Efektowne widoki nocne

▷ Jak wybrać aparaty fotograficzne, wskazówki dotyczące wyboru, specyfikacja w katalogu aparatów fotograficznych na ▷ E-Katalog ◁

Aparaty fotograficzne: cechy, typy, rodzaje

Typ aparatu

- Aparaty „bezlusterkowe” MILC (Mirrorless Interchangeable Lens Camera - dosłownie „aparat bezlusterkowy z wymiennym obiektywem”) to aparaty kompaktowe, będące rodzajem hybrydy kompaktowych aparatów cyfrowych i „lustrzanek”. Nie są wyposażone w system luster, wizjer (jeśli występuje) jest wykonany w wersji elektronicznej lub optycznej (patrz poniżej), co minimalizuje wagę i wymiary aparatu. Z drugiej strony, takie urządzenia wykorzystują matryce tej samej klasy, co w lustrzankach, co zapewnia wysoką jakość zdjęć przy minimalnym szumie. Jak sama nazwa wskazuje, aparaty MILC zazwyczaj współpracują również z wymiennymi obiektywami.

- Cyfrowe lu ... strzanki. Najbardziej zaawansowana technicznie klasa aparatów cyfrowych. Swoją nazwę zawdzięcza systemowi luster zainstalowanych w korpusie aparatu; dzięki tym lusterkom światło wpada do wizjera bezpośrednio przez obiektyw (a nie przez okienko pomocnicze, jak w kompaktowych aparatach). W rezultacie fotograf widzi, co zostanie sfotografowane w czasie rzeczywistym, z wysokiej jakości odwzorowaniem barw i wysoką jasnością. Istotne jest również to, że matryca „lustrzanki” przez większość czasu jest zamknięta od światła - światło pada na nią dopiero w momencie fotografowania, dzięki czemu praktycznie się nie nagrzewa, a szum w powstałym obrazie jest zminimalizowany. Obiektywy takich aparatów są wymienne, a wiele ustawień, w przeciwieństwie do konwencjonalnych aparatów cyfrowych, można ustawić ręcznie.

- Do telefonu komórkowego. Aparaty zaprojektowane do instalacji na smartfonie jako akcesorium zewnętrzne i nie są przeznaczone do samodzielnego użytku. Na zewnątrz takie urządzenie przypomina obiektyw montowany na obudowie telefonu; jednak wewnątrz tego „obiektywu” znajduje się pełnoprawna matryca, procesor przetwarzania obrazu oraz moduł bezprzewodowy Wi-Fi lub Bluetooth do połączenia ze smartfonem. Sam smartfon, gdy jest używany, pełni jednocześnie rolę ekranu i urządzenia sterującego, ponadto zafilmowane materiały można od razu do niego przenieść. Technicznie podobny aparat można podłączyć do innego gadżetu - na przykład tabletu: nie jest faktem, że można będzie go zamocować na obudowie, ale samo połączenie jest całkiem możliwe. - Cyfrowy kompakt. Termin ten odnosi się do najprostszej odmiany współczesnych aparatów cyfrowych - takich, które w życiu codziennym często nazywane są „mydelniczkami”. Jak sama nazwa wskazuje, modele te wyróżniają się niewielkimi rozmiarami korpusu, więc większość z nich można nawet nosić w kieszeni. Inne specyficzne cechy obejmują małą matrycę (patrz „Rozmiar matrycy”), niewymienny obiektyw i wysoki stopień automatyzacji - cyfrowe kompakty z możliwością całkowicie ręcznego ustawienia parametrów fotografowania są raczej wyjątkiem niż regułą. Ogólnie rzecz biorąc, ten typ aparatu jest przeznaczony głównie do fotografowania amatorskiego - jakość obrazu w większości przypadków jest wystarczająca do celów domowych, ale takie urządzenia zwykle nie nadają się do profesjonalnej fotografii.- Aparaty „bezlusterkowe” MILC (Mirrorless Interchangeable Lens Camera - dosłownie „aparat bezlusterkowy z wymiennym obiektywem”) to aparaty kompaktowe, będące rodzajem hybrydy kompaktowych aparatów cyfrowych i „lustrzanek”. Nie są wyposażone w system luster, wizjer (jeśli występuje) jest wykonany w wersji elektronicznej lub optycznej (patrz poniżej), co minimalizuje wagę i wymiary aparatu. Z drugiej strony, takie urządzenia wykorzystują matryce tej samej klasy, co w lustrzankach, co zapewnia wysoką jakość zdjęć przy minimalnym szumie. Jak sama nazwa wskazuje, aparaty MILC zazwyczaj współpracują również z wymiennymi obiektywami.- Cyfrowe lu

Obiektyw w zestawie

- ... w uniwersalny i teleobiektyw lub teleobiektyw i obiektyw do portretów. W każdym razie taki zestaw rozszerza możliwości dostępne po wyjęciu z pudełka. Jednak podobnie jak zwykły zestaw, ta opcja jest najczęściej przeznaczona przede wszystkim dla początkujących i mało wymagających fotografów. Obecność lub brak obiektywu w zestawie dostarczanym z lustrzanką cyfrową lub bezlusterkowcem (patrz „Typ”). Body (bez obiektywu) . Zestaw zawierający tylko korpus aparatu - optykę do niego należy dokupić osobno. Z jednej strony, wiąże się to z dodatkowymi kłopotami i kosztami; z drugiej strony, można wybrać obiektyw według własnego uznania (lub użyć kompatybilnego posiadanego obiektywu). Dlatego profesjonalni fotografowie najczęściej preferują tę konkretną opcję. Kit (z obiektywem) . Zestaw zawierający zarówno sam aparat, jak i jego obiektyw. Taka konfiguracja umożliwia korzystanie z aparatu zaraz po wyjęciu z pudełka bez konieczności kupowania dodatkowych akcesoriów. Jednocześnie takie obiektywy z zestawu są często najprostszą uniwersalną optyką o skromnych możliwościach, przeznaczoną bardziej do nauczania podstaw fotografii niż do poważnych zadań. Dlatego ta opcja jest uważana za odpowiednią głównie dla początkujących i mało wymagających fotografów. Są jednak wyjątki: modele aparatów z najwyższej półki mogą być wyposażone w dość zaawansowane obiektywy, które od razu zapewniają całkiem przyzwoitą jakość obrazu. Double kit (2 obiektywy) . Rozszerzona wersja konfiguracji „Kit” (patrz wyżej), która obejmuje dwa obiektywy o różnych właściwościach. Specyficzne możliwości takich obiektywów mogą być różne: na przykład zestaw może zawierać obiekty

System operacyjny Android

Ten system operacyjny został stworzony specjalnie dla gadżetów mobilnych, głównie smartfonów i tabletów. W przypadku aparatów kluczowe różnice między Androidem a bardziej tradycyjnym oprogramowaniem to:

- Mnóstwo dodatkowych funkcji, z których niektóre są bardzo dalekie od pierwotnego przeznaczenia aparatu. Przykłady obejmują wbudowaną przeglądarkę, klienta poczty e-mail, kalendarz, odtwarzacz itp.

- Możliwość dalszego rozszerzania funkcjonalności urządzenia poprzez instalację dodatkowych aplikacji.

- Ścisła integracja z usługami Google: wyszukiwarką internetową, pocztą Gmail, Dokumentami Google i Zdjęciami Google itp. (jednak w zmodyfikowanych wersjach Androida ta funkcjonalność może zostać ograniczona lub całkowicie usunięta).

Ponadto ekran dotykowy i moduły komunikacji bezprzewodowej - przynajmniej Wi-Fi, często także Bluetooth i moduł GPS - są prawie obowiązkowe dla urządzeń z Androidem.

Aparaty z Androidem więc to w istocie urządzenia wielofunkcyjne - swego rodzaju analogi smartfonów, z zaawansowanymi możliwościami fotograficznymi i bez funkcji telefonicznych. Z drugiej strony, ta wszechstronność znacząco wpływa na koszt; a przy podobnym koszcie aparat z Androidem prawdopodobnie będzie gorszej jakości niż podobny model z bardziej tradycyjnym oprogramowaniem układowym.

N ... ależy też powiedzieć, że ta funkcja występuje wyłącznie w cyfrowych kompaktach (patrz „Typ aparatu”) - w innych typach urządzeń korzystanie z Androida jest niewygodne lub nieuzasadnione. Aparat ma oprogramowanie układowe oparte na systemie operacyjnym Android Ten system operacyjny został stworzony specjalnie dla gadżetów mobilnych, głównie smartfonów i tabletów. W przypadku aparatów kluczowe różnice między Androidem a bardziej tradycyjnym oprogramowaniem to:- Mnóstwo dodatkowych funkcji, z których niektóre są bardzo dalekie od pierwotnego przeznaczenia aparatu. Przykłady obejmują wbudowaną przeglądarkę, klienta poczty e-mail, kalendarz, odtwarzacz itp.- Możliwość dalszego rozszerzania funkcjonalności urządzenia poprzez instalację dodatkowych aplikacji.- Ścisła integracja z usługami Google: wyszukiwarką internetową, pocztą Gmail, Dokumentami Google i Zdjęciami Google itp. (jednak w zmodyfikowanych wersjach Androida ta funkcjonalność może zostać ograniczona lub całkowicie usunięta).Ponadto ekran dotykowy i moduły komunikacji bezprzewodowej - przynajmniej Wi-Fi, często także Bluetooth i moduł GPS - są prawie obowiązkowe dla urządzeń z Androidem.Aparaty z Androidem więc to w istocie urządzenia wielofunkcyjne - swego rodzaju analogi smartfonów, z zaawansowanymi możliwościami fotograficznymi i bez funkcji telefonicznych. Z drugiej strony, ta wszechstronność znacząco wpływa na koszt; a przy podobnym koszcie aparat z Androidem prawdopodobnie będzie gorszej jakości niż podobny model z bardziej tradycyjnym oprogramowaniem układowym.

Robienie zdjęć 3D

Treść 3D jest postrzegana przez widza nie jako płaski obraz, ale jako trójwymiarowa scena. Aby stworzyć ten efekt, trzeba mieć dwa oddzielne obrazy, nieco różniące się od siebie - po jednym dla każdego oka. Ale metody uzyskania takiego obrazu mogą być różne.

Na przykład niektóre aparaty mają parę obiektywów lub używają specjalnych adapterów do standardowej optyki. Dzięki tej metodzie sprzętowej można uzyskać nie tylko zdjęcia, ale także wideo w 3D, ale nie jest to tanie. Dlatego w praktyce bardziej powszechne są programowe metody robienia zdjęć 3D - na przykład łączenie dwóch zdjęć wykonanych z różnych punktów w jedno zdjęcie. Metody te działają z konwencjonalnymi obiektywami, ale mają ograniczone zastosowanie - w szczególności nie nadają się do fotografowania poruszających się obiektów i nie pozwalają na nagrywanie wideo.

Warto dodać, że oglądanie treści 3D wymaga ekranu obsługującego 3D, takiego jak telewizor. Możliwość robienia zdjęć 3D za pomocą aparatu Treść 3D jest postrzegana przez widza nie jako płaski obraz, ale jako trójwymiarowa scena. Aby stworzyć ten efekt, trzeba mieć dwa oddzielne obrazy, nieco różniące się od siebie - po jednym dla każdego oka. Ale metody uzyskania takiego obrazu mogą być różne.Na przykład niektóre aparaty mają parę obiektywów lub używają specjalnych adapterów do standardowej optyki. Dzięki tej metodzie sprzętowej można uzyskać nie tylko zdjęcia, ale także wideo w 3D, ale nie jest to tanie. Dlatego w praktyce bardziej powszechne są programowe metody robienia zdjęć 3D - na przykład łączenie dwóch zdjęć wykonanych z różnych punktów w jedno zdjęcie. Metody te działają z konwencjonalnymi obiektywami, ale mają ograniczone zastosowanie - w szczególności nie nadają się do fotografowania poruszających się obiektów i nie pozwalają na nagrywanie wideo.Warto dodać, że oglądanie treści 3D wymaga ekranu obsługującego 3D, takiego jak telewizor.

Ocena DxOMark

Ocena, którą dostał aparat w rankingu DxOMark.

DxOMark jest jednym z najpopularniejszych i najbardziej autorytatywnych zasobów do testowania aparatów przez ekspertów. Zgodnie z wynikami testu aparat otrzymuje określoną liczbę punktów; im więcej punktów, tym wyższa ocena końcowa.

Matryca

- CMOS. Główne zalety matryc CMOS to łatwość wykonania, niski koszt i pobór mocy, bardziej kompaktowe wymiary niż w przypadku CCD, a także możliwość przeniesienia szeregu funkcji (ogniskowania, pomiaru ekspozycji itp.) bezpośrednio na czujnik, zmniejszając w ten sposób wymiary aparatu. Dodatkowo procesor aparatu może odczytać od razu cały obraz z takiej matrycy (a nie wiersz po wierszu, jak w CCD); pozwala to uniknąć zniekształceń podczas fotografowania szybko poruszających się obiektów. Główną wadą CMOS jest zwiększone prawdopodobieństwo wystąpienia szumów, szczególnie przy wysokich wartościach ISO.

- CMOS BSI. BSI to skrót od angielskiego „Backside Illumination”. Tak nazywają się „odwrócone” matryce CMOS, na które światło przenika nie od strony fotodiod, a od tyłu matrycy (od strony podłoża). Dzięki tej realizacji fotodiody otrzymują więcej światła, ponieważ nie jest ono blokow ...

- LiveMOS. Rodzaj matryc wykonanych w technologii półprzewodników tlenków metali (MOS - Metal-Oxide Semiconductor). W porównaniu z matrycami CMOS ma uproszczoną konstrukcję, co zapewnia mniejszą skłonność do przegrzania, a co za tym idzie niższy poziom szumów. Świetnie nadaje się do podglądu „na żywo” (podglądu w czasie rzeczywistym) obrazu z matrycy na ekranie lub w wizjerze aparatu, dlatego w nazwie dostała słowo „Live”. Charakteryzuje się również dużą prędkością przesyłania danych. ane przez inne elementy przetwornika obrazu. W rezultacie matryce z podświetleniem wstecznym charakteryzują się wysoką światłoczułością, która pozwala tworzyć obrazy lepszej jakości z mniejszym hałasem podczas fotografowania w słabych warunkach oświetleniowych. Matryce BSI CMOS wymagają mniej światła do prawidłowego naświetlenia zdjęcia. Czujniki z podświetleniem tylnym są droższe w produkcji niż tradycyjne czujniki CMOS.- LiveMOS. Rodzaj matryc wykonanych w technologii półprzewodników tlenków metali (MOS - Metal-Oxide Semiconductor). W porównaniu z matrycami CMOS ma uproszczoną konstrukcję, co zapewnia mniejszą skłonność do przegrzania, a co za tym idzie niższy poziom szumów. Świetnie nadaje się do podglądu „na żywo” (podglądu w czasie rzeczywistym) obrazu z matrycy na ekranie lub w wizjerze aparatu, dlatego w nazwie dostała słowo „Live”. Charakteryzuje się również dużą prędkością przesyłania danych. - CCD. Skrótowiec od Charge-Coupled Device. W takich czujnikach informacja jest odczytywana z elementu światłoczułego zgodnie z zasadą „line at time” - sygnał elektroniczny przesyłany jest do procesora obrazu w postaci oddzielnych wierszy (jest też opcja „frame at time”). Generalnie takie matryce mają dobre właściwości, ale są droższe niż CMOS. Poza tym słabo sprawdzają się w niektórych specyficznych warunkach - na przykład fotografowanie z punktowymi źródłami światła w kadrze - dlatego też trzeba w aparacie stosować różne dodatkowe technologie, które również wpływają na koszt.- CMOS. Główne zalety matryc CMOS to łatwość wykonania, niski koszt i pobór mocy, bardziej kompaktowe wymiary niż w przypadku CCD, a także możliwość przeniesienia szeregu funkcji (ogniskowania, pomiaru ekspozycji itp.) bezpośrednio na czujnik, zmniejszając w ten sposób wymiary aparatu. Dodatkowo procesor aparatu może odczytać od razu cały obraz z takiej matrycy (a nie wiersz po wierszu, jak w CCD); pozwala to uniknąć zniekształceń podczas fotografowania szybko poruszających się obiektów. Główną wadą CMOS jest zwiększone prawdopodobieństwo wystąpienia szumów, szczególnie przy wysokich wartościach ISO.- CMOS BSI. BSI to skrót od angielskiego „Backside Illumination”. Tak nazywają się „odwrócone” matryce CMOS, na które światło przenika nie od strony fotodiod, a od tyłu matrycy (od strony podłoża). Dzięki tej realizacji fotodiody otrzymują więcej światła, ponieważ nie jest ono blokow

Rozmiar matrycy

Tak czy inaczej, przy równej rozdzielczości (patrz „Liczba megapikseli”),

Najczęstsze opcje we współczesnych aparatach to:

- ... cy to 18x13,5 mm, co daje przekątną 22,5 mm (w przybliżeniu 4/3 opisanego powyżej cala „vidicon”, stąd nazwa). Jest stosowana w lustrzankach jednoobiektywowych i aparatach „bezlusterkowych” (patrz „Typ aparatu”), głównie dla początkujących, z mocowaniem Four Thirds i Micro Four Thirds odpowiednio.

