Reguła 500 kontra reguła NPF: szybkość migawki w astrofotografii
Podczas fotografowania nocnego nieba wybór odpowiednich ustawień aparatu może być poważnym wyzwaniem. Szczególnie czas otwarcia migawki jest trudny, co zmusza do walki między uchwyceniem wystarczającej ilości światła a uchwyceniem ostrych gwiazd. Dwie popularne zasady mają pomóc – zasada 500 i zasada NPF – ale jak działają w praktyce? Czy jeden jest lepszy od drugiego? Ten artykuł wyjaśnia wszystko, co musisz wiedzieć.
Spis treści
Równoważenie ruchu gwiazdy i hałasu
Czynniki wpływające na rozmycie ruchu
Zasada 500
Zasada NPF
Jakiej szybkości migawki należy użyć?
Całkowite wyeliminowanie śladów gwiazd
Wniosek
Równoważenie ruchu gwiazdy i hałasu
Zacznę od wyjaśnienia problemu i tego, dlaczego nie jest to tak łatwe do rozwiązania, jak mogłoby się wydawać.
W przypadku zwykłej (dziennej) fotografii krajobrazowej można na ogół użyć dowolnego czasu otwarcia migawki i uzyskać ostre zdjęcia, zakładając, że znajdujesz się na stabilnym statywie i nic się nie porusza. Na przykład poniższe zdjęcie krajobrazu zostało zrobione w 60 sekund i jest bardzo ostre:
Ostre zdjęcie krajobrazu przy 60 sekundowej ekspozycji
NIKON D780 + VR 100-400mm f/4.5-6.3E @ 380mm, ISO 100, 60 sekund, f/8,0
Nie jest to jednak możliwe w przypadku fotografii Drogi Mlecznej. Ze względu na ruch obrotowy Ziemi gwiazdy poruszają się po nocnym niebie zaskakująco szybko. Może być trudno zobaczyć ten ruch oczami, ale kamera go wykryje. Po około 30 sekundach ekspozycji uzyskasz zauważalne rozmycie gwiazd, nawet przy użyciu ultraszerokokątnego obiektywu.
Poniższy obraz, sfotografowany w 133 sekundy, pokazuje, jak to rozmycie może wymknąć się spod kontroli:
Rozmyte ślady gwiazd na zdjęciu Drogi Mlecznej po 2 minutach ekspozycji
NIKON Z7 + NIKKOR Z 14-30mm f/4 S @ 30mm, ISO 1600, 133 s, f/4.0
Nawet przy pozornie bezpiecznych czasach otwarcia migawki, takich jak 20 lub 25 sekund, po powiększeniu zdjęcia pojawi się pewne rozmycie. W rzeczywistości, w przypadku typowego obiektywu szerokokątnego, nie wyeliminujesz całkowicie ruchu gwiazdy, dopóki nie osiągniesz czasów otwarcia migawki tak krótkich jak 5 lub 10 sekund!
Oto demonstracja tego. Poniższe obrazy to ekstremalne kadry zdjęć astrofotograficznych – pierwszy wykonany po 8 sekundach, a drugi po 20 sekundach. W obu przypadkach użyłem ultraszerokokątnego obiektywu 14 mm:
100% kadru Drogi Mlecznej z zerowymi śladami gwiazd zrobionymi na 14 mm i 8 sekundach
NIKON Z7 @ 14mm i 8 sekund
100% kadru zdjęcia Drogi Mlecznej z małymi smugami gwiazd w odległości 14 mm i 20 sekundach
NIKON Z7 @ 14mm i 20 sekund
Jeśli przyjrzysz się uważnie (lub klikniesz, aby zobaczyć powiększenie), możesz stwierdzić, że na zdjęciu zrobionym po 20 sekundach jest większy ruch gwiazd, podczas gdy obraz po 8 sekundach zasadniczo nie ma rozmycia ruchu. Jednak to nie jest największa różnica między tymi dwoma obrazami. Co ważniejsze, zdjęcie zrobione w 20 sekund przechwytuje ponad dwa razy więcej światła niż inne zdjęcie, co daje lepszy stosunek sygnału do szumu. W rezultacie wygląda ogólnie czyściej, z mniejszym hałasem i mniejszą liczbą przebarwionych pikseli.
