzystanie z Menu i zakładek Przyciski sterujące umieszczone na czarnej listwie znajdującej się w górnej części korpusu. / Przycisk trybów pracy wbudowanej lampy błyskowej i blokady zdjęć. Przycisk trybów pracy wbudowanej lampy błyskowej jest aktywny od chwili otwarcia lampy błyskowej. W trybach "P" i "A", przestawiamy opcje poprzez kilkakrotne naciśnięcie / wybierać możemy jeden z trybów pracy lampy błyskowej AUTO ; ; ; (a w tej zakładce wcześniej ustawione: lub ). Normalnie przy wykonywaniu zdjęć z lampą błyskową prędkość migawki nie zmniejsza się poniżej określonego poziomu, aby zapobiec wykonaniu poruszonych zdjęć. W trybie "A" - priorytetu przysłony, gdy wybierzemy flesz AUTO dla W prędkość migawki wynosi 1/30 sek., a dla T 1/250 sek. Nie ma możliwości zwiększenia lub skrócenia tego czasu (jak widać czas jest odwrotnością ogniskowej). Natomiast przy fotografowaniu nocnej scenerii, krótkie czasy mogą spowodować, że tło będzie zbyt ciemne, dlatego można zastosować synchronizację błysku lampy z długimi czasami otwarcia migawki. W skrócie synchronizacja polega na tym, że lampa błyska wtedy gdy migawka jest całkowicie otwarta. Przy krótkich czasach synchronizacji nie ma znaczenia na którą kurtynę lampa błyska. C740 ma przedbłysk pomiarowy, aparat najpierw robi przedbłysk pomiarowy i na podstawie jego odbicia ustala parametry naświetlania (pomiar właściwości odblaskowych obiektu fotografowanego). Dopiero później otwiera się migawka i następuje właściwy błysk lampy. Przedbłysk pomiarowy jest właśnie po to, że gdy np. założymy dyfuzor na lampę to po dokonaniu pierwszego błysku aparat stwierdzi za mało światła i przy błysku głównym wzmocni go niwelując obniżenie światła dyfuzorem. Czyli pomiar przed drugim błyskiem po prostu mierzy parametry przy świetle zastanym i ewentualnie wzmocni siły błysku głównego. Nie mylić tego z przed błyskami redukcji czerwonych oczy. W Olympusach przed błysk następuje ok ms przed błyskiem głównym. Jeśli odbłysk jest bardzo mocny - to główny błysk będzie zredukowany, nawet do ok. 10%. W Olympusach błysk nie jest powiązany z ustawieniem ostrości, ostrość jest ustawiona przez automatykę wcześniej - trwa od 0.8 do 2.5s. Odstępu czasu między błyskami ( ms) wystarcza dla ludzi z dobrą reakcją (a kotów szczególnie) by zamknąć oczy, stąd zdarza się wiele ujęć z śpiącymi modelami. UWAGA: Po włączeniu lampy błyskowej pojawia się komunikat o ustawieniach trybu lampy błyskowej po czym, miga czerwona błyskawica co świadczy o ładowaniu kondensatora. Migająca czerwona błyskawica obok zielonego symbolu ustawienia ostrości sygnalizuje możliwość poruszenia zdjęcia. Ciągłe świecenie czerwonej błyskawicy na wyświetlaczu LCD po wyostrzeniu, sygnalizuje załączenie lampy błyskowej oraz jej gotowości do błysku (kondensator naładowany). - lampa całkowicie wyłączona. Symbol pojawia się na ekranie po zamknięciu lampy. W momencie, gdy jest zbyt ciemno, aparat alarmuje o niebezpieczeństwie wykonania poruszonych zdjęć - migającą czerwoną błyskawicą na wyświetlaczu LCD. W sytuacji niedostatecznego oświetlenia i wyłączonej lampie błyskowej, automatycznie dobierane są dłuższe czasy naświetlenia, należy korzystać ze statywu, aby zapobiec nieostrym zdjęciom. "AUTO" - aparat decyduje sam, kiedy należy wyzwolić błysk. Działa jedynie przy ustawieniu trybu pracy aparatu na "A" lub "P", oraz w programach tematycznych. Lampa nie otwiera się sama i doświetla automatycznie gdy aparat wykryje słabe warunki oświetleniowe lub oświetlenie motywu od tyłu.

12 Aparat przed wykonaniem zdjęcia, po wciśnięciu spustu migawki do połowy, informuje o konieczności wyzwolenia błysku, najpierw migającym czerwonym symbolem błyskawicy na wyświetlaczu LCD, aby włączyć lampę, potem ciągłym świeceniem czerwonego symbolu błyskawicy na wyświetlaczu LCD co świadczy o gotowości do wykonania zdjęcia z błyskiem. - redukcja efektu "czerwonych oczu", lampa przed wykonaniem zdjęcia wysyła serię szybkich błysków, powodujących zwężanie się źrenic u fotografowanych osób, migawka jest wyzwalana z ok. 1 sek. opóźnieniem, należy, więc uważać, aby nie poruszyć w tym czasie aparatem. Dzięki temu, od dna oka odbija się znikoma ilość światła. Rzadko w pełni skuteczne, gdy osoba nie patrzy bezpośrednio w światło przedbłysków oraz odległość fotografowania jest zbyt duża. Redukcja czerwonych oczu polega na minimalizacji tego efektu, a nie na eliminacji. Czerwone oczy pojawiają się gdy główne źródło światła (nasza lampa) jest prostopadle skierowana na źrenice (a tak niestety jest zawsze gdy model patrzy prosto w obiektyw), a potęguje to skąpe oświetlenie zastane. Funkcja aktywna w trybach "A" i "P", oraz programach tematycznych. - błysk dopełniający, czyli wymuszenie błyskania lampy w każdych warunkach. Opcja przewidziana głównie do uzupełniania światła zastanego, lub w celu likwidacji nadmiernych kontrastów. Przykład - wykonujemy zdjęcie portretowe pod światło, a nie chcemy aby twarz na zdjęciu była ciemną plamą - włączamy tę funkcję. Jeśli wykonujemy podobne ujęcie, a z boku świeci ostre słońce, wówczas na zdjęciu, oczy danej osoby znikną w ciemnych oczodołach, a cień nosa przysłoni pół twarzy. Aby tak się nie stało - włączamy tę funkcję. Funkcja aktywna w trybach : "A" i "P", oraz programach tematycznych. - synchronizacja błysku lampy z długimi czasami otwarcia migawki, dodatkowo w MENU wybrać odpowiednie ustawienia aparatu - zakładka CAMERA, wybrać odpowiednią pozycję, czy błysk ma nastąpić w momencie otwarcia migawki, czy też przed jej zamknięciem, (funkcje aktywne w trybach : "A","S","M","P") oraz dodatkowo połączony z redukcją efektu czerwonych oczu dla "A" i "P". Flesz nie błyska - w trybie oraz gdy ustawiono Funkcję WHITE BOARD/BLACK BOARD oraz Panorama. Zakres działania lampy błyskowej: W 0,3m do 4,5m; T 1,2m do 3,5m; liczba przewodnia ok. 9. W trybie i fotografowaniu z użyciem lampy błyskowej w trybie AUTO, dla wszystkich odległości przedmiotowych, obiektyw z CLA-4 przysłania część błysku i w lewej dolnej części zdjęcia - pojawia się cień. Zakładka Camera - pozycja - opcje dodatkowe, dla trybu synchronizacji błysku lampy z długimi czasami otwarcia migawki. - błysk lampy następuje tuż po pełnym otwarciu migawki. Funkcja zwana popularnie - synchronizacją na pierwszą kurtynę. Nazwa zapożyczona wprost z lustrzanek analogowych, gdzie migawka była zbudowana z dwóch kurtyn. W aparacie C740UZ nie ma kurtyn, pracuje migawka centralna, pełniąca równocześnie rolę przysłony. Jej