- APS-C. Rozmiar matryc tego typu może wahać się od 20,7x13,8 mm do 25,1x16,7 mm, w zależności od producenta. Są szeroko stosowane w lustrzankach cyfrowych klasy podstawowej i średniej oraz aparatach bezlusterkowych.

- APS-H. Nieco większa od opisanej powyżej APS-C (rozmiar to 28,1x18,7 mm), poza tym jest prawie całkowicie taka sama.

- Full frame (lub APS). Rozmiar takiej matrycy jest równy rozmiarowi klatki klasycznej błony fotograficznej - 36x24 mm. Zwykle jest stosowana w profesjonalnych lustrzankach jednoobiektywowych.

- Big frame. W tej kategorii znajdują się wszystkie rodzaje matryc, których rozmiar przekracza 36x24 mm (full frame). Aparaty z takimi czujnikami należą do tzw. średnioformatowych i z reguły są to profesjonalne modele klasy premium. Duże matryce pozwalają na zastosowanie rozdzielczości kilkudziesięciu megapikseli, przy zachowaniu wysokiej ostrości i jakości odwzorowania barw, jednak takie urządzenia kosztują odpowiednio. Fizyczny rozmiar elementu światłoczułego aparatu. Mierzony po przekątnej, często podawany w ułamkach cala - na przykład 1/2,3" lub 1/1,8" (odpowiednio, druga matryca będzie większa niż pierwsza). Warto zauważyć, że w takich oznaczeniach nie używa się „zwykłego” cala (2,54 cm), ale tzw. „vidicon”, który jest o jedną trzecią mniejszy i wynosi około 17 mm. To po części hołd dla tradycji wywodzącej się z lamp telewizyjnych - "vidiconów" (poprzedników współczesnych matryc), po części chwyt marketingowy, który daje klientom wrażenie, że matryce są większe niż w rzeczywistości.Tak czy inaczej, przy równej rozdzielczości (patrz „Liczba megapikseli”), większy rozmiar matrycy oznacza większy rozmiar każdego pojedynczego piksela; w związku z tym na dużych matrycach więcej światła pada na każdy piksel, co oznacza, że takie matryce mają wyższą światłoczułość (patrz „Światłoczułość") i niższy poziom szumów, szczególnie podczas fotografowania w warunkach słabego oświetlenia.Najczęstsze opcje we współczesnych aparatach to: 1/2,3" i 1/1,7". Małe matryce typowe dla modeli bez wymiennej optyki - kompaktów i cyfrowych ultrazoomów (patrz „Typ aparatu”). 4/3 . Swego rodzaju „opcja przejściowa” pomiędzy małymi sensorami kompaktowych aparatów a dużymi, ale jednocześnie drogimi „lustrzankami” APS-C. Wielkość takiej matry

Całkowita liczba Mpx

Całkowita liczba pojedynczych punktów światłoczułych (pikseli) znajdujących się w matrycy aparatu. Wskazywana w megapikselach - milionach pikseli.

Całkowita liczba Mpx jest z reguły większa niż liczba megapikseli, z których bezpośrednio zbudowana jest klatka (więcej szczegółów można znaleźć w „Efektywna liczba Mpx”). Wynika to z obecności obszarów usługowych na matrycy. Ogólnie rzecz biorąc, ten parametr jest bardziej odniesieniem niż praktycznie istotnym: większa całkowita liczba Mpx przy tym samym rozmiarze i efektywnej rozdzielczości oznacza nieco mniejszy rozmiar każdego piksela, a co za tym idzie, zwiększone prawdopodobieństwo szumu (szczególnie przy wysokich wartościach ISO).

Efektywna liczba megapikseli

Liczba pikseli (megapikseli) matrycy bezpośrednio zaangażowanych w konstrukcję obrazu to w rzeczywistości liczba punktów, z których zbudowany jest zrobiony obraz. Niektórzy producenci, oprócz tego parametru, wskazują również całkowitą liczbę megapikseli, biorąc pod uwagę obszary usługowe matrycy. Jednak za główny wskaźnik uważa się efektywną liczbę megapikseli - to ona bezpośrednio wpływa na maksymalną rozdzielczość wynikowego obrazu (patrz „Maksymalny rozmiar obrazu”).

Megapiksel to 1 milion pikseli. Duża liczba megapikseli zapewnia wysoką rozdzielczość wykonywanych zdjęć, jednak nie jest gwarancją wysokiej jakości obrazu - wiele zależy również od wielkości matrycy, jej światłoczułości (patrz odpowiednie paragrafy), a także sprzętowych i programowych narzędzi do przetwarzania obrazu używanych w aparacie. Należy pamiętać, że dla małych matryc wysoka rozdzielczość bywa czasem raczej wadą niż zaletą - takie sensory są bardzo podatne na pojawienie się szumów w obrazie.

Maksymalny rozmiar obrazu

Maksymalny rozmiar zdjęć wykonywanych przez aparat w trybie normalnym (nie panoramicznym). W rzeczywistości ten paragraf wskazuje na najwyższą rozdzielczość sesji zdjęciowej - w pikselach w pionie i poziomie, na przykład 3000x4000. Wskaźnik ten zależy bezpośrednio od rozdzielczości matrycy: liczba pikseli w obrazie nie może przekroczyć efektywnej liczby megapikseli (patrz wyżej). Na przykład dla tego samego 3000x4000 matryca musi mieć efektywną rozdzielczość co najmniej 3000*4000 = 12 milionów punktów, czyli 12 Mpx.

Teoretycznie im większy rozmiar zdjęcia, tym bardziej szczegółowy obraz, tym więcej można na nim przekazać drobnych szczegółów. Jednocześnie ogólna jakość obrazu (w tym widoczność drobnych szczegółów) zależy nie tylko od rozdzielczości, ale także od szeregu innych czynników technicznych i programowych; aby uzyskać więcej informacji, zobacz „Efektywna liczba megapikseli”.

Światłoczułość (ISO)

Zakres światłoczułości matrycy aparatu cyfrowego. W fotografii cyfrowej czułość jest wyrażana w tych samych jednostkach ISO, co w przypadku filmowej; jednak w przeciwieństwie do filmu, światłoczułość matrycy w aparacie cyfrowym można zmieniać, co daje zaawansowane możliwości regulacji parametrów fotografowania. Wysoka maksymalna światłoczułość jest ważna, jeśli trzeba używać obiektywu o słabej przysłonie razem z aparatem (patrz „Wartość przysłony”), a także podczas nagrywania słabo oświetlonych scen i szybko poruszających się obiektów; w tym drugim przypadku wysokie ISO pozwala na uzyskanie niskich czasów otwarcia migawki, co minimalizuje rozmycie obrazu. Należy jednak mieć na uwadze, że wraz ze wzrostem wartości zastosowanego ISO zwiększa się również poziom szumów w wynikowych obrazach.

Czyszczenie matrycy

Ta funkcja jest dostępna wyłącznie w modelach z wymiennymi obiektywami - lustrzankach i MILC (patrz „Typ aparatu”). Podczas wymiany obiektywu w takich aparatach czujnik okazuje się otwarty i prawdopodobieństwo jego zanieczyszczenia jest dość wysokie; a obce cząstki na matrycy w najlepszym przypadku prowadzą do pojawienia się obcych artefaktów, w najgorszym - do uszkodzenia czujnika. Aby tego uniknąć, dostarczane są systemy czyszczące. Zwykle działają na zasadzie ultradźwięków: wibracje o wysokiej częstotliwości „wyrzucają” zanieczyszczenia z powierzchni czujnika.

Należy pamiętać, że żaden system czyszczenia nie jest idealny - w szczególności takie systemy nie radzą sobie z kondensatem, osadami soli i innymi podobnymi zanieczyszczeniami. Dlatego matryca może nadal wymagać ręcznego czyszczenia (najlepiej w serwisie). Niemniej jednak funkcja ta pozwala skutecznie radzić sobie chociażby z kurzem, co znacznie ułatwia życie użytkownikowi. Obecność w aparacie specjalnego mechanizmu do czyszczenia matrycy z kurzu i innych zanieczyszczeń.Ta funkcja jest dostępna wyłącznie w modelach z wymiennymi obiektywami - lustrzankach i MILC (patrz „Typ aparatu”). Podczas wymiany obiektywu w takich aparatach czujnik okazuje się otwarty i prawdopodobieństwo jego zanieczyszczenia jest dość wysokie; a obce cząstki na matrycy w najlepszym przypadku prowadzą do pojawienia się obcych artefaktów, w najgorszym - do uszkodzenia czujnika. Aby tego uniknąć, dostarczane są systemy czyszczące. Zwykle działają na zasadzie ultradźwięków: wibracje o wysokiej częstotliwości „wyrzucają” zanieczyszczenia z powierzchni czujnika.Należy pamiętać, że żaden system czyszczenia nie jest idealny - w szczególności takie systemy nie radzą sobie z kondensatem, osadami soli i innymi podobnymi zanieczyszczeniami. Dlatego matryca może nadal wymagać ręcznego czyszczenia (najlepiej w serwisie). Niemniej jednak funkcja ta pozwala skutecznie radzić sobie chociażby z kurzem, co znacznie ułatwia życie użytkownikowi.

Fotografowanie w formacie RAW

Ten format jest swego rodzaju „cyfrowym negatywem”: w przeciwieństwie do JPEG, plik RAW nie zawiera gotowego obrazu, ale oryginalne dane cyfrowe z matrycy. Te dane w takim pliku nie są poddawane żadnemu przetwarzaniu ani kompresji; dodatkowo zawierają szereg informacji serwisowych: model aparatu, warunki fotografowania, parametry przetwarzania, podglądy graficzne itp. Znaczenie tego formatu polega na tym, że dane RAW mogą być przetwarzane na różne sposoby i można uzyskać kilka zdjęć z jednego „negatywu” różniących się właściwościami.

Tak czy inaczej, możliwość robienia zdjęć w formacie RAW jest typowa dla dość zaawansowanych aparatów zaprojektowanych dla profesjonalistów i entuzjastów. Jednocześnie wiele modeli jest w stanie zapisać jeden obraz w dwóch formatach jednocześnie - zarówno gotowy JPEG, jak i „surowy” RAW. Możliwość robienia zdjęć w formacie RAW Ten format jest swego rodzaju „cyfrowym negatywem”: w przeciwieństwie do JPEG, plik RAW nie zawiera gotowego obrazu, ale oryginalne dane cyfrowe z matrycy. Te dane w takim pliku nie są poddawane żadnemu przetwarzaniu ani kompresji; dodatkowo zawierają szereg informacji serwisowych: model aparatu, warunki fotografowania, parametry przetwarzania, podglądy graficzne itp. Znaczenie tego formatu polega na tym, że dane RAW mogą być przetwarzane na różne sposoby i można uzyskać kilka zdjęć z jednego „negatywu” różniących się właściwościami.Tak czy inaczej, możliwość robienia zdjęć w formacie RAW jest typowa dla dość zaawansowanych aparatów zaprojektowanych dla profesjonalistów i entuzjastów. Jednocześnie wiele modeli jest w stanie zapisać jeden obraz w dwóch formatach jednocześnie - zarówno gotowy JPEG, jak i „surowy” RAW.

Brak filtra AA

Filtr AA odpowiada za „antyaliasing” - eliminację efektu mory. Efekt ten może wystąpić podczas fotografowania obiektów z dużą liczbą cienkich linii poziomych lub zbliżonych do poziomych (na przykład ceglanej ściany w dużej odległości lub kostiumu wykonanego z określonego rodzaju tkaniny). Daje to charakterystyczny wzór na zdjęciu, który zwykle jest niewłaściwy; aby wyeliminować to zjawisko, dostarczany jest filtr AA. Jednocześnie uważa się, że funkcja ta zmniejsza ogólną ostrość zdjęcia; dlatego może nie być dostępna w niektórych aparatach. Zasadniczo są to modele profesjonalne: brak filtra AA daje fotografowi dodatkowe możliwości, ale stawia większe wymagania dotyczące umiejętności fotografowania. Brak filtra AA w konstrukcji aparatu.Filtr AA odpowiada za „antyaliasing” - eliminację efektu mory. Efekt ten może wystąpić podczas fotografowania obiektów z dużą liczbą cienkich linii poziomych lub zbliżonych do poziomych (na przykład ceglanej ściany w dużej odległości lub kostiumu wykonanego z określonego rodzaju tkaniny). Daje to charakterystyczny wzór na zdjęciu, który zwykle jest niewłaściwy; aby wyeliminować to zjawisko, dostarczany jest filtr AA. Jednocześnie uważa się, że funkcja ta zmniejsza ogólną ostrość zdjęcia; dlatego może nie być dostępna w niektórych aparatach. Zasadniczo są to modele profesjonalne: brak filtra AA daje fotografowi dodatkowe możliwości, ale stawia większe wymagania dotyczące umiejętności fotografowania.

Mocowanie (bagnet)

Wartość przysłony

Jasność obiektywu zainstalowanego w aparacie lub dostarczonego w zestawie z nim (dla modeli z wymienną optyką).

Upraszczając, parametr ten można opisać jako zdolność soczewki do przepuszczania światła - innymi słowy, o ile strumień świetlny słabnie przechodząc przez optykę. Uważa się, że na charakterystykę przepuszczania światła wpływają dwa główne wskaźniki: średnica otworu względnego obiektywu i jego ogniskowa. Wartość przysłony to stosunek pierwszego wskaźnika do drugiego; w tym przypadku średnica czynnego otworu jest traktowana jako jednostka i generalnie jest pomijana podczas oznaczania, w efekcie taki zapis wygląda np. tak: f/2.0. Odpowiednio, im większa liczba po znaku ułamka, tym niższa wartość przysłony, tym mniej światła przepuszcza soczewka.