Jak więc powiecie, jaka jest optymalna równowaga między rozmyciem ruchu a hałasem? Czy lepiej jest uzyskać precyzyjne gwiazdy, nawet kosztem szumu, czy też preferowany jest dłuższy czas otwarcia migawki – może nawet dłuższy niż w powyższej demonstracji? To dylemat.
Moja perspektywa jest taka: każdy fotograf powinien podjąć decyzję o „preferowanej równowadze” między hałasem a ruchem gwiazd – a poniżej wyjaśnię tę decyzję. Jednak po ustaleniu własnego preferowanego balansu można go idealnie odtworzyć za każdym razem, gdy robisz zdjęcie Drogi Mlecznej, bez względu na inne czynniki (takie jak ogniskowa lub kierunek, w którym patrzysz).
Tutaj w grę wchodzą zasada 500 i zasada NPF. Teoretycznie zasady te ułatwiają osiągnięcie tej samej preferowanej równowagi za każdym razem, gdy robisz zdjęcie Drogi Mlecznej. Jednak w praktyce obie zasady mają swoje wady.
Aby ułatwić zrozumienie tych wad, przyjrzyjmy się różnym czynnikom wpływającym na rozmycie ruchu w astrofotografii.
Czynniki wpływające na rozmycie ruchu
Istnieją trzy główne czynniki, które wpływają na to, jak duże rozmycie ruchu zostanie uchwycone podczas fotografowania gwiazd (zakładając stabilny statyw i brak głowicy śledzącej). Są to czas otwarcia migawki, ogniskowa i kierunek, w którym patrzysz.
Pokazałem już, jak czas otwarcia migawki może wpływać na rozmycie ruchu w twoich gwiazdach, więc spójrzmy na pozostałe dwa czynniki: ogniskową i kierunek, w którym patrzysz.
Ogniskowa ma znaczenie z oczywistego powodu: podczas powiększania powiększasz wszystko na zdjęciu, w tym rozmycie ruchu. (Korzystanie z aparatu z czujnikiem przycinania – lub przycięcie zdjęcia w przetwarzaniu końcowym – robi to samo.) Na przykład poniższe zdjęcie jest robione w 24 mm i 20 sekundach i chociaż ma pewien ruch gwiazd, trudno je zauważyć w Internecie Rezolucja:
Szerokokątny obraz nocnego nieba z minimalnymi smugami dzięki szerokiej ogniskowej
NIKON Z7 + NIKKOR Z 24-70mm f/4 S @ 24mm, ISO 6400, 20 sekund, f/4.0
Dla porównania poniższe zdjęcie zrobiłem tego samego wieczoru przy 67mm, wszystkie inne ustawienia identyczne:
Teleobiektywowy obraz gwiazd w nocy z 20-sekundowym czasem naświetlania, pokazujący ślady gwiazd z ogniskowej
NIKON Z7 + NIKKOR Z 24-70mm f/4 S @ 67mm, ISO 6400, 20 sekund, f/4.0
Jeśli jesteś na komputerze, polecam kliknąć jedno z tych zdjęć, aby wyświetlić je w powiększeniu i przewijać między nimi. Powinno być całkiem jasne, że drugie zdjęcie ma większe ślady gwiazd. Jeśli nie jest jasne lub oglądasz go na mniejszym ekranie, oto 100% przycięcie z obu zdjęć („przed” przy 24 mm i „po” przy 67 mm):
Oprócz ogniskowej kolejnym ważnym czynnikiem jest kierunek, w którym się zwrócisz. Większość fotografów wie, że gwiazdy krążą wolniej wokół Gwiazdy Północnej (lub równoważnego obszaru „południowego bieguna niebieskiego”, jeśli znajdujesz się na półkuli południowej). Z kolei najszybsze gwiazdy poruszające się po nocnym niebie to te wzdłuż równika niebieskiego, czyli obszaru bezpośrednio pomiędzy północnym i południowym biegunem nieba.