13 działanie opiera się na całkiem innej zasadzie, dzięki czemu, synchronizacja błysku lampy możliwa jest z każdym czasem otwarcia migawki. Jest to fabryczne ustawienie domyślne dla długich czasów naświetlania. - tuż przed otwarciem migawki, lampa wysyła serię szybkich błysków w celu zredukowania u fotografowanych osób, zjawiska "czerwonych oczu", po czym błysk w momencie otwarcia migawki jak wyżej w. Funkcja aktywna w trybach "A" i "P" oraz programach tematycznych. - błysk lampy następuje tuż przed zamknięciem migawki. Przy zdjęciach statycznych, funkcja bez znaczenia, natomiast przy fotografowaniu ruchomych obiektów, możemy liczyć na ciekawe i efekty świetlne!. Im wolniejszą wybierzemy prędkość migawki tym bardziej wyrazisty efekt na zdjęciu. Spowolnienie prędkości migawki zależy od trybu fotografowania: Tryb M: do 16 sek. Tryb P/A/S do 1 sek. i : do 4 sek., przy niektórych programach tematycznych do max 1. Gdy czas otwarcia migawki wynosi np. 4 sek.: Kiedy, w jakich sytuacjach stosować synchronizację SLOW na pierwszą, a kiedy na drugą kurtynę? 1. Jak widać mamy możliwość wyboru błysk może nastąpić tuż po otwarciu lub tuż przed zamknięciem migawki. Różnica jest niewielka w przypadku krótkich czasów ekspozycji, ale przy długich jest zasadnicza. Można wyjaśnić to na podręcznikowym przykładzie. Np. fotografujemy jak na ilustracji jadący o zmierzchu samochód. Czas naświetlania wynosi np. 4 sek. Do tego dodajemy oświetlenie lampą błyskową. Przy synchronizacji na drugą kurtynę sytuacja jest następująca: naciskamy spust, migawka się otwiera, na zdjęciu naświetlone zostają światła samochodu i częściowo rozmazana jego sylwetka. Tuż przed zamknięciem migawki następuje błysk wydobywający sylwetkę samochodu. Rozmazany cień oraz światła zostają za samochodem, co stwarza wrażenie jakby jechał do przodu. Przy synchronizacji na pierwszą kurtynę sytuacja jest odwrotna. Tuż po naciśnięciu spustu następuje błysk, sylwetka samochodu zostaje zamrożona a potem rejestrowany jest jego ruch. Światła i rozmazany cień pojawiają się przed sylwetką samochodu. Stwarza to wrażenie jakby samochód jechał do tyłu. 2. Zaczyna się zmierzch a na horyzoncie pojawił się wspaniały zachód słońca. Chcemy połączyć na zdjęciu, ten widok, z widokiem ukochanej osoby. Robimy zdjęcie i na podglądzie widzimy murzynka!. Otrzymaliśmy zdjęcie sylwetki, ponieważ tło było znacznie jaśniejsze i przeważyło w pomiarze światła. Wobec tego, wprowadzimy korekcję ekspozycji, lub dokonajmy pomiaru punktowego na twarzy postaci. Robimy zdjęcie, i ponownie źle, teraz widać, kto tu stoi, ale piękny zachód słońca zamienił się w jasną plamę. W ten sposób zdjęcie nigdy nie wyjdzie dobrze - za duży kontrast. Musimy użyć lampy błyskowej. Gdy jednak błyśniemy fleszem w normalnym trybie, oświetlimy samą postać, a tło wyjdzie znowu zbyt ciemne. Dzieje się tak, ponieważ pracując z fleszem w trybie "P" lub "A", Olympus, jak już wspomniano, aby wykonać nieporuszone zdjęcie, nie ustawi czasu otwarcia migawki poniżej 1/30s dla W. Jest to czas za krótki, aby poprawnie naświetlić tło. Ale jest na to rada - włączamy funkcję przełączamy aparat w tryb, w którym funkcja uruchamiana jest automatycznie, czyli na: "S" (priorytet migawki) albo "M" (w pełni manualny). Dalej to już wszystko jest proste. Dokonujemy pomiaru światła na tło, wciskamy pamięć pomiaru AEL, przekadrowanie na postać i można wykonać zdjęcie. Aparat otwiera migawkę, lampa błyska, naświetlając poprawnie pierwszy plan, ale - aparat nadal trzyma otwartą migawkę, do momentu, gdy również tło będzie poprawnie naświetlone. Można również prościej, bez przekadrowania, jednak wówczas pomiar światła uwzględni, również ciemną postać w kadrze, a to może zafałszować pomiar. Dla funkcji SLOW (synchronizacji z długimi czasami naświetlania):statyw (lub inne oparcie) jest niezbędny!. Jeżeli będziemy fotografować w wielkich salach osoby w ciemnych ubraniach, liczyć się trzeba z tym, że duży procent zdjęć będzie przeeksponowanych automatyka jest ustawiona tak, że gdy widzi ciemność, ustawia silniejszy błysk. Ale jeżeli tą ciemnością jest ciemne ubranie (które ma być na zdjęciu ciemne), wyjdzie nam na zdjęciu perfekcyjne jasnopopielate ubranie, a barwa skóry wyglądem tylko na strony internetu o duchach., tzn.

14 Doświadczenia, jak w określonej sytuacji ustawi się automatyka błysku są bardzo różne, a lekarstwem na to zjawisko może być tylko wykonanie większej ilości zdjęć z każdej sytuacji. Jeśli obiekt nie jest w środku zdjęcia, zdjęcie będzie prawdopodobnie złe. I znowu nie zawsze. Niekiedy ekspozycja osoby z boku jest perfekcyjna. Jeśli fotografujemy w ciemnej przestrzeni, pomoże, jeśli za pomocą kompensacji ekspozycji obniżymy ekspozycję o 1EV. Przy pracy z lampą błyskową w słabym świetle, aparat ustawia natychmiast wyższą czułość bo aż 250 ISO. Ma to zaletę zwiększa się zasięg błysku. Wada na zdjęciach będzie większe ziarno, dlatego przy pracy z lampą błyskową wskazanym jest manualnie przełączyć czułość na najmniejszą! (100 ISO)! Kontrola intensywności błysku Domyślne ustawienie fabryczne: ± 0 Istnieje możliwość regulowania siły światła emitowanego przez lampę w zakresie +/- 2EV, co +/- 1/3 EV. Wybór MODE MENU > CAMERA > zakładka Funkcja aktywna w trybach : "A","S","M","P" oraz programach tematycznych. Uwaga: Przy zbyt dużych prędkościach migawki regulacja siły błysku może nie przynieść zauważalnych efektów. W trybie podglądania zdjęć, przełącznik służy do zabezpieczenia danego zdjęcia przed skasowaniem, ale uwaga - nie przed formatowaniem karty pamięci. Przycisk włączania samowyzwalacza i kasowania zdjęć. Pozwala uruchomić 12 sekundowy samowyzwalacz. Fotografując w tym trybie, po naciśnięciu spustu migawki do połowy aparat robi zaraz pomiar ostrości i ekspozycji, stąd trudności przy wykonywaniu zdjęcia samemu sobie, bo aparat nie skoryguje ostrości w momencie jak się ustawimy na planie. Wiedząc o tym należy wycelować obiektyw w jakiś punkt stały np. krzaczek, a potem ustawić się przed nim, inaczej zdjęcia będą nieostre. Przy zdjęciach z długimi czasami ze statywu, wskazanym jest posiłkować się zawsze samowyzwalaczem. Brakuje możliwości ustawienia czasu krótszego niż 12s, denerwuje również konieczność ponownego aktywowania po każdym wykonanym zdjęciu. Przy korzystaniu z funkcji zdjęć seryjnych w trybie samowyzwalacza, aparat wykonuje max 5 zdjęć niezależnie od ustawień. W trybie podglądania zdjęć, przyciskiem tym dokonujemy kasowanie pojedynczych zdjęć. / - tryb makro i pomiar ekspozycji SPOT szczegóły poniżej