Obiektywy o zmiennej ogniskowej (obiektywy zmiennoogniskowe) z reguły mają różne wartości przysłony dla różnych ogniskowych. Dla takiej optyki w specyfikacji wskazywane są dwie wartości tego parametru, dla minimalnej i maksymalnej ogniskowej, np. f/2,8-4,5. Są też obiektywy zmiennoogniskowe, które zachowują stałą przysłonę w całym zakresie ogniskowych, ale są znacznie droższe niż analogi ze zmienną przysłoną.

Wysoka przepuszczalność światła obiektywu jest ważna, jeśli aparat ma być używany do nagrywania i fotografowania w warunkach słabego oświetlenia lub do nagrywania szybko poruszających się obiektów: optyka o wysokiej liczbie przesłony umożliwia fotografowanie przy niskiej czułości matrycy (c ... o zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia szumów) i przy niskich czasach otwarcia migawki (przy których poruszające się obiekty są mniej rozmyte). Również ten parametr określa głębię ostrości obrazowanej przestrzeni: im wyższa wartość przysłony, tym płytsza głębia ostrości. Dlatego do nagrywania z artystycznym rozmyciem tła („bokeh”) zaleca się używanie obiektywów o dużej przysłonie.

Ogniskowa

Ogniskowa to odległość między matrycą aparatu a optycznym środkiem obiektywu, ogniskowanym do nieskończoności, przy którym na matrycy uzyskuje się wyraźny i ostry obraz. W przypadku modeli z wymiennymi obiektywami (

Im dłuższa ogniskowa, tym mniejszy kąt widzenia obiektywu, tym większy stopień przybliżenia i większe obiekty widoczne w kadrze. Dlatego ten parametr jest jednym z kluczowych dla każdego obiektywu i w dużej mierze determinuje jego zastosowanie (konkretne przykłady podano poniżej).

We współczesnych aparatach cyfrowych najczęściej używane są obiektywy o zmiennej ogniskowej: takie obiektywy są w stanie zwiększać i zmniejszać obraz (więcej szczegółów w „Zoom optyczny”). W przypadku lustrzanek cyfrowych i MILC produkowane są specjalistyczne optyki o stałej ogniskowej (obiektywy stałoogniskowe). Ale w cyfrowych kompaktach te obiektywy są stosowane niezwykle rzadko, zwykle taki obiektyw jest oznaką high-endowego modelu o specyficznych właściwościach.

Należy pamiętać, że specyfikacja aparatu zwykle podaje rzeczywistą ogniskową obiektywu. A o kątach widzenia i ogólnym przeznaczeniu optyki decyduje nie tylko ten parametr, ale ... także rozmiar matrycy, z którą używana jest optyka. Zależność wygląda następująco: przy tych samych kątach widzenia soczewka dla większego czujnika będzie miała większą ogniskową niż soczewka dla małego czujnika. W związku z tym tylko aparaty z tym samym rozmiarem matrycy można bezpośrednio porównywać ze sobą pod względem ogniskowej obiektywów. Jednak dla ułatwienia porównań w specyfikacji może być wskazywany tzw. ekwiwalent ogniskowej - ogniskowa w przeliczeniu na 35 mm: jest to ogniskowa, jaką miałby obiektyw dla matrycy pełnoklatkowej, przy tych samych kątach widzenia. Porównywać za pomocą tej wartości można obiektywy o dowolnej wielkości matrycy. Istnieją formuły, które pozwalają samodzielnie obliczyć ekwiwalent 35 mm, można je znaleźć w dedykowanych źródłach.

Jeśli mówimy o konkretnej specjalizacji, to ekwiwalent ogniskowej do 18 mm odpowiada ultraszerokokątnym obiektywom typu rybie oko. Za optykę szerokokątną uważa się „stałą” optykę z ekwiwalentem ogniskowej do 28 mm, a także obiektywy zmiennoogniskowe z minimalnym ekwiwalentem ogniskowej do 35 mm. Wskaźnik do 60 mm jest uważany za odpowiedni dla optyki „ogólnego przeznaczenia”, 50–135 mm jest uważany za optymalny do portretów, a większe ogniskowe można znaleźć w teleobiektywach. Bardziej szczegółowe informacje na temat specyfiki różnych ogniskowych można znaleźć w dedykowanych źródłach. Ogniskowa obiektywu aparatu.Ogniskowa to odległość między matrycą aparatu a optycznym środkiem obiektywu, ogniskowanym do nieskończoności, przy którym na matrycy uzyskuje się wyraźny i ostry obraz. W przypadku modeli z wymiennymi obiektywami ( aparatów bezlusterkowych i MILC, patrz „Typ aparatu”), ten parametr jest wskazywany, jeśli aparat jest wyposażony w obiektyw (wyposazenie "kit"); przypomnijmy sobie, że na własne życzenie w takim aparacie można zainstalować optykę o innych cechach.Im dłuższa ogniskowa, tym mniejszy kąt widzenia obiektywu, tym większy stopień przybliżenia i większe obiekty widoczne w kadrze. Dlatego ten parametr jest jednym z kluczowych dla każdego obiektywu i w dużej mierze determinuje jego zastosowanie (konkretne przykłady podano poniżej).We współczesnych aparatach cyfrowych najczęściej używane są obiektywy o zmiennej ogniskowej: takie obiektywy są w stanie zwiększać i zmniejszać obraz (więcej szczegółów w „Zoom optyczny”). W przypadku lustrzanek cyfrowych i MILC produkowane są specjalistyczne optyki o stałej ogniskowej (obiektywy stałoogniskowe). Ale w cyfrowych kompaktach te obiektywy są stosowane niezwykle rzadko, zwykle taki obiektyw jest oznaką high-endowego modelu o specyficznych właściwościach.Należy pamiętać, że specyfikacja aparatu zwykle podaje rzeczywistą ogniskową obiektywu. A o kątach widzenia i ogólnym przeznaczeniu optyki decyduje nie tylko ten parametr, ale

Zoom optyczny

Współczynnik powiększenia zapewniany przez aparat dzięki wykorzystaniu możliwości obiektywu (a mianowicie poprzez zmianę jego ogniskowej). W modelach z wymiennymi obiektywami (patrz „Typ aparatu”) jest to wskazywane dla dostarczonego w zestawie obiektywu, jeśli jest dostępny.

Należy pamiętać, że w tym przypadku współczynnik powiększenia jest wskazywany nie w odniesieniu do obrazu widocznego gołym okiem, ale w odniesieniu do obrazu wyświetlanego przez obiektyw przy minimalnym powiększeniu. Na przykład, jeśli w specyfikacji wskazane jest powiększenie optyczne 3x, oznacza to, że przy maksymalnym powiększeniu obiekty w kadrze będą trzy razy większe niż przy minimalnym powiększeniu.

Stopień powiększenia optycznego jest bezpośrednio związany z zakresem ogniskowych (patrz powyżej). Można określić ten stopień, dzieląc maksymalną ogniskową obiektywu przez minimum, na przykład 360mm/36mm=powiększenie 10x.

Do tej pory zoom optyczny zapewnia najlepszą jakość obrazu w zbliżeniu i jest uważany za lepszy od cyfrowego (patrz poniżej). Wynika to z faktu, że przy tym formacie pracy cały obszar matrycy jest stale zaangażowany, co pozwala w pełni wykorzystać jej możliwości. Dlatego nawet wśród modeli niedrogich urządzenia bez zoomu optycznego są bardzo rzadkie.

Zoom cyfrowy

Zoom cyfrowy nie zależy od możliwości obiektywu (w szczególności jest dostępny nawet z optyką o stałej ogniskowej), nie komplikuje konstrukcji tak bardzo, jak optyczny (patrz wyżej) i jest tańszy. Jednocześnie jakość takiego powiększenia jest zwykle znacznie niższa, dlatego zasada cyfryzacji w czystej postaci występuje zwykle tylko tam, gdzie nie ma możliwości zamontowania obiektywu o zmiennej ogniskowej - głównie w osobnych Współczynnik powiększenia zapewniany przez aparat tylko za pomocą oprogramowania, bez korzystania z możliwości optyki. Ogólna zasada takiego powiększenia polega na tym, że obraz „widoczny” przez niewielki obszar matrycy jest rozciągany na całą klatkę, dzięki czemu pozorny rozmiar obiektów w kadrze się zwiększa.Zoom cyfrowy nie zależy od możliwości obiektywu (w szczególności jest dostępny nawet z optyką o stałej ogniskowej), nie komplikuje konstrukcji tak bardzo, jak optyczny (patrz wyżej) i jest tańszy. Jednocześnie jakość takiego powiększenia jest zwykle znacznie niższa, dlatego zasada cyfryzacji w czystej postaci występuje zwykle tylko tam, gdzie nie ma możliwości zamontowania obiektywu o zmiennej ogniskowej - głównie w osobnych aparatach ultrakompaktowych i kompaktach niedrogich. W modelach, w których taki obiektyw jest zainstalowany (lub można go zainstalować), zoom cyfrowy, jeśli jest dostępny, odgrywa rolę pomocniczą: włącza się, gdy optyka osiąga swój limit.

Ręczne ustawianie ostrości

Wśród cyfrowych aparatów kompaktowych (patrz "Typ aparatu") ręczne ustawianie ostrości jest powszechnie stosowane w modelach średniej i wyższej półki, które są przeznaczone dla osób znających podstawy fotografii. W urządzeniach z wymienną optyką (lustrzanki i bezlusterkowce, patrz tamże), rodzaj ogniskowania zależy zasadniczo od specyfikacji obiektywu, a nie od samego aparatu. Ponieważ jednak obiektywów bez ręcznego ustawiania ostrości jest bardzo niewiele (częściej są to modele „tylko ręczne”, bez autofokusa), ogólnie przyjmuje się, że aparaty z Możliwość ręcznego ustawiania ostrości optyki aparatu. Z jednej strony, takie ogniskowanie jest trudniejsze niż ogniskowanie automatyczne, gdyż wymaga od użytkownika zbędnych działań, straty czasu i zwiększa ryzyko zrujnowania kadru lub przegapienia momentu. Z drugiej strony, funkcja ta pozwala fotografowi na samodzielne skupienie się na wybranym obiekcie, bez polegania na autofokusie (który przy całej niezawodności nowoczesnych technologii może nie działać zgodnie z oczekiwaniami).Wśród cyfrowych aparatów kompaktowych (patrz "Typ aparatu") ręczne ustawianie ostrości jest powszechnie stosowane w modelach średniej i wyższej półki, które są przeznaczone dla osób znających podstawy fotografii. W urządzeniach z wymienną optyką (lustrzanki i bezlusterkowce, patrz tamże), rodzaj ogniskowania zależy zasadniczo od specyfikacji obiektywu, a nie od samego aparatu. Ponieważ jednak obiektywów bez ręcznego ustawiania ostrości jest bardzo niewiele (częściej są to modele „tylko ręczne”, bez autofokusa), ogólnie przyjmuje się, że aparaty z wymiennymi obiektywami z definicji obsługują tę funkcję.

Stabilizacja obrazu

Stabilizacja sama w sobie (niezależnie od zasady działania) pozwala skompensować efekt „drgania”, gdy aparat jest niestabilny - szczególnie podczas fotografowania z ręki. Jest to szczególnie ważne podczas robienia zdjęć ze znacznym powiększeniem lub długimi czasami naświetlania. Jednak w każdym przypadku ta funkcja zmniejsza ryzyko zepsucia kadru, dlatego

- Elektroniczna. Stabilizację zapewnia swego rodzaju „rezerwa” - obszar wzdłuż krawędzi matrycy, który początkowo nie uczestniczy w tworzeniu ostatecznego obrazu. Jeśli jednak elektronika aparatu wykryje drgania, kompensuje je, wybierając z rezerwy żądane fragmenty obrazu. Układy elektroniczne są niezwykle proste, kompaktowe, niezawodne i jednocześnie niedrogie. Jednak do ich działania trzeba przydzielić dość znaczną część matrycy - a zmniejszenie obszaru użytecznego sensora zwiększa poziom szumów i pogarsza jakość obrazu. W niektórych modelach stabilizacja elektroniczna jest włączana tylko przy niższych rozdzielczościach i nie jest dostępna przy pełnej wielkości klatki. Dlatego w czystej postaci ta opcja wyst ... ępuje głównie w stosunkowo niedrogich aparatach z niewymienną optyką.

- Optyczna. Stabilizację przeprowadzaną przy przechodzeniu światła przez obiektyw zapewnia układ ruchomych soczewek i żyroskopów. W efekcie obraz trafia na matrycę już ustabilizowany, a do niego może być wykorzystany cały obszar sensora. Dlatego układy optyczne, pomimo ich złożoności i dość wysokich kosztów, są uważane za bardziej preferowane do robienia zdjęć wysokiej jakości niż elektroniczne. Osobno zauważamy, że w aparatach SLR i MILC (patrz „Typ aparatu”) dostępność tej funkcji zależy od zainstalowanego obiektywu; dlatego w przypadku takich modeli stabilizacja optyczna nie jest w zasadzie wskazywana w naszym katalogu (nawet jeśli obiektyw z zestawu jest wyposażony w stabilizator).

- Z przesunięciem matrycy. Stabilizacja, realizowana poprzez przesuwanie matrycy „podążającej” za przesuniętym obrazem. Podobnie jak opisana powyżej optyczna, jest uważana za dość zaawansowaną opcję, chociaż generalnie jest nieco mniej skuteczna. Z drugiej strony, układy z przesunięciem matrycy mają poważne zalety - przede wszystkim taka stabilizacja zadziała niezależnie od specyfikacji obiektywu. W przypadku aparatów z niewymienną optyką oznacza to, że w obiektywie można obejść się bez stabilizatora optycznego i uczynić optykę prostszą, tańszą i bardziej niezawodną. W lustrzankach i aparatach MILC przesunięcie matrycy pozwala na wygodne użytkowanie nawet „niestabilizowanych” obiektywów, a przy zamontowanej „stabilizowanej” optyce oba układy współpracują ze sobą, a ich skuteczność jest bardzo wysoka. Ponadto przesunięcie matrycy jest nieco prostsze i tańsze niż tradycyjne stabilizatory optyczne.

- Optyczna i elektroniczna. Stabilizacja, łącząca obie powyższe opcje: początkowo działa na zasadzie optycznej, a gdy obiektyw nie wystarcza, podłączany jest układ elektroniczny. Zwiększa to ogólną skuteczność w porównaniu ze stabilizatorami czysto optycznymi lub czysto elektronicznymi. Z drugiej strony, wady obu opcji w takich układach są również łączone: optyka jest stosunkowo złożona i droga, a nie cała matryca jest wykorzystywana. Dlatego takie połączenie jest rzadkie, głównie w niektórych zaawansowanych cyfrowych kompaktach.