Oto porównanie między zdjęciem zrobionym w kierunku Gwiazdy Północnej, a następnie bliżej równika niebieskiego, aby pokazać, jak zmienia się ruch gwiazd w zależności od twojego składu. Oba to 120-sekundowe ekspozycje:
Minimalna spływająca gwiazda, gdy jest skierowana w stronę Gwiazdy Północnej
NIKON Z6 + 20mm f/1.8 @ 20mm, ISO 800, 120 sekund, f/2.2, zwrócone w stronę Gwiazdy Północnej
Przykład szybszego ruchu gwiazdy podczas zmiany kompozycji
NIKON Z6 + 20mm f/1.8 @ 20mm, ISO 800, 120 sekund, f/2.2, skierowane bliżej równika niebieskiego
Najlepszy czas otwarcia migawki będzie krótszy, gdy twoje gwiazdy znajdują się blisko równika niebieskiego. Technicznym terminem określającym odległość gwiazdy od równika niebieskiego jest jej „deklinacja”, mierzona w stopniach.
Oprócz tych trzech czynników istnieje kilka innych zmiennych, które nie są tak ważne, ale nadal mają znaczenie: rozmiar piksela aparatu, jakość obiektywu, dyfrakcja przy wybranej przysłonie i precyzja ustawiania ostrości. Wszystko to można połączyć w zmienną, którą nazywam „najmniejszą teoretyczną gwiazdą przed wszystkim innym”. Jestem dumny z tej nazwy, ponieważ naprawdę schodzi z języka.
Dobrym sposobem na wyobrażenie sobie najmniejszej teoretycznej zmiennej gwiazdy jest to: Jeśli nieznacznie pominiesz ostrość, wszystkie gwiazdy będą nieco większe na twoim zdjęciu. W rezultacie, jeśli przesuną się o kilka mikrometrów podczas twojej ekspozycji, nie da ci to tak oczywistego śladu gwiazdy, jak mniejsza gwiazda poruszająca się na tej samej odległości. Zasadniczo tak:
Porównanie ruchu gwiazdy między małą a dużą gwiazdą
Tak więc, trochę ironicznie, jeśli twoje gwiazdy są większe / bardziej rozmyte, możesz uciec z dłuższym czasem otwarcia migawki, zanim zauważysz ruch. Nie to, że sugeruję, że brakuje Ci ostrości lub używasz czujnika aparatu o niskiej rozdzielczości tylko z powodu tego efektu. Stracisz więcej ostrości i jakości obrazu, niż zyskasz. Jeśli jednak używasz już systemu obrazowania o niższej jakości, spowoduje to wystarczające rozmycie, które może ukryć część ruchu gwiazdy, co oznacza, że najlepiej użyć nieco dłuższego czasu otwarcia migawki. Tak więc zmienna „najmniejsza teoretyczna gwiazda” nadal ma znaczenie (a nawet bierze udział w równaniu reguły NPF).
To wystarczająca ilość informacji. Porównajmy regułę 500 i regułę NPF, aby zobaczyć, jak dobrze działają w przypadku fotografii Drogi Mlecznej i jakiego czasu otwarcia migawki należy użyć.
Zasada 500
Zdecydowanie prostszą z dwóch popularnych zasad astrofotografii jest zasada 500. Zaleca się, aby czas otwarcia migawki był równy 500 ÷ ekwiwalentnej ogniskowej.
Tak więc, jeśli odpowiednik ogniskowej dla pełnej klatki wynosi 20 mm, reguła 500 sugeruje użycie czasu otwarcia migawki 500 ÷ 20 = 25 sekund. Jeśli zamiast tego używasz obiektywu 50 mm, zaleca się użycie 10-sekundowego czasu otwarcia migawki (500 ÷ 50).
Zaletą zasady 500 jest to, że jest łatwa do zapamiętania i zapewni Ci odpowiednią pozycję dla czasu otwarcia migawki Drogi Mlecznej. Prawdopodobnie dlatego stało się tak popularnym narzędziem wśród fotografów, którzy jako pierwsi uczą się astrofotografii.