15 Nasadka na lampę błyskową Lampa błyskowa ze względu na swoją konstrukcję daje ostre, kierunkowe światło. Do wielu zdjęć, zwłaszcza robionych z bliska, światło takie się nie nadaje. Musimy coś zrobić, by je zmiękczyć. Najprostszym wyjściem jest założenie na lampę błyskową czegoś, co zwiększy nam powierzchnię świecenia. Musimy jednak pamiętać, że każde takie urządzenie zredukuje ilość światła zasięg lampy będzie mniejszy niż wynikałoby to z jej danych technicznych. Efekt rozpraszający jest wyraźny przy niewielkiej odległości. Kiedy fotografujemy z bardzo bliska, efekt przypomina ten uzyskiwany przy pomocy pierścieniowej lampy błyskowej używanej w makrofotografii. Taką nasadkę na lampę błyskową można zrobić samemu. Wykonałem coś w rodzaju nasadki o kształcie flesza C740UZ. W przedniej ściance wycinamy prostokątny otwór o wymiarach lampy i wklejamy w niego biały półprzezroczysty materiał najlepiej gęsty muślin firankowy, na zewnątrz nasadki przyklejamy jeszcze dodatkowe luźne pasemko z tego samego materiału rozpraszającego, otrzymujemy silne rozproszenie światła. Z taką, własnoręcznie wykonaną nasadką softboxu robiłem zdjęcia macro z soczewką +4D odległość przedmiotowa 25cm nie widać śladu cienia od tulei CLA-4. Softbox (rozpraszacz) pozwolił skierować światło we właściwym kierunku, zmiękcza je i rozprasza. Własny Softbox Macro z soczewką +4D i softboxem Dla trybu Macro bez CLA4 i odległości przedmiotowej 60cm włączając flesz w trybie AUTO lub - błysku dopełniającego nie zauważyłem efektu cienia na zdjęciach, natomiast na zdjęciach macro bez CLA-4 wykonanych w odległości przedmiotowej od 7cm do ok. 30cm widać ślad cienia obiektywu. Konieczne jest, więc zastosowanie innych rozwiązań - softboxu, przy zdjęciach w trybie Macro (bez CLA-4 i soczewek) dla odległości przedmiotowej rzędu od 7cm do 30cm, który pozwoli skierować światło we właściwym kierunku. (ZDJĘCIA Z BŁYSKIEM; C740UZ Samodzielny rozpraszacz;) W trybie i fotografowaniu z użyciem lampy błyskowej w trybie AUTO lub, dla odległości przedmiotowych od 7 do 60cm, obiektyw z CLA-4 przysłania część błysku i w lewej dolnej części zdjęcia pojawia się cień o wielkości nie do zaakceptowania. Rada - odkręcić tuleję - jedyne rozwiązanie; Wyniki testu cienia obiektywu w trybie Macro przy stosowaniu flesza - (dla odległości przedmiotowej od 7cm do 60cm). Rys 001c Test cienia dla trybu Macro bez CLA-4 i odległości przedmiotowej 7cm, flesz w trybie AUTO Rys 002c Test cienia dla trybu Macro z CLA-4 i odległości przedmiotowej 7cm, flesz w trybie AUTO

16 Rys 003c Test cienia dla trybu Macro bez CLA-4 i odległości przedmiotowej 7cm, flesz światło dopełniające Rys 004cTest cienia dla trybu Macro z CLA-4 i odległości przedmiotowej 7cm, flesz światło dopełniające Rys 005c Test cienia dla trybu Macro bez CLA-4 i odległości przedmiotowej 60cm, flesz w trybie AUTO Rys 006c Test cienia dla trybu Macro z CLA-4 i odległości przedmiotowej 60cm, flesz w trybie AUTO Rys 007c Test cienia dla trybu Macro bez CLA-4 i odległości przedmiotowej 60cm, flesz światło dopełniające Rys 008c Test cienia dla trybu Macro z CLA-4 i odległości przedmiotowej 60cm, flesz światło dopełniające Wyniki testu cienia obiektywu w trybie Tele przy stosowaniu soczewki +4D i flesza - (dla odległości przedmiotowej ok. 250mm i ogniskowej 100 i 250mm) ustawianie ostrośći SPOT - brak cienia.

17 Pokrętło nastaw trybów fotografowania - centrum dowodzenia. Tryby Fotografowania P- pełny program Czas naświetlania i wartość przysłony, w zależności od warunków oświetleniowych, aparat ustawia automatycznie. Dla użytkowników kreatywnych - mało przydatny, z jednym wyjątkiem, gdy nie ma czasu na dokładną regulację parametrów np. zdjęcia seryjne poruszających się obiektów. Pełna automatyka, kończy się jednak na wzajemnym dopasowaniu czasu i przysłony, nadal sprawujemy pełną kontrolę nad pozostałymi regulacjami. Tylko w tym trybie i trybach tematycznych, w opcjach czułości ISO można uaktywnić parametr - "AUTO". Po jego wybraniu, czułość w zależności od poziomu oświetlenia, zmienia się płynnie, a najdłuższy czas otwarcia migawki skraca się do 1s (przy wyłączonej lampie błyskowej). Jeśli lampa błyskowa jest wyłączona, zakres czułości rozciąga się od ISO 64 do ISO 400, i jej wartość może przybrać dowolną liczbę z tego zakresu, np. 89, 171, 225, itp. Jest to cecha nad wyraz zaskakująca, biorąc pod uwagę skromność wyboru ręcznego ISO. W momencie osiągnięcia górnego zakresu ISO 400, cyfry pokazujące wartości czasu i przysłony, zmieniają kolor z białego na czerwony, a jeśli poziom oświetlenia jest zbyt niski, zaczynają migać. Jeżeli przy ustawieniu ISO na AUTO, obiekt nie znajduje się w polu błysku lampy błyskowej, czułość zostanie automatycznie zwiększona!. Jeśli uaktywnimy automatyczny tryb lampy błyskowej, górny zakres czułości rozciąga się też do ISO 400, a czułość nadal ustawia się w sposób płynny. Poszerzenie zakresu czułości jest zrozumiałe i logiczne, ponieważ czas otwarcia migawki, przy fotografowaniu z błyskiem, zmienia się w zakresie 1/30s (przy max trybu W) do 1/250s (przy max trybu T i nie ma możliwości zwiększenia tego czasu.), a więc fotografując w ciemniejszym pomieszczeniu, jesteśmy skazani wyłącznie na błysk lampy. W obu przypadkach, bardzo trudno niedoświetlić, zwłaszcza wnętrza. Przy wyłączonej lampie, nawet, gdy wskazania czerwono migały, naświetlenia ciągle były poprawne. Podobnie przy błyskaniu lampą - nawet przy "najszerszym" widzeniu obiektywu (EFL 38mm) i ustawieniu się tuż pod ścianą, całe pomieszczenie było oświetlane poprawnie, a nawet - zbyt jasno. Dzieje się tak, dlatego, że wbudowana lampa mocno błyska, oraz przede wszystkim, dlatego, że aparat jest wyposażony w jasny obiektyw. Zwłaszcza, jeśli weźmie się pod uwagę, że zwiększenie jasności obiektywu o jedną przysłonę (np. z 4,0 na 2,8), owocuje dwukrotnym zwiększeniem skuteczności błysku lampy.