- Przesunięcie matrycy i elektroniczna. Inny rodzaj hybrydowych układów stabilizacji. Podobnie jak „optyczna + elektroniczna” poprawia ogólną skuteczność stabilizacji, ale jednocześnie łączy wady dwóch metod (są też podobne: komplikacja i wzrost kosztu aparatu plus spadek użytecznego obszaru matrycy). Dlatego ta opcja jest używana niezwykle rzadko - w pojedynczych modelach cyfrowych ultrazoomów i zaawansowanych kompaktach. Metoda stabilizacji obrazu zapewniana przez aparat. Zwróć uwagę, że układy typu optycznego i z przesunięciem matrycy są czasami łączone pod pojęciem „prawdziwej” stabilizacji - ze względu na ich skuteczność. Więcej informacji znajdziesz poniżej.Stabilizacja sama w sobie (niezależnie od zasady działania) pozwala skompensować efekt „drgania”, gdy aparat jest niestabilny - szczególnie podczas fotografowania z ręki. Jest to szczególnie ważne podczas robienia zdjęć ze znacznym powiększeniem lub długimi czasami naświetlania. Jednak w każdym przypadku ta funkcja zmniejsza ryzyko zepsucia kadru, dlatego aparaty ze stabilizacją są niezwykle powszechne. Zasady pracy mogą wyglądać następująco:- Elektroniczna. Stabilizację zapewnia swego rodzaju „rezerwa” - obszar wzdłuż krawędzi matrycy, który początkowo nie uczestniczy w tworzeniu ostatecznego obrazu. Jeśli jednak elektronika aparatu wykryje drgania, kompensuje je, wybierając z rezerwy żądane fragmenty obrazu. Układy elektroniczne są niezwykle proste, kompaktowe, niezawodne i jednocześnie niedrogie. Jednak do ich działania trzeba przydzielić dość znaczną część matrycy - a zmniejszenie obszaru użytecznego sensora zwiększa poziom szumów i pogarsza jakość obrazu. W niektórych modelach stabilizacja elektroniczna jest włączana tylko przy niższych rozdzielczościach i nie jest dostępna przy pełnej wielkości klatki. Dlatego w czystej postaci ta opcja wyst

Min. odległość ogniskowania

Minimalna odległość od obiektywu aparatu do fotografowanego obiektu, przy której obiektyw jest w stanie ustawić ostrość w normalnym trybie fotografowania (nie przy fotografowaniu w trybie makro, patrz „Makrofotografia, od”).

Makrofotografia, od

Minimalna odległość obiektywu od fotografowanego obiektu, przy której optyka aparatu jest w stanie ustawić ostrość, gdy aparat działa w trybie makro. Makrofotografia to specjalny tryb przeznaczony do uzyskiwania dużych obrazów małych obiektów; odległość do fotografowanych obiektów podczas fotografowania w trybie makro z reguły nie przekracza 10 cm. Im mniejsza minimalna odległość fotografowania w trybie makro, tym większy i bardziej szczegółowy obraz urządzenie pozwala uzyskać w tym trybie (przy pozostałych warunkach równych).

Napęd autofokusa (śrubokręt)

Aparat posiada napęd autofokusa typu śrubokrętowego . Ta funkcja jest dostępna tylko w modelach z wymiennymi obiektywami - lustrzankami jednoobiektywowymi i bezlusterkowcami (patrz „Typ aparatu”). Jej istota polega na tym, że silnik odpowiedzialny za pracę autofokusa jest zamontowany w samym aparacie, a nie w wymiennej optyce. Dzięki temu soczewki z „śrubokrętami” są lżejsze, bardziej kompaktowe i tańsze niż optyka z wbudowanym silnikiem (klasycznym lub ultradźwiękowym). Jednak mogą one w pełni współpracować tylko z kamerami obsługującymi napęd „śrubokrętowy”.

Programy tematyczne

Liczba i/lub typy programów tematycznych przewidzianych w konstrukcji aparatu.

Programy tematyczne to wstępnie preinstalowane ustawienia dla niektórych najbardziej typowych scenariuszy - na przykład „Portret”, „Krajobraz”, „Zawody sportowe”, „Zachód słońca” itd. Oprócz tych ustawień wstępnych, lista ta może zawierać efekty specjalne i narzędzia kreatywne (takie jak „zamiana barw” lub „rybie oko”) oraz tryby ekspozycji (patrz poniżej). Obecność programów tematycznych jest szczególnie przydatna dla początkujących i nieprofesjonalnych fotografów, ponieważ eliminuje potrzebę majstrowania przy każdym ustawieniu osobno - wystarczy wybrać najbardziej odpowiedni program, a wszystkie niezbędne ustawienia zostaną ustawione automatycznie. Im więcej programów tematycznych zapewnia konstrukcja aparatu, tym szersze możliwości automatycznej regulacji.

Klatek w serii (JPEG)

Największa liczba klatek, którą aparat może wykonać „za jednym razem” podczas robienia zdjęć seryjnych w formacie JPEG.

Dane techniczne współczesnych aparatów cyfrowych są takie, że podczas robienia zdjęć seryjnych muszą one być zapisywane w specjalnym buforze, a dopiero po zakończeniu serii można je skopiować na kartę pamięci. Ten bufor ma ograniczoną pojemność, więc liczba klatek w jednej serii jest również ograniczona. Jednocześnie zauważamy, że ten wskaźnik jest zwykle wskazywany przy fotografowaniu w najwyższej możliwej rozdzielczości (patrz „Maksymalny rozmiar obrazu”); przy niższych rozdzielczościach rozmiar każdego obrazu zmniejsza się, a liczba klatek w serii może okazać się większa niż podana w specyfikacji.

JPEG, najpopularniejszy obecnie format zdjęć cyfrowych, jest mniejszy i wymaga mniejszej mocy do przetwarzania niż RAW (patrz „Nagrywanie w formacie RAW”). Dlatego w serii zdjęć JPEG z reguły dostępnych jest więcej klatek dla fotografa. Jednak w niektórych modelach, które mają dwa oddzielne bufory (dla RAW i JPEG), może być odwrotnie.

Klatek w serii (RAW)

Największa liczba klatek, którą aparat może wykonać „za jednym razem” podczas robienia zdjęć seryjnych w formacie RAW (patrz „Nagrywanie w formacie RAW”).Dane techniczne współczesnych aparatów cyfrowych są takie, że podczas robienia zdjęć seryjnych muszą one być zapisywane w specjalnym buforze, a dopiero po zakończeniu serii można je skopiować na kartę pamięci. Ten bufor ma ograniczoną pojemność, więc liczba klatek w jednej serii jest również ograniczona. Jednocześnie zauważamy, że ten wskaźnik jest zwykle wskazywany przy fotografowaniu w najwyższej możliwej rozdzielczości (patrz „Maksymalny rozmiar obrazu”); przy niższych rozdzielczościach rozmiar każdego obrazu zmniejsza się, a liczba klatek w serii może okazać się większa niż podana w specyfikacji. Obrazy w formacie RAW zajmują więcej miejsca i wymagają większej mocy do przetwarzania niż „gotowe” pliki JPEG. Dlatego liczba klatek w serii tego formatu jest zwykle mniejsza niż w przypadku formatu JPEG. Są jednak wyjątki - zazwyczaj są to aparaty, które mają dwa osobne bufory (dla RAW i JPEG).

Klatek w serii (JPEG RAW)

Największa liczba klatek, którą aparat może wykonać „za jednym razem” podczas robienia zdjęć seryjnych w trybie, gdy ta sama klatka jest jednocześnie zapisywana w formatach JPEG i RAW (patrz „Nagrywanie w formacie RAW”).

Jednoczesne nagrywanie JPEG i RAW wymaga wielu zasobów, a sam materiał zajmuje dużo miejsca. Dlatego sama możliwość takiego fotografowania jest dostępna głównie w aparatach klasy premium, a liczba klatek w serii JPEG RAW jest zwykle mniejsza (w najlepszym razie taka sama) niż w którymkolwiek z tych formatów osobno.

HDR

HDR oznacza High Dynamic Range. Głównym zastosowaniem tej technologii jest fotografowanie scen ze znacznymi zmianami oświetlenia, gdy w kadrze występują bardzo jasne i bardzo ciemne obszary. Specyfika współczesnej fotografii cyfrowej polega na tym, że w zwykłym trybie fotografowania można poprawnie przetworzyć tylko raczej wąski zakres jasności; w rezultacie przy dużej różnicy w oświetleniu obraz jest albo zbyt ciemny, albo prześwietlony. HDR pozwala uniknąć tego zjawiska: w tym trybie aparat robi kilka zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji, a następnie zszywa je ze sobą w taki sposób, aby zmniejszyć jasność w jasnych miejscach, a zwiększyć — w ciemnych. Pozwala to na fotografowanie np. krajobrazów na tle jasnego nieba o zachodzie słońca, wnętrz słabo oświetlonych budynków z jasnymi oknami itp. Ponadto HDR może być również wykorzystany jako technika artystyczna - aby nadać zdjęciu niezwykłą gamę kolorów.

Zwróć uwagę, że ten efekt można również osiągnąć za pomocą przetwarzania końcowego w edytorze graficznym; jednak korzystanie z aparatu jest znacznie wygodniejsze. Aparat obsługuje funkcję HDR HDR oznacza High Dynamic Range. Głównym zastosowaniem tej technologii jest fotografowanie scen ze znacznymi zmianami oświetlenia, gdy w kadrze występują bardzo jasne i bardzo ciemne obszary. Specyfika współczesnej fotografii cyfrowej polega na tym, że w zwykłym trybie fotografowania można poprawnie przetworzyć tylko raczej wąski zakres jasności; w rezultacie przy dużej różnicy w oświetleniu obraz jest albo zbyt ciemny, albo prześwietlony. HDR pozwala uniknąć tego zjawiska: w tym trybie aparat robi kilka zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji, a następnie zszywa je ze sobą w taki sposób, aby zmniejszyć jasność w jasnych miejscach, a zwiększyć — w ciemnych. Pozwala to na fotografowanie np. krajobrazów na tle jasnego nieba o zachodzie słońca, wnętrz słabo oświetlonych budynków z jasnymi oknami itp. Ponadto HDR może być również wykorzystany jako technika artystyczna - aby nadać zdjęciu niezwykłą gamę kolorów.Zwróć uwagę, że ten efekt można również osiągnąć za pomocą przetwarzania końcowego w edytorze graficznym; jednak korzystanie z aparatu jest znacznie wygodniejsze.

2 pokrętła sterujące

Ta cecha konstrukcyjna ułatwia sterowanie aparatem i zmianę ustawień „w locie”: za dodatkowe parametry pracy odpowiada drugie pokrętło, a jego obrócenie do żądanej pozycji jest łatwiejsze i szybsze niż „przekopywanie” się przez pozycje menu ekranu. Taka możliwość występuje głównie w aparatach półprofesjonalnych i profesjonalnych, które zakładają częste korzystanie z Aparat posiada dwa pokrętła sterujące w konstrukcji.Ta cecha konstrukcyjna ułatwia sterowanie aparatem i zmianę ustawień „w locie”: za dodatkowe parametry pracy odpowiada drugie pokrętło, a jego obrócenie do żądanej pozycji jest łatwiejsze i szybsze niż „przekopywanie” się przez pozycje menu ekranu. Taka możliwość występuje głównie w aparatach półprofesjonalnych i profesjonalnych, które zakładają częste korzystanie z ręcznego trybu fotografowania

Pomiar balansu bieli

Obecność w aparacie funkcji pomiaru balansu bieli i odpowiedniej regulacji parametrów fotografowania.

Balans bieli opisuje, jak ten sam kolor jest postrzegany przez matrycę aparatu w zależności od warunków oświetleniowych: na przykład przy lampie fluorescencyjnej kolory będą miały chłodniejsze odcienie niż w świetle słonecznym itp. Oko ludzkie jest w stanie automatycznie dostosowywać się do zmian oświetlenia, ale matryce cyfrowe nie mają takiej zdolności. Dlatego aparaty muszą korzystać z pomiaru balansu bieli - w przeciwnym razie przy różnych charakterystykach oświetlenia ten sam obiekt pojawi się na zdjęciach w różnych odcieniach koloru. Korekta balansu bieli może odbywać się automatycznie, zgodnie z presetami, a w zaawansowanych aparatach - całkowicie ręcznie.

Kompensacja ekspozycji

Możliwość ręcznej (lub automatycznej, według zadanych parametrów) zmiany parametrów ekspozycji podczas fotografowania, czyli ilości światła wpadającego do matrycy. Stosuje się wtedy, gdy automatycznie dobrane parametry ekspozycji nie dają zadowalającego wyniku - na przykład w trudnych warunkach, kiedy oświetlenie głównego obiektu i tła są bardzo różne. Możliwości kompensacji ekspozycji aparatu są rejestrowane w formacie „± x EV, w odstępach EV”, na przykład „± 3 EV, w odstępach co 1/2 EV”. Pierwsza cyfra wskazuje maksymalną wartość, o jaką można zmienić ekspozycję w stosunku do pierwotnej wartości podczas korekty; drugi to krok (skok), w którym następuje zmiana. EV to specyficzna jednostka miary ekspozycji; zmiana ekspozycji o 1 EV oznacza dwukrotną zmianę ilości światła padającego na czujnik. Wzrost EV oznacza wzrost ilości światła z powodu otwarcia przysłony lub wolniejszego czasu otwarcia migawki, a zmniejszenie - odwrotnie. Wszystkie współczesne aparaty z funkcją kompensacji ekspozycji potrafią to robić „w obu kierunkach”.

Autobracketing

Bracketingiem nazywa się fotografowanie serii klatek, w którym w każdej następnej klatce parametry fotografowania (ekspozycja, balans bieli, ostrość itp.) zmieniają się o określoną wartość. Pozwala to na przykład wybrać najbardziej udany obraz z kilku opcji lub określić efekt zmiany ustawień w tym lub innym kierunku. Funkcja autobracketingu umożliwia automatyczne wykonywanie takich zdjęć. Należy pamiętać, że zestaw parametrów zmienianych w procesie może się różnić w różnych modelach aparatów. Na przykład niektóre urządzenia mogą zmieniać tylko ekspozycję, inne - ekspozycję i/lub balans bieli itp.

Tryby ekspozycji

Tryby ekspozycji obsługiwane przez aparat cyfrowy. Ekspozycja to ilość światła działająca na matrycę aparatu podczas fotografowania pojedynczej klatki. Decydują o tym dwa główne parametry - czas otwarcia migawki i przysłona: zwiększenie czasu otwarcia migawki lub otwarcie przysłony prowadzi do zwiększenia ekspozycji i odwrotnie. Istnieją cztery główne tryby kontroli tych parametrów:

- Automatyczny. Zarówno czas otwarcia migawki, jak i przysłona są wybierane przez aparat samodzielnie, na podstawie automatycznej oceny specyfiki fotografowanej sceny. Ten tryb jest bardzo wygodny, ponieważ oszczędza użytkownikowi manipulowania ustawieniami i pozwala nawet osobom, które nie mają doświadczenia w robieniu zdjęć, na pracę z aparatem. Jednocześnie automatyczna ekspozycja nie pozwala na zastosowanie wielu technik artystycznych i może zawieść w niestandardowych warunkach fotografowania; a nawet w stosunkowo prostych sytuacjach ustawienia wybrane przez system nie zawsze są optymalne.

- Priorytet migawki. Tryb zakładający ręczną ekspozycję. Przysłona jest ustawiana automatycznie przez aparat. Taki schemat pracy przydaje się w sytuacjach, w których trzeba jasno określić czas otwarcia migawki: na przykład podczas fotografowania dynamicznych scen czas otwarcia migawki powinien być minimalny, a podczas fotografowania artystycznego z rozmytym ruchem wręcz przeciwnie, długi.

- Priorytet przysłony. Tryb zakładający ręczne ustawianie przysłony; czas otwarcia migaw ... ki jest określany przez aparat automatycznie. Głębia ostrości zależy od liczby przysłony: fotografowanie z artystycznym rozmyciem tła („bokeh”) odbywa się z maksymalnie otwartymi lamelkami, ale zmniejszenie otwarcia przysłony zmniejsza stopień rozmycia i zwiększa głębię ostrości. W konsekwencji ten tryb jest przydatny, gdy kluczowa jest prawidłowa głębia ostrości.