Największą wadą reguły 500 jest to, że nie bierze ona pod uwagę kierunku, w którym patrzysz (ani żadnych innych czynników, takich jak gęstość pikseli lub rozmycie z dyfrakcji). Formuła zawsze wypluwa inny czas otwarcia migawki tylko wtedy, gdy zmieniasz ogniskową, co nie uwzględnia wszystkich rzeczywistych czynników, które mają zastosowanie.
Inną poważną wadą zasady 500 jest to, że jest zbyt pobłażliwa. W prawie każdym przypadku, niezależnie od składu, podczas korzystania z reguły 500 uzyskasz więcej rozmycia niż idealnego. Ten konkretny problem można łatwo naprawić, używając zamiast tego „reguły 400” lub „reguły 300” (ta sama formuła, ale z 400 lub 300 zamiast 500). Jednak to nie rozwiązuje problemu kierunku, w którym patrzysz, więc jest to trochę jak założenie bandaża na wąż ogrodowy.
To powiedziawszy, jeśli podoba Ci się idea prostoty, ta zasada nie jest bezwartościowa. Osobiście używam wersji „zasada 300”, gdy wiem, że moja kompozycja zawiera gwiazdy wzdłuż równika niebieskiego (znowu najszybciej poruszające się gwiazdy na nocnym niebie). Oznacza to, że mam 20 sekund ekspozycji z moim obiektywem 14 mm i 15 sekund z moim obiektywem 20 mm, gdy te najszybciej poruszające się gwiazdy są w mojej kompozycji.
Oczywiście gwiazdy wzdłuż równika niebieskiego nie będą widoczne na wszystkich twoich zdjęciach astrofotograficznych, ale w rzeczywistości jest to dość powszechne, zwłaszcza jeśli używasz ultraszerokokątnego obiektywu. Przykład: konstelacja Oriona bezpośrednio przecina się z równikiem niebieskim, a Orion nie jest zbyt daleko od jądra Drogi Mlecznej (jest nieco „w górę i na prawo” od jądra, jeśli jesteś na półkuli północnej) . Tak więc zasada 500 – a przynajmniej jej wersja z zasadą 300 – nadal ma pewną wartość.
Uśrednianie obrazu finału Drogi Mlecznej
Zrobione zgodnie z klasyczną zasadą 500: obiektyw 20 mm i czas otwarcia migawki 25 sekund. Nawet w rozdzielczości internetowej prawdopodobnie widać ciągnące się gwiazdki w prawym górnym rogu, ale nie jest to straszne (kliknij, aby zobaczyć większe). Jednak wskazywałem tutaj dość blisko Gwiazdy Polarnej. Komponowanie w kierunku równika niebieskiego pogorszyłoby problem.
Zasada NPF
Bardziej złożona formuła obliczania czasu otwarcia migawki w nocy nazywa się regułą NPF. Oto wzór:
Formuła reguły NPF
t = Zalecany czas otwarcia migawki
k = mnożnik
N = liczba F
f = ogniskowa obiektywu (milimetry)
p = rozstaw pikseli (mikrometry)
δ = Minimalna deklinacja
Kluczem jest jak najszybsze zapamiętanie tego. Gdy to zrobisz, wystarczy szybka matematyka, aby uzyskać ostre zdjęcia za każdym razem.
Ok, żartuję! To obliczenie jest wbudowane bezpośrednio w wiele aplikacji astrofotograficznych, takich jak PhotoPills, Pin Point Stars i kilka innych. Będziesz musiał wprowadzić niektóre zmienne samodzielnie, ale gdy to zrobisz, aplikacja poda Ci optymalny czas otwarcia migawki bez żadnych obliczeń wymaganych po Twojej stronie.
Oto jak to wygląda w PhotoPills, na przykład:
Zrzut ekranu PhotoPills z gwiazdami punktowymi reguł NPF
W przeciwieństwie do reguły 500, reguła NPF bierze pod uwagę kierunek, w którym patrzysz (czyli „minimalną deklinację” we wzorze), a także rozstaw pikseli i dyfrakcję od wybranej apertury.