18 A - priorytet przysłony (aperture priority) Ustawiamy wartość przysłony, do której aparat automatycznie dostosowuje czas otwarcia migawki, a gdy nie jest w stanie tego uczynić, wówczas na wyświetlaczu LCD, cyfry pokazujące wartość przysłony zmieniają kolor z zielonego na czerwony. Co znaczy że - musimy zmienić jej wartość. Chyba najlepszy tryb kreatywny. Zapewnia pełną kontrolę nad głębią ostrości. Im mniejsza liczba przysłony i odległość od obiektu a dłuższa ogniskowa obiektywu, tym głębia ostrości będzie mniejsza. Przykład: fotografujemy z bliska, miłą osobę, na tle wysypiska śmieci. Jeśli ustawimy obiektyw na ogniskową 200 ( zbliżenie) i wartość przysłony na f 2,8, wówczas na zdjęciu, ostra będzie jedynie postać, natomiast tło będzie rozmazaną plamą. I odwrotnie, jeśli fotografując ustawioną w odległości 2m grupę znajomych na tle gór - ustawimy ogniskową na 38mm (6,3mm), a przysłonę na 8,0 - uzyskamy bardzo dużą głębię, a więc i grupka i góry w tle, będą ostre. Otwór przysłony ma również wpływ na ostrość obiektywu. Żaden obiektyw nie rysuje ostro przy całkowicie otwartej przysłonie. Wymaga to, zazwyczaj, mniejszego lub większego, jej przymknięcia. Testy przeprowadzone na obiektywie modelu C740UZ, wykazały, iż najostrzejszy obraz przekazuje on przy następujących przysłonach: - ogniskowa (położenie zooma) 38mm = przysłona f 2,8 - ogniskowa 100mm = przysłona f 5,6 Przy wartościach przysłon mniejszych niż 8,0, aparat dysponuje zakresem czasów otwarcia migawki 1s - 1/1000s. Jeżeli wybrano automatyczny tryb lampy błyskowej, prędkość migawki wynosi 1/30 sek. przy max trybu W lub 1/250 sek. przy max trybu T. Nie ma możliwości zwiększenia tego czasu. S - priorytet czasu otwarcia migawki (shutter priority) Ustawiamy czas migawki, do której aparat automatycznie dostosowuje przysłonę, a gdy nie jest w stanie tego dokonać, wówczas podobnie, jak wyżej - cyfry pokazujące czas otwarcia, zrobią się czerwone. Przydatny, gdy np. obiekt znajduje się w ruchu, można wówczas ustalić - czy ma być ostry (krótki czas), lub "rozmazany" (długi czas). Zakres ustawnych czasów od 1sek. do 1/1000sek.(1/1,3; 1/1,6; ½; 1/1,25; 1/3;.1/10; 1/13; 1/15; 1/20; 1/25; 1/30; 1/40; 1/50; 1/1000) Czas otwarcia migawki można regulować zaczynając od najdłuższego. Przy każdej kolejnej nastawie czas otwarcia migawki jest skracany. Tworzy się np. następujący główny znormalizowany geometryczny ciąg czasów otwarcia migawki: 1 s, 1/2 s, 1/4 s,1/8 s, 1/16 s, 1/30 s, 1/60 s, 1/125 s, 1/250 s, 1/500 s, 1/1000 s itd. Aparat umożliwia wprowadzanie zmian skokowo o wartość pomniejszoną o ok. 1/6 długości poprzedniego czasu (np. (1/50) /6=0,0033; 0,02-0,0033~0,0167= 1/60). W trybie S dobieramy czas migawki, a więc możemy dobrać czasy dłuższe niż 1/30 s, wtedy prawie na pewno zdjęcie zostanie poruszone w świetle zastanym, więc konstruktorzy aparatu doszli do wniosku, że nie ma sensu stosowania trybu AUTO, ale można stosować tryb SLOW, który też jest trybem automatycznym. Mówiąc o czasie, należy wspomnieć o bardzo dokuczliwym zjawisku zwanym - efektem drżących rąk". Im czas otwarcia migawki dłuższy, tym większe prawdopodobieństwo wykonania "poruszonego" zdjęcia. Istnieje ogólna zasada mówiąca, że zdjęcie powinno wyjść nieporuszone, jeśli czas otwarcia migawki będzie co najmniej równy, a najlepiej krótszy, niż odwrotność ogniskowej obiektywu. Przykładowo: Jeśli ustawimy ogniskową obiektywu W 38mm, to bezpieczny czas otwarcia migawki wyniesie 1/30s i każdy krótszy np. 1/60s. Jeśli ustawimy ogniskową obiektywu T 380 mm, to bezpieczny czas otwarcia migawki wyniesie 1/250s i krótszy np.1/500s. Schodząc poniżej tych wartości (np. ogniskowa 50mm przy czasie 1/30s), narażamy się na wykonanie nieostrego zdjęcia. Aby temu zapobiec, automatyka aparatu sygnalizuje konieczność uruchamia lampy błyskowej (w celowniku EVF lub na wyświetlaczu LCD pojawia się migająca czerwona błyskawica). Po włączeniu lampy pojawia się czas otwarcia migawki na bezpiecznym poziomie. Ponieważ w C740UZ brak jest skali ustawionej ogniskowej w trybie AF i MF, można wykorzystać poniższe triki, które są ułatwieniem w rozpoznaniu ustawionej ogniskowej. Postępujemy następująco: Pierwsza możliwość - zmieniając ogniskową przy całkowicie zasłoniętym obiektywie (tylko w trybach P, A przy włączonej lampie błyskowej wybrać tryb pracy lampy AUTO ) - przy ogniskowej 38mm, na wyświetlaczu czas ustawia się na 1/30s, a przy ogniskowej 380mm, czas ustawia się na 1/250s ponieważ dla takiej właśnie ogniskowej ten czas jest wartością "bezpieczną". Również przy wartościach pośrednich, czasy odpowiednio się dopasowują.