- Tryb ręczny. Możliwość niezależnego ustawienia dowolnych wartości czasu otwarcia migawki i przysłony. Z jednej strony, wymaga to od fotografa poważnej wiedzy i umiejętności, ponieważ istnieje duże ryzyko zepsucia kadru bez obliczania parametrów ekspozycji. Z drugiej strony, regulacja ręczna daje pełną swobodę i możliwości niedostępne w innych trybach (w szczególności pozwala na celowe „niedoświetlenie” i „prześwietlenie” obrazu).

System pomiaru ekspozycji

Pomiar ekspozycji to określanie ilości światła wymaganej przez aparat, aby uzyskać obraz o wysokiej jakości. Na podstawie tej procedury aparat automatycznie oblicza wymagany czas otwarcia migawki i liczbę przysłony. Pomiar ekspozycji we współczesnych aparatach można przeprowadzić przy użyciu różnych systemów:

- Punktowy. Dzięki temu pomiarowi urządzenie określa oświetlenie jednego małego punktu w kadrze i na jego podstawie mierzy ekspozycję. Najczęściej pomiar odbywa się na środku kadru, chociaż czasami można określić inną lokalizację. Pomiar punktowy jest przydatny, jeśli kadr obejmuje obiekty o bardzo różnej jasności: wybierając punkt pomiaru bezpośrednio na fotografowanym obiekcie, można uzyskać wysokiej jakości obraz niezależnie od obecności, na przykład, jasnych źródeł światła w pobliżu.

- Centralnie ważony. W tym systemie do obliczenia ekspozycji wykorzystuje się informację o całkowitym oświetleniu całego obrazu, jednak większą uwagę zwraca się na jego środkową część (gdzie często znajduje się główny obiekt fotografowania).

- Matrycowy (wielosegmentowy). Najbardziej zaawansowany system pomiarowy: oświetlenie mierzone jest w kilku stałych punktach kadru naraz (przy czym im wyższy poziom aparatu, tym więcej takich punktów), po czym na podstawie uzyskanych danych urządzenie „wyciąga wniosek” o docelowym temacie kadru i dobiera dla niego optymalną ekspozycję - na przykład, jeśli w środku kadru znajduje się nieco ciemniejszy obiekt na ogólnie ... jasnym tle, aparat dostosuje się do wykonywania zdjęć portretowych.

Nagrywanie VGA (480p)

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo rejestrowanego przez aparat w standardzie VGA (480p).

Formalnie standard 480p obejmuje kilka rozdzielczości o rozmiarze pionowym 480 pikseli, ale w aparatach praktycznie nie ma innych opcji poza 640x480 pikseli. To bardzo niska rozdzielczość jak na współczesny sprzęt, jest ona przeznaczona głównie dla przypadku, gdy potrzebna jest oszczędność miejsca w pamięci lub baterii. Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, warto przede wszystkim zauważyć, że zwykłe (nie w zwolnionym tempie) wideo jest kręcone z prędkością do 60 kl./s i w tym przypadku im wyższa liczba klatek, tym płynniejsze będzie wideo, tym mniej zauważalne szarpnięcia podczas poruszania się w kadrze. Jeśli liczba klatek na sekundę wynosi 100 kl./s lub więcej, oznacza to, że ten aparat obsługuje tryb wideo w zwolnionym tempie.

Nagrywanie w rozdzielczości HD (720)

Najpopularniejszą rozdzielczością takiego wideo jest 1280x720 i to właśnie jest używana w prawie wszystkich współczesnych aparatach. Ten obraz jest już o wysokiej rozdzielczości; jednak biorąc pod uwagę pojawienie się i rozwój bardziej zaawansowanych standardów (Full HD, Ultra HD itp.), obecnie rozdzielczość HD 720p jest uważana za dobrą, ale daleką od wybitnego wskaźnika. Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, warto przede wszystkim zauważyć, że zwykłe (nie w zwolnionym tempie) wideo jest kręcone z prędkością do 60 kl./s i w tym przypadku im wyższa liczba klatek, tym płynniejsze będzie wideo, tym mniej zauważalne szarpnięcia podczas poruszania się w kadrze. Jeśli liczba klatek na sekundę wynosi Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo rejestrowanego przez aparat w standardzie HD (720p) Najpopularniejszą rozdzielczością takiego wideo jest 1280x720 i to właśnie jest używana w prawie wszystkich współczesnych aparatach. Ten obraz jest już o wysokiej rozdzielczości; jednak biorąc pod uwagę pojawienie się i rozwój bardziej zaawansowanych standardów (Full HD, Ultra HD itp.), obecnie rozdzielczość HD 720p jest uważana za dobrą, ale daleką od wybitnego wskaźnika. Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, warto przede wszystkim zauważyć, że zwykłe (nie w zwolnionym tempie) wideo jest kręcone z prędkością do 60 kl./s i w tym przypadku im wyższa liczba klatek, tym płynniejsze będzie wideo, tym mniej zauważalne szarpnięcia podczas poruszania się w kadrze. Jeśli liczba klatek na sekundę wynosi 100 kl./s lub więcej , zwykle oznacza to, że ten aparat obsługuje tryb wideo w zwolnionym tempie.

Nagrywanie w rozdzielczości Full HD (1080)

Tradycyjna rozdzielczość Full HD w tym przypadku to 1920x1080; inne opcje są bardziej szczegółowe i praktycznie nie występują we współczesnych aparatach. Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, warto przede wszystkim zauważyć, że zwykłe (nie w zwolnionym tempie) wideo jest kręcone z prędkością do 60 kl./s i w tym przypadku im wyższa liczba klatek, tym płynniejsze będzie wideo, tym mniej zauważalne szarpnięcia podczas poruszania się w kadrze. Jeśli liczba klatek na sekundę wynosi Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo rejestrowanego przez aparat w standardzie Full HD (1080p) Tradycyjna rozdzielczość Full HD w tym przypadku to 1920x1080; inne opcje są bardziej szczegółowe i praktycznie nie występują we współczesnych aparatach. Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, warto przede wszystkim zauważyć, że zwykłe (nie w zwolnionym tempie) wideo jest kręcone z prędkością do 60 kl./s i w tym przypadku im wyższa liczba klatek, tym płynniejsze będzie wideo, tym mniej zauważalne szarpnięcia podczas poruszania się w kadrze. Jeśli liczba klatek na sekundę wynosi 100 kl./s lub więcej , zwykle oznacza to, że aparat ma tryb wideo w zwolnionym tempie.

Nagrywanie w rozdzielczości Ultra HD (4K)

Do UHD 4K odnoszą się rozdzielczości z rozmiarem klatki około 4000 pikseli w poziomie. W szczególności w przypadku aparatów do nagrywania wideo najczęściej używane są rozdzielczości 3840x2160 i 4096x2160. Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, warto przede wszystkim zauważyć, że zwykłe (nie w zwolnionym tempie) wideo jest kręcone z prędkością do 60 kl./s i w tym przypadku im wyższa liczba klatek, tym płynniejsze będzie wideo, tym mniej zauważalne szarpnięcia podczas poruszania się w kadrze. Jeśli liczba klatek na sekundę wynosi 100 kl./s lub więcej, zwykle oznacza to, że aparat ma tryb wideo w zwolnionym tempie. Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo rejestrowanego przez aparat w standardzie Ultra HD (4K) Do UHD 4K odnoszą się rozdzielczości z rozmiarem klatki około 4000 pikseli w poziomie. W szczególności w przypadku aparatów do nagrywania wideo najczęściej używane są rozdzielczości 3840x2160 i 4096x2160. Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, warto przede wszystkim zauważyć, że zwykłe (nie w zwolnionym tempie) wideo jest kręcone z prędkością do 60 kl./s i w tym przypadku im wyższa liczba klatek, tym płynniejsze będzie wideo, tym mniej zauważalne szarpnięcia podczas poruszania się w kadrze. Jeśli liczba klatek na sekundę wynosi 100 kl./s lub więcej, zwykle oznacza to, że aparat ma tryb wideo w zwolnionym tempie.

Nagrywanie powyżej 4K

Na koniec 2020 roku sytuacja z nagrywaniem takiego wideo za pomocą aparatów przedstawia się następująco. Najczęściej mówimy o pracy w formacie 6K, w rozdzielczości 5952x3988 lub 7680x4320, a liczba klatek na sekundę podczas kręcenia nie przekracza 30 kl./s, a w wielu modelach nawet 24 kl./s. Taka prędkość nagrywania jest bardzo niska jak na współczesne standardy, ale osiągnięcie wyższej liczby klatek na sekundę jest technicznie trudne - przy takich rozdzielczościach wymagałoby to bardzo mocnego i przesadnie kosztownego wypełnienia sprzętowego. Nawet przy tej prędkości aparaty z obsługą 6K są dość drogie, więc na rynku jest ich niewiele. Z drugiej strony, ta rozdzielczość zapewnia niezwykle wysoki poziom szczegółowości. Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo rejestrowanego przez aparat w standardzie wyższym niż 4K Na koniec 2020 roku sytuacja z nagrywaniem takiego wideo za pomocą aparatów przedstawia się następująco. Najczęściej mówimy o pracy w formacie 6K, w rozdzielczości 5952x3988 lub 7680x4320, a liczba klatek na sekundę podczas kręcenia nie przekracza 30 kl./s, a w wielu modelach nawet 24 kl./s. Taka prędkość nagrywania jest bardzo niska jak na współczesne standardy, ale osiągnięcie wyższej liczby klatek na sekundę jest technicznie trudne - przy takich rozdzielczościach wymagałoby to bardzo mocnego i przesadnie kosztownego wypełnienia sprzętowego. Nawet przy tej prędkości aparaty z obsługą 6K są dość drogie, więc na rynku jest ich niewiele. Z drugiej strony, ta rozdzielczość zapewnia niezwykle wysoki poziom szczegółowości.

Programy tematyczne wideo

Liczba i/lub rodzaje programów tematycznych do nagrywania wideo przewidzianych w konstrukcji aparatu.

Programy tematyczne to zestaw presetów przeznaczonych do różnych sytuacji nagrywania - na przykład w świetle słonecznym, w pochmurny dzień, w zaciemnionym pomieszczeniu itp. Ta lista może również zawierać inne określone tryby - na przykład narzędzia kreatywne. W każdym razie obecność programów tematycznych ułatwia wybór parametrów nagrywania wideo, co jest bardzo przydatne dla początkujących użytkowników.

Formaty nagrywania plików

Formaty plików, w których aparat może nagrywać wideo. Biorąc pod uwagę, że nagrywany materiał przeznaczony jest do oglądania na zewnętrznym ekranie, warto upewnić się, że urządzenie odtwarzające (odtwarzacz DVD, centrum multimedialne itp.) jest w stanie pracować z odpowiednimi formatami. Jednocześnie wiele modeli aparatów może pełnić rolę odtwarzacza, podłączając się do telewizora przez wyjście audio/wideo lub HDMI (patrz odpowiednie paragrafy). A jeśli materiały wideo mają być oglądane na komputerze, nie należy w ogóle zwracać szczególnej uwagi na ten parametr: problemy z niekompatybilnością formatu w takich przypadkach pojawiają się rzadko i zwykle rozwiązuje się je instalując odpowiedni kodek.

Podświetlenie

Do podświetlenie jest zwykle używana wbudowana lampa błyskowa (patrz poniżej), jednak obecność lampy błyskowej nie oznacza, że można jej używać w tym trybie. Dlatego jeśli funkcja podświetlenie jest dla Ciebie ważna, powinieneś wybierać spośród modeli, w których jest bezpośrednio zadeklarowana. Możliwość podświetlenie filmowanej sceny , gdy aparat jest w trybie nagrywania wideo. Ta funkcja może być niezbędna podczas fotografowania w warunkach słabego oświetlenia: eliminuje konieczność stosowania dodatkowych źródeł światła, ponadto własne oświetlenie jest zawsze skierowane w to samo miejsce, co obiektyw.Do podświetlenie jest zwykle używana wbudowana lampa błyskowa (patrz poniżej), jednak obecność lampy błyskowej nie oznacza, że można jej używać w tym trybie. Dlatego jeśli funkcja podświetlenie jest dla Ciebie ważna, powinieneś wybierać spośród modeli, w których jest bezpośrednio zadeklarowana.

Ręczne ustawianie ostrości wideo

Ta funkcja jest zwykle dostępna w aparatach obsługujących ręczne ustawianie ostrości w trybie fotograficznym (patrz „Ręczne ustawianie ostrości”); jednak nie wszystkie takie modele umożliwiają ręczne ustawianie ostrości podczas nagrywania wideo, dlatego funkcja ta jest opisana osobno. Podobnie jak w przypadku fotografowania, ręczne ustawianie ostrości pozwala użytkownikowi samodzielnie wybrać obiekt, na który ma ustawić ostrość, bez polegania na automatyce (która często nie działa zgodnie z oczekiwaniami). Może to być przydatne nie tylko do zapewnienia ogólnej jakości materiału, ale także do wykorzystania oryginalnych technik twórczych. Możliwość ręcznego ustawiania ostrości aparatu podczas nagrywania wideo.Ta funkcja jest zwykle dostępna w aparatach obsługujących ręczne ustawianie ostrości w trybie fotograficznym (patrz „Ręczne ustawianie ostrości”); jednak nie wszystkie takie modele umożliwiają ręczne ustawianie ostrości podczas nagrywania wideo, dlatego funkcja ta jest opisana osobno. Podobnie jak w przypadku fotografowania, ręczne ustawianie ostrości pozwala użytkownikowi samodzielnie wybrać obiekt, na który ma ustawić ostrość, bez polegania na automatyce (która często nie działa zgodnie z oczekiwaniami). Może to być przydatne nie tylko do zapewnienia ogólnej jakości materiału, ale także do wykorzystania oryginalnych technik twórczych.

Maksymalna długość wideo

Ograniczenia długości nagrywanego wideo, przewidziane w konstrukcji aparatu. W niektórych modelach czas nagrywania jest ograniczony czasowo (np. 30 minut) - więc aby nagrać dłuższe wideo, trzeba będzie je podzielić na osobne klipy. W innych czas trwania zależy tylko od ilości wolnej pamięci - można nagrywać, o ile jest wystarczająco dużo miejsca. Istnieje również kombinacja tych opcji; w takich modelach nagrywanie wideo zatrzymuje się, gdy tylko zostanie osiągnięty jeden z dwóch limitów.

Porty do połączeń

Obecnie na rynku dostępnych jest kilka wersji interfejsu HDMI: v 1.4. Najstarsza z aktualnych wersji, wydana w 2009 roku. Niemniej jednak obsługuje wideo 3D, jest w stanie pracować z rozdzielczościami do 4096x2160 przy prędkości 24 kl./s, a w rozdzielczości Full H ... D szybkość klatek może sięgać 120 kl./s. Oprócz oryginalnej wersji 1.4, są też ulepszone modyfikacje - v.1.4a i v.1.4b; są podobne w swoich głównych cechach, w obu przypadkach ulepszenia dotyczyły głównie pracy z treścią 3D. v 2.0. Znacząca aktualizacja HDMI wprowadzona w 2013 roku. W tej wersji maksymalna liczba klatek na sekundę w 4K wzrosła do 60 kl./s, także z nowości możemy wspomnieć o wsparciu dla ultraszerokiego formatu 21:9. W aktualizacji v.2.0a do możliwości interfejsu dodano obsługę HDR, w v.2.0b ta funkcja została ulepszona i rozszerzona. v 2.1. Pomimo podobieństwa nazwy do v.2.0, ta wersja, wydana w 2017 roku, była aktualizacją na bardzo dużą skalę. W szczególności została dodana obsługa 8K, a nawet 10K przy prędkościach do 120 kl./s, a także zostały rozszerzone możliwości pracy z HDR. Do tej wersji został wydany zastrzeżony kabel - HDMI Ultra High Speed, wszystkie możliwości v.2.1 są dostępne tylko przy użyciu kabli tego standardu, chociaż podstawowe funkcje mogą być używane z prostszymi przewodami.