Tylko… coś wydaje się nie tak. Na powyższym zrzucie ekranu reguła NPF mówi, aby używać około 8 sekund czasu otwarcia migawki z Nikonem Z7 i obiektywem 14 mm. Jeśli pamiętasz demonstrację z początku tego artykułu, dokładnie to zrobiłem – i było jasne, że 20-sekundowy czas otwarcia migawki miał lepszą równowagę jakości obrazu w porównaniu.
Brakuje nam tutaj mnożnika „k” na początku równania NPF. 8-sekundowe zalecenie dotyczy tego, co dzieje się, gdy k jest ustawione na 1, ale nie zawsze tego chcesz. W rzeczywistości fotograf, który stworzył zasadę NPF, Frédéric Michaud, zalecił mnożnik w dowolnym miejscu od K = 1 do K = 3. Wartość 1 daje ci całkowitą liczbę gwiazdek kosztem szumu; wartość 3 oznacza potrojenie czasu otwarcia migawki (a więc w tym przypadku 24 zamiast 8 sekund), co daje większe rozmycie ruchu, ale znacznie mniej szumów.
O tym właśnie mówiłem, kiedy wspomniałem o znalezieniu własnej „preferowanej równowagi”. Osobiście wolę wartość K około 2,5 lub 3, co oznacza, że najciemniejsze gwiazdy na moich zdjęciach będą nie więcej niż trzy razy dłuższe niż są wysokie (a większe, jaśniejsze gwiazdy na moich zdjęciach będą miały jeszcze mniej rozmycia niż to). Dla porównania, PhotoPills ma opcję „Lewo zauważalne ślady” (kliknij przycisk z napisem „dokładne”, aby go przełączyć), która ustawia K na 2, co jest kolejną całkowicie rozsądną preferencją.
Nie jest to ogromna różnica – ustawienie 2× PhotoPills zaleca czas otwarcia migawki około 15 sekund, podczas gdy moja preferencja 2,5× prowadzi do 20 sekund – ale nadal ważne jest, aby dowiedzieć się, jaki balans lubisz najbardziej. Następnie możesz odtworzyć to saldo w 100% przypadków w przyszłości, po prostu mnożąc standardową regułę NPF przez preferowany współczynnik.
Jednak zasada NPF również nie jest idealna, nawet jeśli podwajasz lub potrajasz jej zalecenie. Oprócz lekkiej irytacji związanej z otwieraniem aplikacji za każdym razem, gdy robisz zdjęcia Drogi Mlecznej, obliczenia nie uwzględniają innej zmiennej, która ma tutaj znaczenie: rozmycia spowodowanego jakością obiektywu. Innymi słowy, reguła NPF wykorzystuje hipotetyczny „idealny” obiektyw, który jest ostrzejszy przy f/1,4 niż, powiedzmy, f/4 (ze względu na rosnącą dyfrakcję przy f/4). Ale bardzo niewiele obiektywów, jeśli w ogóle, jest takich w prawdziwym świecie. W rezultacie możesz przekrzywić obliczenia, wprowadzając bardzo dużą przysłonę, taką jak f/1,4, zwłaszcza w aparacie, który ma bardzo małe piksele. Na przykład w 61-megapikselowym Sony A7r IV przy 20 mm i f/1,4 reguła NPF sugeruje, że czas otwarcia migawki wynosi zaledwie 3,85 sekundy! Nawet pomnożenie przez mój preferowany „współczynnik k” 2,5× nadal daje mniej niż 10 sekund, podczas gdy rzeczywiste warunki z łatwością pozwalają na 12 lub 15 sekund.
Tak więc, pomimo sprytnego uwzględnienia kierunku, w którym stoisz i rozmiaru pikseli, reguła NPF nadal ma pewne wady. Jeśli użyjesz go jako przewodnika, a nie jako gwarancji, będziesz miał więcej szczęścia w terenie.
Droga Mleczna wykonana ze zmodyfikowaną regułą NPF dla ostrych gwiazd
Zrobione przy 20 mm i 15-sekundowym czasie otwarcia migawki, z zasadniczo zerowym spływem gwiazd (nawet jeśli klikniesz, aby zobaczyć większy). To około 2,8× ścisłej rekomendacji reguły NPF.