19 Nie jest to metoda dokładna, ale wobec braku, jakiejkolwiek skali cyfrowej pokazującej aktualną ogniskową, czasami może się przydać. Druga prostsza możliwość - przy ustawianiu ostrości AF, po wciśnięciu spustu do połowy, naciśnięcie przycisku OK, aparat przełączy się na MF, zostanie wyświetlona skala ręcznego ustawienia ostrości, na której wyświetli się zablokowana odległość. Odblokowanie: ponownie naciśnięcie OK przez ok. 1 sec i przejście na AF. Uaktywnianie lampy błyskowej we wnętrzach jest logiczne i potrzebne, ale dalekiego krajobrazu raczej nią nie oświetlamy!!. Jeśli lampa błyskowa jest wyłączona, a czasy otwarcia migawki niebezpiecznie się wydłużyły, aparat, nie mogąc błyskać, jedynie ostrzega przed niebezpieczeństwem poruszenia. Objawia się to miganiem czerwonej błyskawicy na wyświetlaczu LCD. Jeśli zauważymy powyższe, wiemy, że istnieje niebezpieczeństwo zrobienia poruszonego zdjęcia, jedyna rada, to dobre podparcie dla aparatu - statyw, czy też ręki. Aby mieć pewność wykonania ostrego zdjęcia, najbezpieczniej używać czasów dwukrotnie krótszych niż odwrotna ogniskowej, np. przy ogniskowej 38mm, czas 1/60s. Dotyczy to zwłaszcza kadrowania przy pomocy wyświetlacza LCD i przy aparacie trzymanym w wyciągniętych do przodu rękach. Taki układ człowiek - aparat, jest najgorszym, jeśli chodzi o stabilność, toteż czasy należy tu, jak najbardziej skracać (oczywiście w miarę możliwości). Można się ratować, założeniem paska na szyję, i jakby wyciskaniem aparatu na nim do przodu, co w pewnym stopniu stabilizuje całość. Przy czasach niebezpiecznie długich i braku dobrego podparcia, najbardziej ergonomiczny i stabilny układ, to aparat przy oku czyli kadrowanie z wykorzystaniem EVF. Najlepszym rozwiązaniem stabilności to statyw. Oczywiście i mnie zdarza się czasem szczęście i zdjęcie zrobione "z ręki", przy stosunkowo długim czasie, wychodzi ostro. Chociaż częściej jest to złudzenie - przy powiększeniu okazuje się jednak, że nie jest ono ostre. M- tryb ustawień ręcznych (manualnych) Zarówno czas otwarcia migawki, jak i przysłona mogą być ustawiane niezależnie od siebie. Tylko w tym trybie można uzyskać czas otwarcia migawki rozszerzony do 16s. Jeśli przysłona, czy też czas otwarcia migawki są tak ustawione, że zdjęcie może wyjść niedoświetlone, czy też prześwietlone, na wyświetlaczu LCD, w górnym prawym rogu pojawi się liczba pokazująca aktualne odchylenie od prawidłowej ekspozycji. Zakres wskazań mieści się w zakresie od +3 do -3 EV. Jeśli odchylenie wyjdzie poza ten zakres, wówczas cyfry zmieniają kolor z białego na czerwony. Jeśli, np. widnieje biała liczba - 3,0 - oznacza to niedoświetlenie o trzy stopnie EV. Aby to skorygować, należy zwiększyć ilość światła padającą na matrycę. Można to uczynić na dwa sposoby - albo otworzyć szerzej przysłonę (zmienić np. z f 8 na f 3,2), lub wydłużyć czas naświetlania (np. zamiast 1/60 użyć czasu 1/8). Wciskając w trybie "M" przycisk "AEL", zmieniamy sposób wyświetlania wielkości odchylenia od prawidłowej ekspozycji. Znika liczba z górnego, prawego rogu, a pojawia się u dołu ekraniku LCD graficzna skala, zwana popularnie "drabinką". Czyli w trybie M przycisk AEL służy jedynie do przełączania się pomiędzy trybem wskazań cyfrowych a trybem wskazań graficznych, jakimi dysponuje wskaźnik różnicy ekspozycji (prawy górny róg wyświetlacza LCD). Możemy wybrać taki rodzaj wyświetlania różnicy ekspozycji, jaki Nam najbardziej odpowiada. Drabinka jest powszechnie stosowana w lustrzankach analogowych. Przy wykonaniu zdjęć z długimi czasami korzystamy z statywu!. Załączając tryb M możemy użyć każdego dostępnego czasu migawki i liczby przysłony oraz użyć flash, ale tryb lampy AUTO nie miał by sensu. Dostępny jest wtedy jedyny automatyczny tryb flesza - SLOW. Tryby Slow1 i Slow2 działają przy każdym czasie migawki (patrz powyżej). Robię zdjęcia w M np.: czas 1/600; przesłona f8.0. ogniskowa 380mm. Lampa była ustawiona na Slow1 i błyskała bardzo dobrze szczególnie z zastosowanym softbox-em. Uwaga: w trybie M nie jest wyświetlany histogram i nie można skorzystać z opcji MULTIMETERING. - ustawienia własne (My Mode), tryb osobisty zawiera w sobie cztery schowki, do których można zaprogramować dowolne ustawienia aparatu i później w przeciągu sekundy je przywołać. Jeżeli aparat jest w trybie P,A,S lub M można zachować bieżące ustawienia w trybie MY MODE: Mode Menu => SETUP => My MODE SETUP =>CURRENT => MY MODE 2/3/4. Domyślne ustawienia fabryczne wybrane zostały dla MY MODE 1.