- Wyjście wideo. Wyjście analogowe do przesyłania sygnału wideo do urządzenia zewnętrznego. Umożliwia podłączenie aparatu do telewizora, centrum multimedialnego lub innego podobnego urządzenia (przez wejście kompozytowe wideo) i używanie go w trybie odtwarzacza - podobnie jak w przypadku HDMI opisanego powyżej, z tą różnicą, że możliwości wyjścia wideo są skromniejsze. Na przykład nie obsługuje rozdzielczości HD i nie może być używane do transmisji dźwięku. Jednak pierwsza wada jest częściowo kompensowana przez rozpowszechnienie tego interfejsu - występuje zarówno w nowoczesnym, jak i przestarzałym sprzęcie wideo; aby wyeliminować drugą, wyjście wideo jest często łączone z wyjściem audio (patrz poniżej) - do tego stopnia, że oba interfejsy mogą być połączone w jednym złączu, na przykład mini-Jack 3,5 mm.

- Wyjście audio. Wyjście analogowe do nadawania nagranego dźwięku z aparatu do telewizora, sprzętu wideo lub audio. Najczęściej jest używane równolegle z wyjściem wideo (patrz wyżej), jest do niego pod wieloma względami podobne - w szczególności jest zwykle podłączane do kompozytowego wejścia audio urządzenia zewnętrznego i może być przydatne zarówno w najnowszym, jak i dość starym sprzęcie wideo.

- Mikrofonowe wejście audio. Dedykowane wejście do podłączenia zewnętrznego mikrofonu do aparatu. Mikrofony zewnętrzne są znacznie lepsze od wbudowanych mikrofonów pod względem jakości dźwięku. Po pierwsze, nie są tak wrażliwe na „własne” dźwięki aparatu - od przycisków, pokręteł sterujących, silników ostrości itp. (a jeśli mikrofon korzysta z długiego kabla i nie jest przymocowany do korpusu, te dźwięki w ogóle nie będą słyszalne). Po drugie, same mikrofony zewnętrzne mają bardziej zaawansowane funkcje. Z drugiej strony, ich użycie jest uzasadnione głównie do profesjonalnego nagrywania wideo; dlatego obecność wejścia mikrofonowego z reguły odpowiada zaawansowanym możliwościom nagrywania wideo. - USB C. Uniwersalny interfejs USB wykorzystujący złącze typu C. Same porty USB (wszystkich typów) służą głównie do podłączania aparatu do komputera w celu kopiowania materiału, zarządzania ustawieniami, aktualizowania oprogramowania układowego itp. Złącze typu C jest porównywalne rozmiarem z wcześniejszymi miniUSB i microUSB, ale ma dwustronną konstrukcję, która umożliwia włożenie wtyczki z dowolnej strony. Dodatkowo USB C często korzysta ze standardu USB 3.1, co pozwala na osiągnięcie prędkości połączenia do 10 Gb/s - funkcja przydatna przy kopiowaniu dużych ilości treści. HDMI . Zintegrowany interfejs cyfrowy, który umożliwia przesyłanie wideo (w tym o wysokiej rozdzielczości) i dźwięku (nawet wielokanałowego) jednym kablem. Obecność takiego portu umożliwia wykorzystanie aparatu jako odtwarzacza: można go bezpośrednio podłączyć do telewizora, monitora, projektora itp. i przeglądać materiał na dużym ekranie. Jednocześnie możliwości nadawcze mogą obejmować nie tylko odtwarzanie wideo, ale także demonstrację zrobionych zdjęć w formie pokazu slajdów. Wejścia HDMI można znaleźć w większości współczesnych urządzeń wideo, a połączenie zwykle nie stanowi problemu.Obecnie na rynku dostępnych jest kilka wersji interfejsu HDMI:- Wyjście wideo. Wyjście analogowe do przesyłania sygnału wideo do urządzenia zewnętrznego. Umożliwia podłączenie aparatu do telewizora, centrum multimedialnego lub innego podobnego urządzenia (przez wejście kompozytowe wideo) i używanie go w trybie odtwarzacza - podobnie jak w przypadku HDMI opisanego powyżej, z tą różnicą, że możliwości wyjścia wideo są skromniejsze. Na przykład nie obsługuje rozdzielczości HD i nie może być używane do transmisji dźwięku. Jednak pierwsza wada jest częściowo kompensowana przez rozpowszechnienie tego interfejsu - występuje zarówno w nowoczesnym, jak i przestarzałym sprzęcie wideo; aby wyeliminować drugą, wyjście wideo jest często łączone z wyjściem audio (patrz poniżej) - do tego stopnia, że oba interfejsy mogą być połączone w jednym złączu, na przykład mini-Jack 3,5 mm.- Wyjście audio. Wyjście analogowe do nadawania nagranego dźwięku z aparatu do telewizora, sprzętu wideo lub audio. Najczęściej jest używane równolegle z wyjściem wideo (patrz wyżej), jest do niego pod wieloma względami podobne - w szczególności jest zwykle podłączane do kompozytowego wejścia audio urządzenia zewnętrznego i może być przydatne zarówno w najnowszym, jak i dość starym sprzęcie wideo.- Mikrofonowe wejście audio. Dedykowane wejście do podłączenia zewnętrznego mikrofonu do aparatu. Mikrofony zewnętrzne są znacznie lepsze od wbudowanych mikrofonów pod względem jakości dźwięku. Po pierwsze, nie są tak wrażliwe na „własne” dźwięki aparatu - od przycisków, pokręteł sterujących, silników ostrości itp. (a jeśli mikrofon korzysta z długiego kabla i nie jest przymocowany do korpusu, te dźwięki w ogóle nie będą słyszalne). Po drugie, same mikrofony zewnętrzne mają bardziej zaawansowane funkcje. Z drugiej strony, ich użycie jest uzasadnione głównie do profesjonalnego nagrywania wideo; dlatego obecność wejścia mikrofonowego z reguły odpowiada zaawansowanym możliwościom nagrywania wideo.

Tryby autofokusa

Tryby pracy autofokusa przewidziane w konstrukcji aparatu.

- Jedno zdjęcie. Główny tryb autofokusa znajduje się we wszystkich współczesnych aparatach i jest najczęściej używany. Przeznaczony do fotografowania nieruchomych obiektów.

- Śledzenie. Ten tryb służy do fotografowania poruszających się obiektów, których odległość stale się zmienia: aparat stale monitoruje położenie obiektu, stale dostosowując optykę, aby na nim była ustawiona ostrość. Zwykle znajduje się w aparatach klasy średniej i wyższej.

- Tryb AI. Swoista kombinacja dwóch poprzednich trybów, jest używana, gdy nieruchomy obiekt może zacząć się poruszać w dowolnym momencie. Jeśli scena jest statyczna, autofokus działa w trybie pojedynczego kadru, ale jeśli obiekt, na którym ustawiono ostrość, zacznie się poruszać, urządzenie przełącza się w tryb śledzenia autofokusa. Tryb AI umożliwia niemal natychmiastowe ustawienie optymalnych ustawień autofokusa, co jest szczególnie przydatne przy fotografowaniu reportażowym. Początkowo znajdował się w drogich modelach, jednak dzięki rozwojowi technologii dziś może być stosowany nawet w niedrogich kompaktach (patrz „Typ aparatu”).

- Twarz. Tryb autofokusa wykorzystujący system rozpoznawania twarzy i precyzyjnie kierujący na nią ostrość. Funkcja ta przydaje się przede wszystkim do fotografowania osób z dużej odległości od aparatu, gdy rozmiar twarzy jest znacznie mniejszy niż rozmiar kadru - na przykład do zdjęć grupowych.

- ... Uśmiech. Dalszy rozwój opisanego powyżej trybu AF Twarz, w którym, jak sama nazwa wskazuje, system reaguje nie tylko na twarz, ale i na uśmiech. Ten tryb można połączyć z funkcją automatycznego przechwytywania uśmiechu.

- Zwierzę w kadrze. Tryb przeznaczony przede wszystkim do fotografowania zwierząt, których usiedzenie w kadrze może być trudne (a często niemożliwe). Zwykle jest to odmiana opisanego powyżej śledzenia AF, konkretne cechy pracy mogą się różnić w zależności od modelu aparatu.

Ta lista nie jest wyczerpująca; w konstrukcji współczesnych aparatów mogą być przewidziane inne specyficzne tryby autofokusa.

Układ automatycznego ustawiania ostrości

Układ automatycznego ustawiania ostrości stosowany w aparacie to dokładniej ogólna zasada działania takiego układu.

Prawie wszystkie współczesne aparaty cyfrowe posiadają autofokus - funkcję automatycznego ustawiania ostrości. Dotyczy to również modeli z wymienną optyką - oryginalnie przeznaczone są do obiektywów z autofokusem, wystarczy zamontować kompatybilne „szkiełko”. Układy autofokusa dzielą się na dwie główne kategorie:

- TTL to skrót od „through the lens”, tj. "przez soczewkę." Znany również jako pasywny autofokus. Przy takim układzie wszystkie dane potrzebne do ustawienia ostrości aparat pozyskuje bezpośrednio przez obiektyw. Następnie obraz jest w specjalny sposób analizowany i na tej podstawie do układu optycznego aparatu wysyłane są polecenia regulacji ostrości. Autofokus TTL jest używany w zdecydowanej większości współczesnych aparatów.

- Układy aktywne. Układy działające na zasadzie lokalizatora: odległość do fotografowanego obiektu mierzona jest za pomocą ultradźwięków lub promieniowania podczerwonego i na podstawie tych danych ustala się ustawienia optyki. Dość specyficzna opcja, która nie znalazła szerokiego zastosowania: aktywne układy nie mają zauważalnej przewagi nad TTL, podczas gdy nie są w stanie robić zdjęcia przez szkło - obiektyw będzie skupiał się na samym szkle, a nie na obiektach za nim.

Punktów ostrości

Liczba punktów ostrości (autofocusa) przewidziana w konstrukcji aparatu.

Punkt ostrości to punkt (a dokładniej mały obszar) w kadrze, z którego system autofocusa odczytuje dane do ustawienia ostrości. Najprostsze systemy działają z jednym punktem, ale ich możliwości są bardzo ograniczone i tej opcji praktycznie nie ma dzisiaj. Współczesne aparaty cyfrowe mają co najmniej trzy czujniki ostrości, a w najbardziej zaawansowanych modelach ten wskaźnik może sięgać kilkudziesięciu.

Im więcej czujników autofocusa ma aparat, tym bardziej zaawansowane będą jego możliwości autofocusa, tym bardziej specyficznych technik pozwala używać. Jednocześnie wybór używanych punktów może odbywać się zarówno automatycznie, jednocześnie z wyborem programu tematycznego, jak i ręcznie (jednak ta druga opcja jest bardziej typowa dla profesjonalnych kamer). Ponadto obfitość punktów ostrości ma pozytywny wpływ na jakość śledzenia autofocusa (patrz „Tryby autofocusa”).

Ogólnie rzecz biorąc, więcej czujników ostrości jest zwykle uważanych za oznakę bardziej zaawansowanego aparatu; jednak różnice w jakości stają się naprawdę zauważalne tylko wtedy, gdy różnica w liczbie punktów jest znacząca - na przykład przy porównaniu modeli z 9 i 39 punktami. Wiele zależy również od położenia punktów w kadrze - uważa się, że czujniki rozrzucone na dużym obszarze działają lepiej niż gęsto rozmieszczone w centrum kadru, nawet jeśli ich liczba jest taka sama.

Ogniskowanie dotykowe

To ogniskowanie musi być połączone z ekranem dotykowym (patrz poniżej). Daje to fotografowi możliwość samodzielnego wyboru punktu ustawiania ostrości w fotografowanym kadrze: w tym celu wystarczy dotknąć tego punktu na obrazie wyświetlanym na ekranie. Obecność funkcji ogniskowania dotykowego w konstrukcji aparatu.To ogniskowanie musi być połączone z ekranem dotykowym (patrz poniżej). Daje to fotografowi możliwość samodzielnego wyboru punktu ustawiania ostrości w fotografowanym kadrze: w tym celu wystarczy dotknąć tego punktu na obrazie wyświetlanym na ekranie. Ogniskowanie dotykowe jest niezwykle proste i intuicyjne, a przez to bardzo wygodne, szczególnie dla początkujących i nieprofesjonalnych użytkowników.

Regulacja front/back focusa

„Front/back focus” (lub po prostu „cofnięte ostrzenie”) odnosi się do zjawiska, w którym system autofocusa źle działa i „gubi” żądany obiekt - mimo że był on wyraźnie widoczny w wizjerze lub na ekranie. Zjawisko to występuje z powodu niedopasowania systemu wizjera i systemu fotografowania; może to bardzo zepsuć zdjęcie, szczególnie podczas pracy z małą głębią ostrości. Front/back focus występuje przede wszystkim w aparatach z wymiennymi obiektywami (patrz „Typ aparatu”), ponieważ obiektywy (nawet te „natywne”, nie wspominając o produktach innych firm) mogą być początkowo źle skonfigurowane. Obecność w konstrukcji aparatu funkcji regulacji front/back focusa.„Front/back focus” (lub po prostu „cofnięte ostrzenie”) odnosi się do zjawiska, w którym system autofocusa źle działa i „gubi” żądany obiekt - mimo że był on wyraźnie widoczny w wizjerze lub na ekranie. Zjawisko to występuje z powodu niedopasowania systemu wizjera i systemu fotografowania; może to bardzo zepsuć zdjęcie, szczególnie podczas pracy z małą głębią ostrości. Front/back focus występuje przede wszystkim w aparatach z wymiennymi obiektywami (patrz „Typ aparatu”), ponieważ obiektywy (nawet te „natywne”, nie wspominając o produktach innych firm) mogą być początkowo źle skonfigurowane. Regulacja front/back focusa pozwala dostosować parametry takiej optyki za pomocą samego aparatu i obejść się bez wymiany obiektywu.

Wzmocnienie konturów

Ta funkcja ma zastosowanie do ręcznego ustawiania ostrości i jest dostępna tylko w przypadku wizjerów elektronicznych lub elektrooptycznych, a także w trybie Live View (patrz poniżej). Polega na podświetleniu kolorem konturów obiektów, które w danej chwili są ogniskowane. Pozwala to fotografowi łatwo określić położenie i granice ogniskowanego obszaru, co znacznie upraszcza ręczne ustawianie ostrości. Obecność funkcji wzmocnienia konturów w konstrukcji aparatu.Ta funkcja ma zastosowanie do ręcznego ustawiania ostrości i jest dostępna tylko w przypadku wizjerów elektronicznych lub elektrooptycznych, a także w trybie Live View (patrz poniżej). Polega na podświetleniu kolorem konturów obiektów, które w danej chwili są ogniskowane. Pozwala to fotografowi łatwo określić położenie i granice ogniskowanego obszaru, co znacznie upraszcza ręczne ustawianie ostrości.