Jakiej szybkości migawki należy użyć?
Biorąc pod uwagę wady zarówno zasady 500, jak i zasady NPF, może być kuszące, aby po prostu zignorować je i zamiast tego zastosować metodę prób i błędów. I szczerze mówiąc, to nie jest zła opcja.
Dla mnie ostatecznym celem jest, aby ciemniejsze gwiazdy na twoim zdjęciu były dwa lub trzy razy dłuższe niż są wysokie (przy czym dokładnym czynnikiem jest twoja „preferowana równowaga”, o której ciągle mówię; dla mnie to trochę więcej niż 2,5×). W tym momencie większe, jaśniejsze gwiazdy na twoim zdjęciu będą tylko nieznacznie wydłużone, a uzyskasz doskonałą równowagę między szumem a spływem gwiazd.
Ekstremalny plon poniżej jest przykładem tego, do czego osobiście dążę. Zwróć uwagę, że ciemniejsze gwiazdy są około 2,5x tak długie, jak są wysokie, podczas gdy najjaśniejsza gwiazda wygląda dość kołowo:
Ekstremalne przycięcie, aby pokazać optymalną długość rozmycia w gwiazdach
Zrobione na 14 mm i 20 sekundach, nie całkiem zwrócone w stronę równika niebieskiego
Reguła 500 i reguła NPF mogą poprowadzić Cię do czasów otwarcia migawki, które dają ten wynik, ale nadal mogą zalecać coś, co jest nieco odbiegające od optymalnego. Tak więc, bez względu na to, której zasady używasz, polecam powiększanie zdjęć Drogi Mlecznej, gdy jesteś w terenie i upewnianie się, że wyglądają podobnie do powyższego obrazu.
Osobiście używam domyślnie 20 sekund z moim obiektywem 14 mm, a czasem do 25 sekund. Z moim obiektywem 20 mm trwa to 15 i 20 sekund. Zazwyczaj nie zmieniam tego czasu otwarcia migawki w oparciu o mój aparat lub przysłonę, ale staram się ustalić, w jakim kierunku stoję w stosunku do równika niebieskiego, aby pomóc w podjęciu decyzji. Jednak ogólnie jestem nieco bardziej agresywny w stosowaniu dłuższych czasów otwarcia migawki niż niektórzy astrofotografowie, więc zachęcam do samodzielnego przetestowania tego przed użyciem tych dokładnych wartości.
Całkowite wyeliminowanie śladów gwiazd
Istnieją dwa sposoby na uzyskanie na zdjęciach zerowego śladu gwiazd bez ekstremalnego szumu: śledzenie gwiazd i układanie obrazów.
Pierwsza metoda wymaga posiadania specjalistycznej głowicy śledzącej, która śledzi ruch gwiazd. Pozwalają one na użycie dowolnie długich czasów otwarcia migawki bez rozmycia gwiazd. Na przykład, zrobiłem poniższe zdjęcie przy ponad 14 minutach ekspozycji na głowicy śledzącej, a gwiazdy są idealnymi punktami, ponieważ tracker tak dobrze je śledził:
Niewyraźne śledzenie gwiazd na pierwszym planie
NIKON Z7 + NIKKOR Z 24-70mm f/4 S @ 24mm, ISO 64, 860 s, f/4.0
Oczywiście ziemia jest teraz rozmazana, więc zrobiłem osobne zdjęcie i połączyłem je ze sobą:
Przykładowe zdjęcie z Nikona Z7
Mieszanka dwóch zdjęć za pomocą głowicy śledzącej gwiazdy
Ta metoda działa dobrze, gdy pierwszy plan ma ostrą krawędź, jak góra, ale napotyka problemy w przypadku złożonych pierwszoplanów, takich jak drzewa. W tym momencie lepszą opcją jest „uśrednianie obrazu”. Zasadniczo wykonujesz serię zdjęć przy stosunkowo krótkim czasie otwarcia migawki, takim jak 5 lub 10 sekund, w połączeniu z wysoką czułością ISO. Dzięki specjalistycznemu oprogramowaniu do astrofotografii (Starry Landscape Stacker dla komputerów Mac i Sequator dla systemu Windows) możesz obracać i wyrównywać gwiazdy na obrazie bez obracania pierwszego planu, a następnie uśredniać zdjęcia w celu zmniejszenia szumów.