20 Jako MyMode 2 możemy np. ustawić foto z wykorzystaniem odległości hiperfokalnej (jak poniżej w tabelach). - tryb filmowania, przeznaczony dla desperatów. Jakość obrazu podła - 15 klatek/s w rozdzielczości: HQ 320x240 lub SQ 160x120 (MOV), nadające się jedynie do Internetu!. W tym trybie nie jest dostępna funkcja ENLARGE SIZE. Naciskając "OK" wyświetlimy panel sterowniczy, kursor w lewo - zmiana rozdzielczości zdjęć. Programy tematyczne We wszelkich aparatach, tryby programów tematycznych wymuszają na automatyce określone ustawienia, których nie można przeskoczyć. Można spokojnie oddać aparat w ręce zupełnego laika, wiedząc, że jeśli potrafi on tylko, jako tako kadrować, to zdjęcie prawie zawsze wyjdzie poprawne. Jednak nie w C740UZ. Otóż, jeśli pracuję w trybach kreatywnych (P, A, S, M) i ustawię np.: pomiar światła punktowy, ręczne ustawianie ostrości, to te same ustawienia (i inne również) będą miały zastosowanie również w trybach poniższych. Jeśli, więc aparat wprost z moich rąk, trafi do rąk żony, a ta ustawi sobie któryś z trybów programowych, może zostać niemile zaskoczona efektami swojego "pstrykania". Przecież nie musi wiedzieć, że czerwony skrót "MF" ostrzega o konieczności ręcznego ustawienia ostrości, że pomiar punktowy, to wyższa jazda. Jest na to jedyna rada w SETUP ALL RESET ON (nie jest możliwe wybranie w trybie My Mode). w trybach A/S/M/P Dzięki temu podstawowe ustawienia fabryczne zostaną przywrócone, jedyna niedogodność to ustawienie jakości zapisu zdjęć w trybie HQ co dla początkującego przeciętnego użytkownika w zupełności wystarcza. Czy początkujący użytkownik musi jednak wiedzieć o tym ALL Reset? - fotografowanie w pełni automatyczne. W tym trybie nie jest dostępna funkcja ENLARGE SIZE. W trybie "AUTO" aparat sam ustawia wszystkie parametry ekspozycji, przesłonę, migawkę, ISO. Lampa błyska w trybie AUTO ;. Można regulować FL. - tryb portretowy, automatyka czasu i przysłony, z przesuniętą linią programową w kierunku, jak najmniejszej liczby przysłony (F2,8 dla f do 60mm, oraz F3,2 dla długości ogniskowych powyżej 60mm do ok. 250mm dalej F3,7), co skutkuje "wybiciem" głównego obiektu z tła które jest nieostre. Portretowana osoba powinna zostać wyodrębniona z otoczenia przez elektronikę aparatu - jej rysy i postać powinny być ostre, podkreślone, ważne, zaś tło rozmyte, niewyraźne, jak gdyby emocjonalnie nieistotne. Ogniskowa obiektywu nie ustawia się samoczynnie na dłuższą ogniskową (np100mm), jak być powinno, ale możemy ją ustawić manualnie sami na np. 100mm metodą z zasłoniętym obiektywem (tzn. przełączamy aparat w tryb A lub P włączamy flesz, regulujemy FL, aż uzyskamy na wyświetlaczu czas 1/100, teraz włączamy tryb portretowy). Początkujący użytkownik nie musi, wiedzieć, że użycie krótkich ogniskowych (38mm) w fotografii portretowej skutkuje "przerysowaniem" twarzy. Nie można uruchomić funkcji redukcji szumów. Przy słabym oświetleniu bez lampy i ustawionym ISO 100 czas do 1. Można włączyć Macro i smacro. Możliwość zmiany parametrów A/S/M zablokowana. Lampa błyska w trybie AUTO ; ; ;. Można regulować FL + digital Zoom. - tryb sportowy, automatyka czasu i przysłony, z przesuniętą linią programową w kierunku, jak najkrótszych czasów. Zapobiega to nieostrym zdjęciom, podczas fotografowania ruchomych obiektów. Lampa błyska w trybie AUTO ; ; ;. Nie jest uaktywniony i musimy włączyć manualnie - tryb zdjęć seryjnych i ciągły autofokus. Nie można uruchomić funkcji redukcji szumów. Możliwość zmiany parametrów A/S/M zablokowana. Można włączyć Macro i smacro. Można regulować FL + digital Zoom. - tryb zdjęć portretowych na tle krajobrazu, automatyka czasu i przysłony, z przesuniętą linią programową w kierunku, jak najmniejszej liczby przysłony (F2,8-F5,6), co skutkuje "wybiciem" głównego obiektu z tła. Oczywiście nie tylko na tle krajobrazu. Założeniem programu jest, aby pierwszy plan był ostry, można stosować lampę błyskową!. Lepiej skorzystać z reguły odległości hiperfokalnej (patrz poniżej). Możliwość zmiany parametrów A/S/M zablokowana. Można włączyć Macro i smacro. Można regulować FL + digital Zoom.

Podstawy fotografii

Nigdy dość wiedzy o fotografii. Nikt nie rodzi się z aparatem w dłoni i ze znajomością wszystkich terminów fotograficznych. Wiele poradników operuje specjalistycznym słownictwem, przez co osoby początkujące na tym polu mogą mieć trudności z przyswojeniem wartościowych treści.

Uznałem, że warto zebrać w jednym miejscu kluczowe pojęcia fotograficzne i objaśnić je możliwie prostymi słowami. Ten zestaw ma być uzupełnianym zbiorem. Zatem: jeśli masz pytanie, które nie zostało tu objaśnione to koniecznie zostaw komentarz a uzupełnię poniższy zbiór.

1. ISO

Na forach dyskusyjnych dla początkujących fotografów bardzo często pojawia się zapytanie: ISO – co to takiego? Jak je dobrać? Z reguły takie pytania wywołują obruszenie starszyzny fotograficznej. A przecież nie każdy musi rozumieć czym jest ISO.

Czułość ISO jest jednym z podstawowych parametrów fotograficznych, a jego dobieranie wcale nie jest aż tak skomplikowane, jak mogłoby się wydawać na początku.

Osobiście lubię porównywać je do liczby robaczków świętojańskich, które rysują zdjęcie. Jeśli jest już ciemniej a mamy wysokie ISO (np. ISO 3200 i wyższe) to tych robaczków jest dużo i nie trzeba długich czasów naświetlania.

Jeśli w tej samej sytuacji mielibyśmy niższe ISO np. ISO 100 to mielibyśmy mało robaczków do rysowania zdjęcia i one potrzebowałyby więcej czasu żeby narysować nasze zdjęcie.

Podsumowując: im lepsze warunki oświetleniowe, tym niższy poziom ISO będzie niezbędny do prawidłowego naświetlenia zdjęcia.

Wysokie ISO przy słabych warunkach oświetleniowych umożliwi zrobienie zdjęcia bez lampy błyskowej (nie zawsze jest wskazana), ale często oznacza to wyższy poziom szumów. W praktyce warto próbować różnych ustawień i pamiętać o tym, że zdjęcia z widocznym ziarnem (szczególnie czarno-białe mogą zyskać na klimacie).

2. PRZYSŁONA

Zgłębiając podstawy fotografii, warto dowiedzieć się też, jak działa przysłona. Jest to element odpowiedzialny za to, ile światła zostanie dostarczone do matrycy podczas wykonywania zdjęcia. Parametr, który wpływa również na głębię ostrości na zdjęciu, a więc na to, jaki efekt uzyskamy.

By skupić się na pierwszym planie i uzyskać rozmyte tło (bokeh), można zastosować małą głębię ostrości (przy otwartej przysłonie f/1.2 f/1.4 f/1.8 ), a gdy zdjęcie ma być bardziej szczegółowe na poszczególnych planach konieczna będzie wyższa głębia ostrości (uzyskamy ją wówczas, kiedy przymykamy przysłonę np. f/8 czy f/16).

Przysłonę można porównać do… zasłon okiennych. Im bardziej je rozsuniemy na boki (czyli zastosujemy niewielką przysłonę), tym więcej światła wpadnie do pomieszczenia. Czasami jednak tego światła jest zbyt wiele i wówczas można okno przysłonić (stosować wyższą przysłonę, by wydobyć więcej detali tła wpływając na głębię ostrości).

3. FILTR UV

To jeden z najpopularniejszych filtrów fotograficznych, aczkolwiek nie zawsze jest stosowany zgodnie ze specyfiką działania. Filtr UV ogranicza promieniowanie ultrafioletowe, które jest szczególnie mocne na otwartej przestrzeni i w górach. Filtry UV są jednak chętnie wybierane i stosowane jako bariera chroniąca obiektyw przed uszkodzeniami mechanicznymi.