Wizjer

Wizjer to okular, w którym fotograf może zobaczyć fotografowany obraz, a w niektórych przypadkach także dodatkowe informacje (położenie czujników autofokusa, indywidualne parametry fotografowania itp.). Niezależnie od typu, wizjery są wygodne, ponieważ pozwalają wyraźnie zobaczyć fotografowany obraz nawet w jasnym świetle otoczenia (w którym wyświetlacze mogą „oślepnąć”). Ich wady to konieczność zbliżania aparatu do twarzy, a także niedogodności podczas pracy z okularami (choć częściowo kompensuje to korekcja dioptrii w samym wizjerze). Rodzaje wizjerów mogą być następujące:

- Elektroniczny. Taki wizjer to układ soczewek z umieszczonym za nimi niewielkim ekranem. Jest szeroko stosowany w zaawansowanych aparatach z niewymienną optyką (patrz „Typ aparatu”), może być stosowany w aparatach MILC, a stosunkowo niedawno pojawiły się pełnoprawne

- Optyczny. W tym przypadku wizjer optyczny to niezależny układ z ... własnym okularem i obiektywem, wbudowany w korpus aparatu i skierowany równolegle do osi optycznej obiektywu (układy lustrzane i pryzmatyczne są opisane w osobnych kategoriach). Taki układ może być umieszczony bezpośrednio nad soczewką lub w rogu korpusu. Zaletami wizjerów optycznych jest prostota, niski koszt i zwartość ze względu na brak w konstrukcji skomplikowanego systemu luster czy pryzmatów. Ten wizjer może być używany w dowolnych aparatach innych niż lustrzanki (klasycznych cyfrowych lub MILC). Główną wadą tego wariantu jest rozbieżność między położeniem obiektywu a głównym obiektywem aparatu (tzw. efekt paralaksy); w większości przypadków nie stwarza to uciążliwości, ale podczas fotografowania z bliskiej odległości trzeba brać korektę (choć zdarzają się modele aparatów z wizjerami, które automatycznie wprowadzają korektę).

- Optyczny i elektroniczny. Specyficzny typ wizjera, który łączy w sobie elementy obu układów opisanych powyżej. Z reguły takie konstrukcje opierają się na wizjerze optycznym, który daje możliwość rzutowania różnych informacji serwisowych na widzialny obraz. W niektórych modelach układ można też przełączyć na tryb w pełni elektroniczny, blokując dostęp światła przez optykę i obserwując jedynie obraz na ekranie przez wizjer.

- Optyczny (lustrzany). Jak sama nazwa wskazuje, konstrukcja tego wizjera oparta jest na układzie lustrzanym. Dzięki temu układowi rzeczywisty obraz postrzegany przez obiektyw aparatu jest podawany do okularu wizjera (innymi słowy, fotograf w rzeczywistości patrzy bezpośrednio przez obiektyw). Wizjery lustrzane są używane wyłącznie w aparatach odpowiedniego typu (patrz wyżej). Ich zaletą jest brak efektu paralaksy oraz możliwość natychmiastowej oceny szeregu parametrów fotografowania, takich jak głębia ostrości, efekt zainstalowanych filtrów światła itp. Główną wadą wizjerów lustrzanych jest konieczność podnoszenia lustra podczas fotografowania. To komplikuje i zwiększa koszt konstrukcji, czyni ją mniej niezawodną, a działanie mechanizmu podnoszącego lustro może powodować wibracje i efekt „kołysania”.

- Optyczny (pryzmat pentagonalny). W rzeczywistości jest to rodzaj lustrzanego wizjera (patrz wyżej), w którym rolę części luster przypisano pryzmatowi pentagonalnemu - szklanej konstrukcji o specjalnym kształcie. Działanie pryzmatu pentagonalnego opiera się na działaniu tzw. pełnej refleksji wewnętrznej; uważa się, że w ten sposób można uzyskać jaśniejszy i wyraźniejszy obraz niż przy użyciu klasycznych luster. Pozostałe zalety i wady są identyczne z konwencjonalnymi wizjerami lustrzanymi (patrz wyżej). Pryzmat pentagonalny jest szeroko stosowany w lustrzankach jednoobiektywowych.

- Brak. Całkowity brak wizjera w konstrukcji aparatu; do obserwacji w takich modelach używany jest wyświetlacz. Ta funkcja jest typowa głównie dla cyfrowych kompaktów (patrz „Typ aparatu”). Po pierwsze, wymiary korpusu takich modeli często nie pozwalają na zastosowanie wizjera w konstrukcji; po drugie, specyfika użytkowania takich aparatów jest zwykle taka, że wyświetlacz im w zupełności wystarcza, a czasem jest nawet preferowany - np. przy fotografowaniu z niestandardowej pozycji (nad głową, na wyciągniętym ramieniu itp.). Typ wizjera zapewnionego w konstrukcji aparatu.Wizjer to okular, w którym fotograf może zobaczyć fotografowany obraz, a w niektórych przypadkach także dodatkowe informacje (położenie czujników autofokusa, indywidualne parametry fotografowania itp.). Niezależnie od typu, wizjery są wygodne, ponieważ pozwalają wyraźnie zobaczyć fotografowany obraz nawet w jasnym świetle otoczenia (w którym wyświetlacze mogą „oślepnąć”). Ich wady to konieczność zbliżania aparatu do twarzy, a także niedogodności podczas pracy z okularami (choć częściowo kompensuje to korekcja dioptrii w samym wizjerze). Rodzaje wizjerów mogą być następujące:- Elektroniczny. Taki wizjer to układ soczewek z umieszczonym za nimi niewielkim ekranem. Jest szeroko stosowany w zaawansowanych aparatach z niewymienną optyką (patrz „Typ aparatu”), może być stosowany w aparatach MILC, a stosunkowo niedawno pojawiły się pełnoprawne „lustrzanki cyfrowe” (w szczególności wykonane przy użyciu tzw. technologii z półprzezroczystym lustrem”) wyposażone w elektroniczne wizjery. Zaletą takiego wizjera jest to, że oprócz samego obrazu można na nim wyświetlić dużą ilość informacji serwisowych (np. o parametrach fotografowania); główną wadą jest konieczność zasilania z baterii (choć pobór mocy takiego układu jest nadal dużo niższy niż w przypadku wyświetlacza zewnętrznego).- Optyczny. W tym przypadku wizjer optyczny to niezależny układ z

Mnożnik ogniskowej wizjera

Parametr ten można po prostu opisać jako stopień powiększenia zapewniany przez wizjer w stosunku do tego, jak obraz jest widziany gołym okiem. Osobliwością współczesnych wizjerów jest to, że większość z nich ma wartość mnożnika ogniskowej mniejszą niż 1 - to znaczy nieco zmniejsza widoczny obraz.

Generalnie im większy ten parametr, tym większe obiekty wyglądają w wizjerze i tym łatwiej jest przez niego ustawić ostrość.

Pokrycie kadru

Procentowy stosunek między częścią obrazu, którą fotograf widzi w wizjerze (patrz powyżej), a obrazem faktycznie uchwyconym przez aparat podczas fotografowania. Najczęściej jest wskazywany jako procent szerokości i wysokości kadru, a nie powierzchni.

Współczesne aparaty cyfrowe dość często mają wizjery o pokryciu kadru mniejszym niż 100% - w ten sposób w kadr dostaje się nie tylko widoczna scena, ale także przestrzeń poza jej krawędziami. Stwarza to pewne niedogodności - w szczególności może okazać się konieczne przycięcie obrazu, aby uzyskać z góry wymyśloną kompozycję. Dlatego idealną opcją jest nadal wizjer z 100% pokryciem. Jakiś czas temu takie układy występowały głównie w aparatach klasy premium, ale teraz, ze względu na redukcję kosztów i rozwój technologii, można je instalować nawet w stosunkowo niedrogich amatorskich kompaktach (patrz „Typ aparatu”).

Czas naświetlania

Zakres czasów otwarcia migawki, w którym aparat jest w stanie fotografować.

Naświetlanie to czas między otwarciem i zamknięciem migawki (patrz poniżej), innymi słowy, okres czasu uchwycony na zdjęciu. Do różnych celów, metod i warunków fotografowania optymalne będą różne czasy otwarcia migawki. Małe wartości (we współczesnych aparatach mogą sięgać tysięcznych części sekundy) są ważne przy fotografowaniu szybko poruszających się obiektów oraz przy fotografowaniu na duże odległości - w pierwszym przypadku minimalizują efekt rozmycia obrazu z ruchu obiektu, w drugim - efekt potrząsania aparatem w dłoniach. Jednak fotografowanie przy niskich wartościach czasu naświetlania wymaga dobrej światłoczułości matrycy lub optyki o dużej liczbie przysłony (patrz powyżej). Dłuższe czasy otwarcia migawki (mierzone w sekundach) są przydatne w sytuacjach słabego oświetlenia, takich jak nocne ulice miast lub rozgwieżdżone niebo, a także mogą tworzyć efekt ruchu w kadrze. W związku z tym im większy zakres czasów otwarcia migawki, tym szersze możliwości aparatu w doborze opcji optymalnej do określonych warunków.

Robienie zdjęć seryjnych

W przypadku zdjęć seryjnych fotograf naciska przycisk, a aparat wykonuje kilka zdjęć z rzędu, zwykle w odstępach czasu w ułamkach sekundy. Takie fotografowanie jest wygodne np. przy utrwalaniu szybko poruszających się obiektów: pozwala wybrać najbardziej udany z serii kadrów, czy pokazać dynamikę ruchu z wykorzystaniem całej serii. Im wyższa szybkość, tym skuteczniejsze fotografowanie, tym więcej klatek aparat może uchwycić w danym okresie. Z drugiej strony, szybkość wymaga odpowiedniego „wypełnienia” sprzętu i może znacząco wpłynąć na koszt. Szybkość robienia zdjęć seryjnych zapewniana przez aparat przy maksymalnej rozdzielczości klatki. Przy niższych rozdzielczościach szybkość może być wyższa, ale właśnie ta wartość jest uważana za kluczową cechę.W przypadku zdjęć seryjnych fotograf naciska przycisk, a aparat wykonuje kilka zdjęć z rzędu, zwykle w odstępach czasu w ułamkach sekundy. Takie fotografowanie jest wygodne np. przy utrwalaniu szybko poruszających się obiektów: pozwala wybrać najbardziej udany z serii kadrów, czy pokazać dynamikę ruchu z wykorzystaniem całej serii. Im wyższa szybkość, tym skuteczniejsze fotografowanie, tym więcej klatek aparat może uchwycić w danym okresie. Z drugiej strony, szybkość wymaga odpowiedniego „wypełnienia” sprzętu i może znacząco wpłynąć na koszt.

Typ migawki

- ... paratach cyfrowych występują głównie systemy w postaci pary lamelek. Gdy migawka jest otwarta, jedna z lamelek przesuwa się, a następnie druga „łapie” ją, zamykając matrycę. Główną zaletą migawek mechanicznych jest to, że podczas ich użytkowania matryca pozostaje zamknięta i otwiera się dopiero w momencie wykonania zdjęcia na czas odpowiadający ustawionemu czasowi naświetlania (podobnie jak to się dzieje w aparatach filmowych). Dzięki temu można uniknąć nagrzewania się czujnika i związanego z tym wzrostu szumów na obrazie. Z drugiej strony, dodatkowe mechanizmy wyraźnie wpływają na wagę, wymiary, koszt i pobór mocy aparatu; podczas fotografowania szybko poruszających się obiektów mogą wystąpić zniekształcenia, a w niskich temperaturach zakłócenia, a nawet awarie. Ponadto aparaty z mechaniczną migawką są przeznaczone głównie do obsługi przez wizjer optyczny. W przypadku wizjera elektronicznego lub trybu Live View (patrz wyżej) należy albo zainstalować matrycę pomocniczą (co dodatkowo komplikuje i zwiększa koszt wykonania), albo całkowicie odsłonić lamelki i faktycznie fotografować w trybie elektronicznej migawki, co sprawia, że sama idea „mechaniki” jest bez znaczenia. W rezultacie ten typ migawki jest obecnie stosowany głównie w lustrzankach jednoobiektywowych (patrz „Typ aparatu”) środkowego i górnego poziomu; w innych odmianach również występuje, jednak znacznie rzadziej.

- Elektroniczna/mechaniczna. Systemy łączące obie powyższe opcje; a dokładniej nawet - migawki mechaniczne, uzupełnione możliwością pracy w trybie elektronicznym. Jedną z kluczowych wad systemów czysto mechanicznych jest ich słaba przydatność do ultrakrótkich naświetleń - nie jest łatwo zapewnić wymaganą prędkość ruchu lamelek, ponadto mechanizm poddawany jest w tym trybie znacznym obciążeniom. Aby wyeliminować tę wadę, stworzono systemy elektroniczno-mechaniczne. Działają w następujący sposób: przy krótkim naświetlaniu do określonej granicy stosuje się czysto mechaniczny tryb pracy, a gdy możliwości mechaniki są niewystarczające, stosuje się tryb łączony. W tym trybie lamelki migawki otwierają się na stosunkowo długi czas (dłużej niż wymagany czas otwarcia migawki), podczas gdy matryca działa elektronicznie (więcej szczegółów patrz wyżej), zapewniając wymagany czas naświetlania. Teoretycznie metoda łączona pozwala na efektywne fotografowanie przy ultraszybkich naświetleniach, jednak w praktyce jakość zdjęć jest stosunkowo niska, a migawka „hybrydowa” jest często bardziej chwytem marketingowym niż naprawdę użytecznym narzędziem. Migawka to system, który reguluje czas naświetlania, czyli wpływ światła na matrycę (więcej szczegółów na temat czasu naświetlania, patrz wyżej). Główne typy takich systemów migawek to: Elektroniczna . Typ migawki odpowiedni tylko dla aparatów cyfrowych. Takie systemy nie mają ruchomych części mechanicznych; naświetlanie w nich odbywa się elektronicznie. W momencie naciśnięcia spustu, podczas „otwierania” migawki, matryca jest całkowicie wyzerowana; a po pewnym czasie (odpowiadającym czasowi naświetlania), gdy migawka jest „zamykana”, odczytuje się z niej nagromadzony ładunek. Pozwala to na robienie pełnowartościowych fotografii i pracę z różnymi czasami otwarcia migawki bez stosowania skomplikowanych projektów. Kolejną zaletą w stosunku do mechanicznych migawek opisanych poniżej jest to, że takie systemy są idealne do trybu Live View (patrz wyżej): matryca może stale przesyłać obraz na ekran, tylko czasami „przerywając się” bezpośrednio do fotografowania. Z drugiej strony, taka ciągła praca zwiększa prawdopodobieństwo nagrzewania się i dodatkowego szumu na obrazie. Aby skompensować tę wadę, stosuje się różne rozwiązania, które w większości przypadków są prawie niewidoczne; jednak w przypadku fotografowania profesjonalnego migawki elektroniczne są uważane za mniej odpowiednie niż migawki mechaniczne. Mechaniczna . Istnieje wiele rodzajów migawek mechanicznych, jednak we współczesnych a

Samowyzwalacz

Funkcja, która w rzeczywistości jest fotografowaniem z timerem: fotograf rozpoczyna odliczanie, a pod koniec odliczania aparat sam robi zdjęcie. W ten sposób można na przykład ustawić aparat na zdjęcie grupowe: włączając samowyzwalacz, użytkownik może mieć czas, aby samemu znaleźć się w kadrze przed wyzwoleniem migawki.

Przekątna wyświetlacza

Rozmiar wyświetlacza aparatu w calach po przekątnej. Im większy ekran, tym z reguły wygodniejszy w użyciu. W szczególności na dużym ekranie można wyświetlić większy i bardziej szczegółowy obraz; ponadto rozmiar jest ważny ze względu na łatwość obsługi ekranu dotykowego (patrz Ekran dotykowy ). Z drugiej strony, wymiary wyświetlacza mają odpowiedni wpływ na wymiary urządzenia. Dlatego ekrany większe niż 3 cale są dość rzadkie we współczesnych aparatach.