Napisałem tutaj pełny artykuł o tej technice, jeśli chcesz uzyskać więcej informacji. Rezultat jest taki, że można uzyskać precyzyjne gwiazdy o jakości obrazu odpowiadającej wielominutowej ekspozycji. To właśnie zrobiłem tutaj z 14 zdjęciami, każde zrobione z 10 sekundami ekspozycji:
Obraz końcowy układania gwiazd
NIKON Z6 + NIKKOR Z 14-30mm f/4 S @ 17,5mm; średnio 14 zdjęć przy ISO 6400, 10 sekund, f/4,0
I możesz zobaczyć poziom szczegółowości (i brak śladów gwiazd) w kadrze:
Przycinanie stosu obrazów w celu uzyskania wysokiej jakości zdjęć nocnego nieba
Kadrowanie mieszanki 14 zdjęć przy użyciu uśredniania obrazu
W przypadku tej metody pomaga użycie czasu otwarcia migawki nie dłuższego niż najsurowsza wersja reguły NPF. Nawet w przesadnym przykładzie, który podałem wcześniej, Sony A7r IV z obiektywem f/1,4, lepiej dmuchać na zimne; jeśli reguła NPF sugeruje nie więcej niż 4 sekundy ekspozycji, to właśnie tego powinieneś użyć. (Jeśli nie masz pod ręką kalkulatora NPF, po prostu użyj zbyt krótkiego czasu otwarcia migawki, na przykład 5-8 sekund). Następnie skompensuj poszczególne krótkie ekspozycje, wykonując 30 lub 40 zdjęć, aby uzyskać równoważną ekspozycję kilku minut. Połącz swoje oprogramowanie do układania, aby uzyskać wspaniałe rezultaty.
Podobnie jak inne, nie zawsze jest to jednak metoda idealna. Nie jest fajnie robić dziesiątki zdjęć, aby później połączyć je w potencjalnie czasochłonnym procesie. Ale dla fotografów, którzy widzą dylemat „rozmycie kontra szum” i dumnie krzyczą „Ani!” – Twoje opcje to uśrednianie obrazu lub głowica śledząca.
Wniosek
To niesamowite, jak prosty temat, taki jak wybór czasu otwarcia migawki do fotografii Drogi Mlecznej, może doprowadzić do tych wszystkich króliczych nor. Pod koniec dnia (dosłownie) Twoja decyzja może sprowadzać się do prostego wyboru między 15 sekundami, 25 sekundami lub gdzieś pomiędzy – a nawet możesz uchwycić odmianę każdego z nich w krótszym czasie, niż zajmuje przeczytanie tego artykuł!
Uważam jednak, że ważne jest, aby zrozumieć te podstawy, w tym uproszczenia, które wprowadza zarówno zasada 500, jak i zasada NPF. Możesz uzyskać dobre zdjęcia przez większość czasu po prostu wybierając rekomendację formuły, ale w trudnych sytuacjach kluczowe jest posiadanie większej wiedzy. Nawet w przypadku standardowej astrofotografii, czy nie wolałbyś raczej zrozumieć, co dzieje się pod powierzchnią, dzięki czemu możesz czuć się pewniej w swoich ustawieniach? Wiem, że bym to zrobił.
Spencer-Cox-2020-201-22-12-kompozyt-Neowise
NIKON Z7 + 105mm f/2.8; 53 obrazy wyrównane i uśrednione; każdy przy ISO 16000, 3 sekundy, f/2,8
Mam nadzieję, że ten artykuł wyjaśnił wszystko, nad czym się zastanawiałeś. Jeśli macie jakieś pytania dotyczące zasady 500, zasady NPF, czy po prostu astrofotografii w ogóle, dajcie znać w komentarzach poniżej!
Write a Comment