4. BLENDA

To praktyczne i w sumie niedrogie narzędzie, które umożliwia dość swobodne operowanie naturalnym światłem, co pozwala uzyskać zróżnicowane efekty na zdjęciach. Blenda może mieć różne kolory, co wpływa na ostateczny odcień światła.

Działanie blendy można porównać do lusterka, którym puszcza się zajączki, odbijając światło słoneczne. W przypadku blendy fotograficznej nie chodzi jednak o żartobliwe oślepienie kogoś, ale o to, by odbić światło i doświetlić nim tę część kadru, która pozostaje niedostatecznie oświetlona (na przykład twarz pozującej osoby, na której widać cienie, gdy słońce znajduje się stosunkowo wysoko). Pamiętaj, że fotografując w plenerze możesz korzystać z naturalnych blend. Kiedy zaczniesz przyglądać się światłu – wówczas dostrzeżesz ich całą masę.

5. CZAS NAŚWIETLANIA

Przeglądając jakikolwiek poradnik typu: fotografia – podstawowe pojęcia, z pewnością spotkamy się z kwestią czasu naświetlania. Co to takiego?

Czas naświetlania równa się czasowi otwarcia migawki w aparacie. Jeśli jest długi, wiele światła trafi do matrycy, a jeśli jest krótki, światła będzie mniej. Długi czas naświetlania pozwala na uzyskanie jaśniejszego i dokładniejszego kadru, ale za to wymusza dłuższe utrzymywanie aparatu w bezruchu, co może być trudne, jeśli nie posiada on stabilizacji obrazu.

Krótki czas naświetlania warto stosować przy dobrych warunkach oświetleniowych i mamy do czynienia z dynamiczną akcją.

Gdy jest ciemniej, można wydłużyć czas naświetlania, ale wówczas warto użyć statywu. Jeśli fotografujemy ruch to warto zamrozić do przy użyciu lampy błyskowej.

6. ABERRACJA CHROMATYCZNA

To pojęcie brzmi szczególnie tajemniczo, gdy dopiero zgłębia się podstawy fotografii, a tymczasem jest to naturalne zjawisko, które może charakteryzować soczewkę lub cały układ optyczny, a nawet ludzkie oko.

Aberracja to inaczej odchylenie od normy. Aberracja chromatyczna powoduje rozszczepianie się światła na granicach kontrastowych elementów (na przykład ciemne obiekty na jasnym tle), co skutkuje powstawaniem kolorowych, a czasami niemal tęczowych obwódek wokół fotografowanych obiektów.

Chcąc uniknąć aberracji chromatycznej albo ją zminimalizować, można stosować dedykowane do tego soczewki fotograficzne albo usuwać ten efekt już na etapie obróbki zdjęć.

7. OGNISKOWA

Ogniskowa to kolejne pojęcie, którego znaczenie warto poznać zgłębiając techniczne podstawy fotografii.

Czym jest ogniskowa?

Ogniskowa to jedna z kluczowych cech obiektywu. Oznacza ona odległość od soczewki do punktu skupienia światła, a jeszcze prościej mówiąc – ogniskowa to kąt widzenia obiektywu. Im niższa ogniskowa, tym szerszy kąt widzenia, a im wyższa, tym węższy obraz.

Ogniskowa jest określana w milimetrach. Obiektyw może mieć stałą ogniskową (na przykład 35 mm) albo zmienną (na przykład obiekty zoom od 70 do 200 mm).

8. FOTOMONTAŻ

Obraz, który powstał w wyniku znacznej przeróbki, połączenia kilku lub nawet kilkunastu zdjęć, będący dopełniony efektami specjalnymi to właśnie fotomontaż. Technika ta jest bardzo często stosowana w fotografii reklamowej i artystycznej, ale też amatorsko lub w celach manipulacji.

Przykładem fotomontażu może być umieszczenie postaci z jednego zdjęcia w kadrze, w którym w rzeczywistości nigdy się nie pojawiła.

9. OBIEKTYW SZEROKOKĄTNY

Kolejne zagadnienie z zakresu podstaw fotografii, które warto wyjaśnić. Każdy obiektyw ma określony kąt widzenia, który wpływa na to, jaki kadr można będzie uzyskać. Za obiektywy szerokokątne uznawane są takie, których ogniskowa wynosi 35 mm lub mniej. Im krótsza ogniskowa, tym szerszy kąt widzenia.

Obiektyw szerokokątny pozwala na uchwycenie obrazu o szerszym kącie niż rejestruje ludzkie oko.

10. PROGRAM DO OBRÓBKI ZDJĘĆ

Program pozwalający na mniejszą lub większą ingerencję w parametry fotografii. Najczęściej pozwala na zmianę parametrów takich, jak: ekspozycja, jasność, balans bieli, kontrast, nasycenie i tym podobne. Bardziej zaawansowane edytory zdjęć pozwalają na pracę na plikach RAW i na ich kompleksową obróbkę. Doświadczeni fotografowie często korzystają z kilku programów do różnorodnych działań.

11. DANE EXIF – METADANE ZDJĘCIA

Zdecydowana większość aparatów cyfrowych posługuje się danymi EXIF – to komplet informacji o fotografii, które są zapisywane wraz z wykonaniem zdjęcia. Te metadane pozwalają na odczytanie kluczowych parametrów fotografii:

Model aparatu, którym wykonano zdjęcie.

Parametry i ustawienia, jakie zastosowano podczas wykonywania fotografii (ISO, przysłona, ogniskowa itd.).

Data wykonania zdjęcia.

Rozmiar pliku, rozdzielczość, profil kolorystyczny.

Jeśli aparat posiada bardziej zaawansowane funkcje lub moduły, w danych EXIF może się znaleźć także informacja o dokładnych współrzędnych wykonania zdjęcia (aparat musi posiadać wbudowany GPS lub dodatkowy moduł), autorstwie fotografii i tym podobne.

Dane EXIF można odczytać z poziomu aparatu po wykonaniu zdjęcia, a także w wielu programach do zgrywania i obróbki zdjęć. Warto pamiętać o odpowiednim opisaniu zdjęć by po latach móc znaleźć je w archiwum. Na szczęście nie wszystkie metadane zdjęcia muszą pochodzić od aparatu.

12. BALANS BIELI

To parametr mający wpływ na realistyczne odwzorowanie kolorów na zdjęciu. Jest on ściśle powiązany z temperaturą barwową światła, jakie występuje w miejscu, w którym wykonujemy zdjęcie. Opcja dostrojenia balansu bieli w aparacie pozwala korygować go tak, by móc uzyskać jak najbardziej naturalne zdjęcie o odpowiednich kolorach.

Gdy fotografujemy we wnętrzach oświetlanych klasyczną żarówką, bez korekty balansu bieli, możemy uzyskać zbyt żółte lub wręcz pomarańczowe zdjęcia. W cieniu lub w pochmurny dzień fotografie mogą być zbyt niebieskie. Właśnie po to, by wyeliminować ten efekt, stosuje się dostrojenie balansu bieli. W większości aparatów cyfrowych służą do tego wgrane, gotowe profile kolorystyczne (na przykład „pochmurny dzień”, „zachód słońca” itd.), z których warto korzystać. Alternatywą jest automatyczny balans bieli, który wyszukuje najjaśniejsze punkty w kadrze i kompensuje kolorystykę zdjęcia na ich podstawie – rozwiązanie to nie jest jednak doskonałe, dlatego warto korzystać z możliwości manualnego korygowania balansu.