Rozdzielczość ekranu

Rozmiar własnego wyświetlacza aparatu w pikselach. Im wyższa rozdzielczość wyświetlacza, tym gładszy i bardziej szczegółowy obraz on wyświetla, tym mniej zauważalne poszczególne px i tym bardziej przyjemny dla oka jest cały wyświetlacz. Z drugiej strony, wyświetlacz o wysokiej rozdzielczości wpływa na koszt samego aparatu (choć dość nieznacznie).

W przeciwieństwie do reszty współczesnej elektroniki, dla aparatów ten parametr zwykle wskazuje się nie w postaci rozmiaru poziomego i pionowego, ale w postaci całkowitej liczby pikseli na ekranie. Dzisiejsze ekrany o 230 tys. pikseli odpowiadają poziomowi podstawowemu, 460 tys. pikseli - przeciętnemu, ponad 900 tys. pikseli - zaawansowanemu.

Ekran dotykowy

Ekran dotykowy, za pomocą którego fotograf może sterować funkcjami aparatu. Uważa się, że takie sterowanie jest najbardziej oczywiste; ponadto można go użyć do realizacji dodatkowych funkcji, które nie są dostępne dla innych typów sterowania - na przykład ogniskowania dotykowego (patrz wyżej). W przypadku modeli z systemem operacyjnym Android (patrz poniżej) ekran dotykowy jest elementem obowiązkowym. Z drugiej strony, takie ekrany są droższe niż konwencjonalne ekrany, co może odpowiednio wpłynąć na cenę aparatu.

Obrotowy ekran

Aparat posiada obrotowy ekran . Konkretna realizacja tej funkcji w różnych modelach może być różna: ekran można obracać wokół własnej osi, przechylać na bok (jak w kamerze wideo), przesuwać w dół z jednoczesnym pochyleniem itp. Jednak w każdym przypadku ta funkcja może znacznie ułatwić fotografowanie z trudnych pozycji, gdy trzeba trzymać aparat znacznie wyżej lub niżej niż poziom oczu - obracając w razie potrzeby wyświetlacz, można łatwo kontrolować proces fotografowania.

Przedni wyświetlacz

Aparat posiada wyświetlacz na panelu przednim. Taki wyświetlacz spełnia zwykle tę samą funkcję, co główny - wyświetla obraz, który aktualnie wpada do obiektywu. Najpopularniejszym zastosowaniem tej funkcji jest wykonywanie autoportretów (selfie): fotograf może zobaczyć siebie w momencie wykonywania zdjęcia. Istnieją jednak inne sposoby korzystania z przedniego ekranu. Na przykład niektórzy producenci wyposażają swoje aparaty w specjalne programy do robienia zdjęć dzieci: przed zwolnieniem migawki na przednim wyświetlaczu pojawia się zabawny obrazek, a fotograf jest w stanie uchwycić uśmiechnięte dziecko.

Dodatkowy ekran

Dodatkowy ekran w konstrukcji aparatu cyfrowego.

Taki ekran z reguły znajduje się na górnym końcu korpusu obok elementów sterujących (pokręteł, przełączników itp.) i ma za zadanie wyświetlać różne informacje serwisowe - przede wszystkim aktualne parametry fotografowania. Ta funkcja jest szczególnie przydatna w przypadku lustrzanek jednoobiektywowych (patrz „Typ aparatu”), których wizjery nie dostarczają dodatkowych informacji w polu widzenia: pozwala fotografowi uzyskać niezbędne informacje bez korzystania z głównego wyświetlacza i bez odrywania uwagi od elementów sterujących w górnej części aparatu. To nie tylko przyspiesza pracę, ale także oszczędza energię - dodatkowe ekrany mają zwykle najprostsze czarno-białe matryce i pobierają znacznie mniej energii niż główne.

Akcelerometr

Urządzenie, które śledzi położenie aparatu w przestrzeni i jest w stanie odpowiednio dostosować ustawienia fotografowania. Na przykład, gdy obrócisz aparat na bok, aby zrobić zdjęcie w orientacji pionowej, akcelerometr naprawia ten obrót, a wszystkie zrobione zdjęcia są natychmiast zapisywane w tej orientacji (podczas gdy zwykle zapis odbywa się w formacie pozi

Jaki dobry aparat fotograficzny kupić? Poradnik dla amatorów i początkujących

Jaki aparat dla początkującego: cyfrowy czy klasyczny?

Podstawowa klasyfikacja aparatów fotograficznych, z jaką możemy się zetknąć, to podział na aparaty cyfrowe i aparaty klasyczne. Te drugie często są błędnie określane jako aparaty analogowe, bo w rzeczywistości wcale nie wykorzystują one sygnału analogowego. Który z nich lepiej sprawdzi się, jeśli nie mamy doświadczenia? Jaki aparat dla początkujących sprawdzi się lepiej?

Głównym wyróżnikiem aparatów klasycznych jest wykorzystywanie błony światłoczułej (popularnego filmu czy kliszy) jako materiału do naświetlania. W aparatach cyfrowych stosuje się cyfrową matrycę światłoczułą.

Właśnie dlatego współcześnie podczas zakupu nowego sprzętu fotograficznego sięgamy po najbardziej rozpowszechnione fotograficzne aparaty cyfrowe, do których należą:

Zobacz również: Wszystko, co trzeba wiedzieć o korektach lokalnych w Adobe Lightroom

Jaki aparat cyfrowy wybrać? Kompakt, lustrzanka czy bezlusterkowiec?

Między cyfrowymi aparatami kompaktowymi a lustrzankami najczęściej wybierają początkujący amatorzy fotografii, aczkolwiek ciekawą propozycję stanowią również dające sporo możliwości, a przy tym niewielkie bezlusterkowce.

Najprostszym rozwiązaniem dla większości użytkowników, którzy zdjęcia robią sporadycznie lub nie planują zagłębiać się w tajniki fotografii, będzie aparat kompaktowy. Dobrze on spełni swoje zadanie, jeśli wystarczy nam tryb automatyczny, tryby tematyczny lub dostęp do szeregu prostych w obsłudze funkcji. Część produkowanych współcześnie smartfonów z wyższej półki oferuje możliwości zbliżone do aparatów kompaktowych.

Osoby zainteresowane fotografią oraz zaawansowani amatorzy mogą za to śmiało rozważyć zakup lustrzanki cyfrowej albo bezlusterkowca. W obu tych grupach sprzętu znajdziemy aparaty przeznaczone do zastosowań amatorskich, które pozwalają na zapoznanie się z zaawansowanymi funkcjami i naukę ich wykorzystania w praktyce, a także zapis zdjęć w specjalnych formatach pozwalających na ich profesjonalną obróbkę.

Jaki aparat kompaktowy wybrać?

Podczas wyboru aparatu początkujący fotograf kieruje się głównie ceną. Warto wiedzieć, co możemy otrzymać w przypadku aparatów z niższej półki cenowej oraz droższych modeli, które można już nazwać profesjonalnymi kompaktami.

Aparat komapktowy do 500 zł

Sony Cyber-shot DSC-W810

Aparat Sony Cyber-shot DSC-W810 pojawił się w 2014 roku i zdobył serca wielu amatorów fotografii. W jego wnętrzy znajdziemy matrycę w rozmiarze jeden na dwie trzecie cala typu Super HAD CCD o rozdzielczości 20,1 megapikseli. Ten niewielki kompakt został wyposażony we wbudowany system AF, 6-krotny zoom optyczny oraz możliwość nagrywania filmów w rozdzielczości Full HD 720p. Zakres czułości waha się od ISO 100 do ISO 3200.

Sony Cyber-shot DSC-W830

Premiera kompaktu Sony Cyber-shot DSC-W830 odbyła się w 2014 roku. Aparat oferuje dość standardowe dla aparatów do 500 zł parametry, jednak poza matrycą 20 Mpix, autofocusem pojedynczym i wielopunktowym, a także nagrywaniem w HD, pozwala on na uzyskanie 8-krotnego zoomu optyczne i oferuje elektroniczną stabilizację obrazu. Aparat Sony Cyber-shot DSC-W830 wyposażono w 2,7-calowy ekran, nie ma on jednak wizjera. Na bocznych krawędziach urządzenia zarysowane są uchwyty, które zwiększają wygodę korzystania z aparatu.

Aparat kompaktowy do 2000 zł

Sony DSC-HX99

Sony Cyber-shot DSC-HX99 zagościł na rynku w 2018 roku. Został on wyposażony w obiektyw ZEISS Vario-Sonnar T* o zakresie ogniskowych 24–720 mm (ekwiwalent dla formatu 35 mm). Za przetwarzanie obrazu odpowiada procesor BIONZ X. Ten niewielki aparat kompaktowy umożliwia fotografowanie w plikach RAW z prędkością do 10 kl./s. Funkcja Eye AF (wykrywanie oka) z możliwością nagrywania filmów 4K sprawdzi się u miłośników kręcenia. Nie zabrakło również opcji slow motion w jakości HD (do 100 kl./s). Aparat jest wyposażony w łączność Bluetooth.

Canon PowerShot G9X Mark II

Canon PowerShot G9X Mark II powinien kosztować niecałe 2000 złotych. W środku znajdziemy 21,1-megapikselową matrycę CMOS w rozmiarze 1 cala. Elegancka obudowa skrywa w sobie procesor obrazu DIGIC 7, który z powodzeniem przetworzy zdjęcia rejestrowane obiektywem z 3-krotnym zoomem optycznym o ekwiwalencie ogniskowych 24–84 mm (dla formatu 35 mm) i jasności f/2.0. Prędkość zdjęć seryjnych wynosi 8,2 kl./s, natomiast nagrywanie filmów możliwe jest maksymalnie w rozdzielczości Full HD (1080p). Ten aparat kompaktowy został wyposażony w Wi-Fi oraz NFC. Występuje w różnych wersjach kolorystycznych — srebrnej oraz czarnej.

Jaką lustrzankę dla amatora wybrać?

W pełni z możliwości lustrzanki cyfrowej może skorzystać fotograf z doświadczeniem lub profesjonalista, dlatego nie każdy amator decyduje się na zakup takiego sprzętu. Znaczenie mają tu czynniki takie jak cena i złożona obsługa. Zakup nowej lustrzanki to wydatek rzędu kilku tysięcy złotych. W tej cenie otrzymujemy aparat fotograficzny oferujący dziesiątki ustawień i wymagający już pewnej wiedzy o fotografii – szansa jest duża, że niedoświadczony użytkownik szybko się pogubi. Jednak od czegoś trzeba zacząć.

Zadowalającą lustrzanką dla amatora może być aparat z segmentu entry-level, a więc sprzęt stosunkowo prosty w obsłudze i przystępny cenowo – taki aparat fotograficzny dostaniemy już za ok. 2000–3000 zł. Jakimi modelami warto się zainteresować? Oto kilka przykładów:

Jaki bezlusterkowiec dla początkującego fotografa?

Wybór odpowiadającego indywidualnym wymaganiom bezlusterkowca powinien ułatwić dedykowany właśnie tym aparatom poradnik. Sporo interesujących aparatów z tej kategorii znajdziemy w cenie do 2000 zł lub do 3000 zł.

Warto zapoznać się ze specyfikacjami sprawdzonych, kilkuletnich modeli, takich jak:

Wśród nowszych bezlusterkowców, które sprawdzą się w ręku zaawansowanego amatora, znajdują się np.:

Jeśli dopiero rozpoczynasz swoją przygodę z fotografią lub chcesz nabrać nowych umiejętności w obróbce zdjęć, zajrzyj do innych naszych poradników dla początkujących:

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez

Efektowne widoki nocne

Zdjęcia ze statywu

Statyw to najbardziej użyteczne narzędzie do fotografowania nocą. Podczas zdjęć przy słabym oświetleniu, a więc i w nocy, wydłuża się czas otwarcia migawki, żeby do aparatu mogło dostać się więcej światła. Rośnie także czułość ISO. W rezultacie obraz może się zamazać z powodu drgań aparatu lub stać się ziarnisty ze względu na większy poziom zakłóceń. To zdjęcie powstało przy czasie migawki ustawionym na 3,2 s. Tak długi czas zawsze spowoduje zamazanie się zdjęcia, nawet jeśli fotograf będzie bardzo starał się trwać w bezruchu.

Zdjęcia robione aparatem na statywie są wyraźne nawet przy długim czasie otwarcia migawki. Co więcej, można wtedy nastawić najmniejszą możliwą czułość ISO. Powoduje to wprawdzie dodatkowe wydłużenie ekspozycji, ale nie trzeba się tym martwić, bo aparat jest unieruchomiony na statywie. Mała czułość ISO osłabi natomiast zakłócenia. Choć minimalna wartość ISO zależy od aparatu, zaleca się ustawienia z zakresu od ISO 100 do ISO 400.

Kiedy używasz statywu, wyłącz stabilizator obrazu SteadyShot, który może zakłócić działanie aparatu. Przyczyną zamazywania się obrazu bywa także wibracja po naciśnięciu spustu migawki. Na szczęście jest na to skuteczny sposób: wystarczy nastawić samowyzwalacz na 2 sekundy.

Zdjęcie pokazane powyżej zostało zrobione ze statywu i jest ostre. Długa ekspozycja nadała też piękny wygląd światłom na wodzie. Równomiernie rozprzestrzeniają się one po całej powierzchni.

A jak poradzić sobie bez statywu?

Jeśli nie masz statywu, postaraj się położyć aparat na płaskim, stabilnym podłożu, takim jak balustrada, lub oprzyj się o ścianę albo słup, by w ten sposób zmniejszyć ryzyko poruszenia aparatu i zamazania obrazu.

Jeśli nie możesz skorzystać z żadnego z powyższych rozwiązań, skróć czas otwarcia migawki. W przypadku gdy czas automatycznie nastawiony przez aparat nie zapobiega zamazaniu zdjęcia, ręcznie zwiększ czułość ISO. Maksymalna wartość ISO zależy od modelu aparatu. Zwiększenie czułości ISO do ISO 6400, 12 800 i więcej skróci czas otwarcia migawki, dzięki czemu łatwiej będzie uniknąć zamazania zdjęcia. Obraz może natomiast stać się zaszumiony i mniej szczegółowy.

To zdjęcie zostało zrobione przy ISO 3200. Krótszy czas otwarcia migawki skutecznie zapobiegł utracie ostrości. Jeśli jednak przyjrzymy się powiększonemu fragmentowi, dostrzeżemy więcej ziarnistych zakłóceń niż na zdjęciu zrobionym przy mniejszej czułości ISO. Fotografia wykonana ze statywu jest także lepsza pod względem rozdzielczości detali i wyglądu powierzchni wody.

W przypadku zauważalnych zakłóceń, tak jak na tym zdjęciu, użyj funkcji (trybu fotografowania) Wybór sceny i wybierz tryb „Z ręki o zmierzchu”. Wciśnięcie spustu migawki w tym trybie powoduje wykonanie serii 6 zdjęć, które są następnie precyzyjnie łączone w jeden obraz z jednoczesnym przetworzeniem szumu. Obraz jest wtedy mniej zaszumiony niż zwykłe, pojedyncze zdjęcie.

W trybie „Z ręki o zmierzchu” aparat automatycznie dobiera wszystkie ustawienia. Uniemożliwia to korygowanie koloru i jasności, o czym piszemy w kolejnym punkcie.