13. ZDJĘCIA MAKRO

Jednym z bardzo charakterystycznych rodzajów zdjęć są właśnie zdjęcia makro. To fotografie skupiające się na detalach, elementach drobnych i niepozornych. Makro i fotografia zbliżeniowa często łączą się ze sobą. Teoretycznie zdjęcia makro to fotografii wykonywane w skali 1:1, ale w praktyce często stosowane są powiększenia, by wydobywać jeszcze więcej zapierających dech detali.

Przykładem zdjęcia makro jest fotografia muchy lub żuczka z bliska, by uchwycić wszystkie niuanse ich anatomii. Zdjęcia tego typu charakteryzują się małą głębią ostrości – wyraźny i szczegółowy pozostaje pierwszy plan.

14. FORMAT ZDJĘCIA: RAW

Niemal każdy, kto zgłębia techniczne podstawy fotografii, spotyka się z terminem RAW w odniesieniu do formatu zdjęć. Co to takiego?

Z angielskiego „RAW” oznacza „surowy” i faktycznie coś w tym jest. Format RAW można porównać do negatywu – w tym wypadku jest to cyfrowy negatyw, który zawiera ogrom informacji o zdjęciu i który umożliwia bardzo szeroką ingerencję w jego parametry na etapie obróbki.

RAW to format, który jest zapisem bezpośrednim tego, co uchwyciła matryca aparatu. Ponieważ nie jest to plik poddawany kompresji, zajmuje sporo miejsca, ale też oferuje szeroką rozpiętość tonalną oraz zawiera kluczowe metadane na temat fotografii. Format ten daje szerokie możliwości edycji, co może uratować fotografie wykonane przy złych ustawieniach lub kiepskich warunkach oświetleniowych. Niestety nie każdy program lub przeglądarka zdjęć poprawnie go wyświetla, dlatego warto stosować programy przystosowane do edycji RAW-ów.

15. ZŁOTA GODZINA W FOTOGRAFII

Złota godzina to tak naprawdę dwa momenty w ciągu dnia, które pozwalają na wykonanie bardzo charakterystycznych zdjęć – pełnych ciepłego światła. Złotej godziny doświadczamy zaraz po wschodzie oraz przed zachodem słońca, gdy emituje ono wyjątkowo ciepłe, złociste światło.

Wbrew pozorom, złota godzina wcale nie trwa przez całą godzinę – nie dajmy się zwieść pozorom. Czas trwania tego momentu zależy od naszego położenia geograficznego, a konkretniej od odległości od równika – im bliżej równika, tym krótszy czas trwania złotej godziny (zaledwie kilka minut w pobliżu równika), a im dalej, tym dłużej można cieszyć się złotym blaskiem. W Polsce można liczyć na złotą godzinę o czasie trwania około 35-40 minut.

Wiele osób uważa, że złota godzina to najlepszy moment na fotografię krajobrazową ze względu na odcień światła i położenie słońca.

16. BOKEH

To profesjonalne określenie oznaczające rozmycie na fotografii tych elementów, które znajdują się poza głębią ostrości. Efekt bokeh nadaje zdjęciom wrażenie subtelności, wygląda efektownie i niemal miękko. Może przybierać różne kształty i prezentować się różnie w zależności od tego, z jakiego obiektywu się korzysta. Chcąc uzyskać efekt bokeh najczęściej sięga się po jasne obiektywy.

17. FLARA

Flara w fotografii to określenie oznaczające efekt optyczny, jaki pojawia się na zdjęciu, gdy obiektyw jest skierowany na źródło światła. Efekt flary to mocny rozbłysk światła lub kilka kolorowych okręgów. Jeśli jest to efekt zamierzony, może wprowadzić dynamikę i ciekawy element wizualny. Częściej jednak flara powstaje przypadkowo i wówczas może zepsuć dobre ujęcie.

18. PERSPEKTYWA PTASIA

Jeden z rodzajów perspektywy, jakie są stosowane w fotografii. Perspektywa ptasia to widok z góry, a uzyskać można ją, gdy ustawi się obiektyw aparatu ponad fotografowanym obiektem. Perspektywa ta powoduje, że fotografowany obiekt wydaje się mniejszy niż jest w rzeczywistości.

19. PERSPEKTYWA ŻABIA

Kolejny rodzaj perspektywy stosowanej w fotografii. Jest to perspektywa z widokiem od dołu, którą uzyskuje się, gdy obiektyw znajduje poniżej fotografowanego obiektu i jest lekko uniesiony w górę. Taka perspektywa powoduje, że na zdjęciu fotografowany obiekt wydaje się większy niż w rzeczywistości.

20. WINIETOWANIE

Jeśli interesuje nas fotografia, podstawowe pojęcia, jak właśnie „winietowanie” nie mogą być nam obce. Czym jest winieta w fotografii?

Winieta to lekko przyciemnione krawędzie kadru. Efekt ten może być postrzegany jako wada obrazu, ale bardzo często winietę stosuje się celowo już na etapie obróbki zdjęcia.

21. Kompresja bezstratna .jpg

Już sam termin kompresja i .jpg powinien budzić zaniepokojenie wśród fotografów. Zapisywanie zdjęć w formacie .jpg oznacza utratę jakości zdjęcia. Jednak są programy umożliwiające zapis w .jpg bez utraty jakości zdjęcia. Należy do nich JPEGmini. Przykładem bezstratnej kompresji jest format TIFF, dzięki algorytmowi kompresji danych jesteśmy w stanie odtworzyć dokładnie pierwotną informację zapisaną w pliku / zdjęciu.

22. Pokaz slajdów

Prezentacja zdjęć w formie multimedialnej, często z muzyką. W przeciwieństwie do fotokastu nie zawiera ujęć filmowych. Do jej wykonania wykorzystuje się programy takie jak Animoto czy Smart Slides.

23. Wyostrzanie zdjęć

Uzyskiwanie wrażenia fotografii o odpowiedniej ostrości, niweluje miękki, nieco malarski klimat zdjęcia. Za każdym razem to praca na zasadzie prób i błędów i oceniania efektów na bieżąco. Wyostrzając zdjęcia zwraca się uwagę na detale (krawędzie, drobne elementy), sprawdzając je w powiększeniu. Zbytnie wyostrzenie widać po zbyt szerokich obwódkach na krawędziach.

Podsumowanie: to najważniejsze spośród pojęć fotograficznych, które przyszły mi do głowy. Warto znać i to nawet wówczas, gdy dopiero zaczynamy swoją przygodę z fotografowaniem. Jeśli chcesz dodać jakiś termin do listy to proszę zostaw propozycję w komentarzu.

Obiektywy do aparatów fotograficznych

Producent: Tokina

Kod produktu: BC-F

Kod EAN:

Dostępność: wysyłka natychmiast

Twarda, plastikowa tylna pokrywka, która chroni obiektywy Tokina z mocowaniem Canon EF i EF-S przed kurzem oraz zapobiega powstawaniu smug i zarysowań. Pokrywka pasuje do wszystkich obiektywów Tokina z mocowaniem Canon oraz obiektywów innych firm z takim samym bagnetem.

• Numer F przysłony fotograficznej